บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 13 หน้า 16

ปานรุ้งอุ้มลูกอยู่ “ไม่ต้องร้องนะลูก...แม่ต้องช่วยพ่อของลูกออกมาให้ได้” หญิงสาวนึกอะไรบางอย่างได้ เดินตรงไปที่ตู้เซฟแล้วรีบเปิดออก “น้อย...เดี๋ยวเธอช่วยเอาเครื่องเพชรพวกนี้ไปขายให้ทีสิ” ปานรุ้งเปิดดูเครื่องเพชรทุกกล่องแล้วทยอยส่งให้น้อย

“ทั้งหมดนี่เลยเหรอคะ...” น้อยเอ่ยถาม 

ปานรุ้งไม่ตอบ น้อยมองปานรุ้งด้วยความสงสาร

ภายในห้องทำงานของคมขวัญ ที่บริษัทสมุทรเทวา คมขวัญนั่งดูรูปปานรุ้งที่วางอยู่บนหมอนรองท้องที่ตนเคยเย็บให้ปานรุ้งแต่ไม่มีโอกาสได้ให้ แล้วร้องเพลงกล่อมลูกออกมา “วัดเอ่ย…วัดโบสถ์…ปลูกข้าวโพด สาลี…ลูกเขยตกยาก…แม่ยายก็พรากลูกสาวหนี …ส่วนข้าวโพดสาลี …ป่านฉะนี้ก็โรยรา…” คมขวัญเอารูปและหมอนขึ้นมากอดร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ  

ทันใดนั้นเองปริญญารีบร้อนเปิดประตูเข้าห้องมาโดยไม่ทันได้เคาะ พอเห็นอาการของคมขวัญก็ตกใจ “ผมขอโทษครับคุณนาย” 

คมขวัญเช็ดน้ำตา แล้วตอบว่า “ไม่เป็นไร...เรื่องที่ฉันให้ไปจัดการเป็นยังไงบ้าง” 

“ผมไปตรวจเช็คราคาประเมินบ้านและที่ดินที่กรมที่ดิน  เขาบอกว่า โฉนดบ้านสมุทรเทวาไม่ได้เป็นชื่อคุณปานรุ้งแล้วครับ” 

“อะไรนะ” คมขวัญเอ่ยอย่างตกใจ

“บ้านสมุทรเทวาถูกขายให้คนอื่นไปแล้วครับ” 

“ไม่จริง ! เป็นไปไม่ได้ !..ถ้ารุ้งจะขาย  ฉันต้องรู้” 

“ผมว่าคุณรุ้งก็คงไม่รู้เรื่องนี้  เพราะผมให้พรรคพวกช่วยตรวจสอบสัญญาซื้อขาย  มีลายเซ็นของคุณชูนามกับไอ้ขุน  ลูกน้องเฮียโมเซ็นร่วมเป็นพยาน” 

“นี่เธอจะบอกฉันว่า...” 

“คุณชูนามอาจสมรู้ร่วมคิดขโมยโฉนดที่ดินบ้านสมุทรเทวาไปขายใช้หนี้ครับ” 

คมขวัญฟังแล้วรู้สึกหายใจไม่ออกแน่นหน้าอก แล้วล้มหัวฟาดกับโต๊ะ ก่อนจะที่ศีรษะจะล้มฟาดกับพื้นอย่างแรง !!!

“คุณนาย !!!!!!!!” ปริญญาร้องเรียกอีกฝ่ายอย่างตกใจ

ที่บ้านสมุทรเทวา ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ในห้องนอนของปานรุ้ง น้อย ยายปิ่น แจ่มและเด็กรับใช้คนอื่นนั่งที่พื้น ปานรุ้งปิดตูเซฟเสียงดังด้วยความโกรธ ขณะนั้นมีปานเทพนอนอยู่ในเปลถัดออกไป “เครื่องเพชรทั้งตู้ของฉัน  เป็นของปลอมหมด!..” ปานรุ้งมองหน้าทุกคน “ใครเอาไป เอาคืนมา! ก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจมาลากคอ !“ 

แจ่มรีบพูด “แจ่มไม่รู้เรื่องนะคะ ในห้องนี้มีแต่นังน้อยกับไอ้เกื้อที่เข้ามาทำความสะอาด ถ้าจะโทษ ต้องโทษมันสองคน”