บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 13 หน้า 19

ปานรุ้งนั่งรอหน้าห้องผ่าตัด ตั้งแต่ช่วงบ่ายจนกระทั่งฟ้ามืดลง หญิงสาวยังคงนั่งท่าเดิม ที่เดิมเพื่อรอแม่ เสียงคำพูดของปริญญาดังขึ้นมาในหัวของปานรุ้ง

“คุณรู้ไหม ..ทำไมคณะกรรมการบริษัทถึงโจมตีคุณนาย เพราะคุณนายรับรองคุณชูนามเข้ามาทำงานในตำแหน่งใหญ่  ทั้งๆ ที่คุณชูนามไม่มีประสบการณ์อะไรเลย ..พอมีปัญหา คุณนายก็ออกรับแทนทุกอย่าง ยอมขายที่ดินของคุณตาคุณให้คุณวาสุเทพ  เพื่อหาเงินมาแก้ไขภาวะหนี้สินใจสมุทรเทวา แต่คุณชูนามกลับร่วมมือกับเฮียโมใช้เรือสมุทรเทวาขนของเถื่อน ตอนนี้เฮียโมมันหนีไปแล้ว เหลือหลักฐานทุกอย่างที่คุณชูนามเซ็นไว้ เพื่อโยนความผิดให้คุณชูนามกับสมุทรเทวารับกรรมไป..เรื่องเกิดขนาดนี้ ..มีสักคำไหมที่คุณนายจะบ่นกับคุณ แต่กลับเป็นคุณที่มาต่อว่าคุณนาย ..ผมบอกอะไรให้นะคุณปานรุ้ง...ทั้งชีวิตของคุณนาย  ไม่ได้ทำเพื่อสมุทรเทวาหรอก  แต่ท่านทำ

เพื่อคุณ” 

ปานรุ้งร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่ตนทำตลอดมา 

ปริญญาถือกล่องนมและถุงใส่ซาลาเปาเดินเข้ามานั่งข้างๆ ปานรุ้ง “ทานอะไรสักนิดเถอะครับคุณรุ้ง” 

“ฉันไม่หิว” ปานรุ้งพูดโดยสายตายังมองไปที่ห้องผ่าตัด

“คุณไม่หิว  ก็ต้องกิน  อย่าลืม ..ว่าตอนนี้ชีวิตคุณไม่ได้มีแค่คุณคนเดียว แต่คุณยังต้องกลับไปหาลูก” ปานรุ้งได้ยินคำว่า “ลูก” ก็น้ำตาตกอย่างเจ็บปวด รู้ซึ้งว่าแม่ทำเพื่อลูกได้ขนาดนี้ ปานรุ้งรับของกินจากปริญญาไว้ “ผมได้ยินเรื่องเครื่องเพชรของคุณจากกอบ ก็คงไม่แคล้วฝีมือคุณชูนาม” 

“คนที่ควรนอนเจ็บในห้องผ่าตัด น่าจะเป็นฉันนะ ฉันมันไม่มีค่าจะเป็นอะไรไปก็ช่างมัน แต่แม่สิ ..แม่มีค่ากับทุกคน”  

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ  คุณนายบอกผมเสมอว่าทุกปัญหา  มีทางแก้ เรื่องคุณชูนาม ..ผมจะช่วย อย่างน้อยคุณชูนามต้องไม่ได้รับโทษคนเดียว แต่ต้องเอาไอ้พวกนั้นเข้าคุกด้วย” 

“ไม่ต้องช่วยชูนามหรอกค่ะ”

ปริญญามองปานรุ้งอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณว่ายังไงนะ ?” 

“เขาทำกับฉัน กับลูก ..กับสมุทรเทวาขนาดนี้  เขาควรได้รับโทษ” 

“คุณรุ้ง !” 

ปานรุ้งมองไปทางห้องผ่าตัด“ถ้าฉันจะเอาบริษัทเทวาคืน  คุณจะช่วยฉันไหมคุณปริญญา” 

ปริญญามองปานรุ้งแล้วยิ้มอย่างเต็มใจ

หน้าโรงพยาบาล ปริญญาเดินมาส่งปานรุ้งที่รถ “คุณรุ้งไม่ต้องห่วงทางนี้นะครับ ผมจะคอยโทรบอกตลอดว่า คุณนายเป็นยังไง  คุณรุ้งกลับไปดูคุณหนูน้อยก่อน ..ส่วนเรื่องสมุทรเทวา ผมจะหาทางคุยกับคณะกรรมการให้ระงับเรื่องขายบริษัทก่อน เราต้องแก้ปัญหาได้ครับ” 

ปานรุ้งมองปริญญาอย่างขอบใจ“ไม่สายเกินไปใช่ไหม ..ที่ฉันจะบอกว่า..ขอบคุณ”