บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 7 หน้า 3
หญิงสาวชะงัก แอบดีใจที่วาสุเทพไม่อยู่ จะได้มีโอกาสไปดึงชูนามจากกติยา ปานรุ้งตอบโดยไม่ได้อาลัยวาสุเทพสักนิด “ค่ะ รักษาตัวนะคะ” หญิงสาวจะรีบเดินเข้าบ้าน
“รุ้งจะคิดถึงพี่ไหม ?”
ปานรุ้งชะงักเท้า แอบถอนใจว่าอะไรนักหนา แล้วหันไปยิ้มให้ วาสุเทพพร้อมกับพูดอ้อน “คิดถึงสิคะ คู่หมั้นไม่อยู่ทั้งที...ทั้งคิดถึง ทั้งใจหาย แต่พี่เทพไม่ต้องห่วงรุ้งนะ ..เป็นคู่หมั้นนายทหารต้องอดทน ไปทำงานให้สบายใจเถอะค่ะ”
วาสุเทพยิ้มปลื้มใจ “พี่ไม่อยู่ รุ้งดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“โธ่ ..พี่เทพคะ รุ้งโตแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็กๆ”
“เพราะพี่รู้ว่ารุ้งโตแล้ว และสวยด้วย ..พี่ถึงได้ห่วง”
“อย่าพูดอย่างนี้สิคะพี่เทพ พูดอย่างนี้เหมือนพี่เทพไม่ไว้ใจรุ้งเลย”
“เปล่านะจ๊ะ พี่ไว้ใจรุ้ง ..แต่พี่ไม่ไว้ใจคนอื่น”
ปานรุ้งจับมือวาสุเทพให้ความมั่นใจกับชายหนุ่ม “เอาอย่างนี้ ขอให้พี่เทพเชื่อ รุ้งสัญญาว่าพี่เทพจะได้แต่งงานกับคนที่เหมาะสมกับพี่และรักพี่ค่ะ”
วาสุเทพกอดปานรุ้งอย่างเต็มอ้อมกอดด้วยความรัก โดยไม่ทันเอะใจกับคำพูดของหญิงสาว เข้าใจอย่างเต็มหัวใจว่าคนที่ปานรุ้งเอ่ยว่าจะแต่งงานกับตัวเองคือปานรุ้งไม่ใช่คนอื่น
ปานรุ้งยิ้มเจ้าเล่ห์กับความเรื่องที่ที่ตัวเองรับปากว่าจะแต่งงานกับวาสุเทพ มีเพียงตัวเองที่รู้เท่านั้นว่าแท้จริงแล้ว“คนที่เหมาะสมและที่รักวาสุเทพ” อาจเป็นตัวเองหรือไม่ก็ได้ !
เช้าวันใหม่ที่บ้านกติยา ดรุณีเพิ่งใส่บาตรเสร็จแล้วเดินเข้าบ้านมา เห็นกติยาถือตะกร้าใส่กล่องอาหารจะไปบ้านวาสุเทพ “ทำขนมไปฝากคุณป้าสุดใจอีกแล้วเหรอลูก ?”
“ยาจะฝากคุณป้าไปให้พี่เทพที่กรมน่ะค่ะ”
ดรุณีกอดปลอบใจลูก “แม่ดีใจที่ยาทำใจได้ แล้วยังดีกับพี่เขาเหมือนเดิม”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะแม่ ยากับพี่เทพ ..เราไม่มีวันทิ้งกันไปไหนแน่นอน” กติยาคิดถึงสิ่งที่ชูนามกำลังจะทำแล้วยิ้มมีความสุข รอวันที่วาสุเทพจะคืนกลับมา
ที่บ้านสมุทรเทวา คมขวัญเดินลงบันไดมาจากชั้นบน เห็นยายปิ่นกับน้อยถือตะกร้าใส่อาหารแห้ง เช่น น้ำพริก หมูฝอย เข้ามาหา “อาหารแห้งที่คุณนายสั่งให้เตรียม เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ขอบใจนะปิ่น” คมขวัญหันไปทางน้อย “น้อย ..ไปบอกคุณรุ้งว่าให้เอาของพวกนี้ ไปฝากคุณเทพที่กรมสิ”
น้อยอึกอักเพราะรู้ว่าปานรุ้งหายไปตั้งแต่เช้า “เอ่อ..คุณหนูไม่อยู่ค่ะคุณนาย ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
คมขวัญสงสัย “ออกไปกับใคร ?”
น้อยไม่กล้าตอบ ยายปิ่นเหลือบมองอาการน้อยแล้ว แอบทำหน้าระอาปานรุ้ง