บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 7 หน้า 4

ที่โปโลคลับ ชูนามกำลังอุ้มปานรุ้งขึ้นไปขี่ม้า สองคนขี่ม้าเคียงคู่กันอย่างมีความสุข โดยมีเกื้อยืนมองด้วยสายตากล้ำกลืน อยากเตือนปานรุ้งไม่ให้ยุ่งกับชูนามแต่ทำไม่ได้

ที่ท่าเรือสัตหีบ วาสุเทพยืนเข้าแถวอยู่ที่ลานด้านหน้าเรือรบ เพื่อฟังคำสั่งของผู้การอยู่

เช้าวันใหม่ ขณะที่คมขวัญกำลังจะออกจากบ้าน โดยมีปริญญาและเกื้อรอที่รถ น้อยเดินถือกระเป๋าของคมขวัญตามหลังมา

“น้อย ..คุณรุ้งออกไปไหนอีกรึเปล่า ?” คมขวัญเอ่ยถาม

น้อยแอบชะงักนิดนึง  “ เอ่อ …” 

คมขวัญหันมามองน้อย “ว่ายังไง ?” 

น้อยพยายามโกหกให้เนียน “ค่ะ  คุณหนูยังไม่ตื่นเลยค่ะ” 

คมขวัญถอนใจ “เอาเถอะ ..นอนตื่นสาย  ก็ยังดีกว่าตะลอนออกไปไหน แล้วเมื่อคืนเธอถามรึเปล่าว่าเขาออกไปกับใคร?” 

ปริญญาได้ยินที่คมขวัญถามเรื่องปานรุ้งออกไปข้างนอกกับใคร ก็รู้สึกว่าคมขวัญต้องมีอะไรในใจ จึงมองน้อยและคมขวัญอย่างครุ่นคิด

น้อยก้มหน้าตอบ ไม่ยอมสบตา “บอกค่ะ บอกว่าไปกับกลุ่มเพื่อนที่จบจากเมืองนอกด้วยกัน” 

คมขวัญพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินขึ้นรถไปพร้อมกับปริญญาและกอบ

น้อยมองตาม คมขวัญที่เดินออกไปแล้วถอนใจโล่งอก “คุณหนูนะคุณหนู...ออกไปไหนกับใครก็ไม่ยอมบอก...ถ้าคุณนายสงสัยขึ้นมา ..แย่แน่” 

คมขวัญนั่งมองวิวนอกหน้าต่างรถ ด้วยสีหน้าครุ่นคิด

ปริญญาเหลือบมองอาการคมขวัญแล้วยิ่งทำให้ตัวเองกังวลกับเรื่องปานรุ้งไปด้วย “ให้ผมสืบไหมครับว่าคุณรุ้งไปกับใคร”  

คมขวัญนิ่งคิด “ยังไม่ต้อง ..ฉันเชื่อว่ารุ้งฉลาดพอ จะไม่ทำในสิ่งที่ฉันห่วง” 

ปริญญายังกังวลใจ กลัวคมขวัญจะคิดผิดพลาด

อีกด้านหนึ่งบนเรือสำราญล่องแม่น้ำเจ้าพระยา ปานรุ้งนั่งกินอาหารใต้แสงเทียนเพียงคนเดียว โดยมีแขกต่างชาตินั่งอยู่โต๊ะอื่นๆ สักพักชูนามเดินเล่นไวโอลินเข้ามายืนข้างหน้าปานรุ้ง พร้อมกับบรรเลงเพลงหวานซึ้งให้หญิงสาว  ทำให้แขกต่างชาติและแขกคนอื่นๆ ต่างหันมามองปานรุ้งกับชูนามอย่างสนใจ