บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 2 หน้า 3
ที่หน้าร้าน มีคนเอาป้ายมาแขวน และเมื่อคนคนนั้นหันมา เขาคือเฉียง เฉียงเอามือล้วงกระเป๋าเดินออกมาชิวๆ เห็นป้ายหน้าร้านเขียนว่า “ปิดครึ่งวัน” แขวนอยู่
บนเวทีร้องเพลง ฉั่วเทียนเหลา ย่าหยายืนหน้าไมค์ร้องเพลงจีนอย่างผิดคีย์ สุ่ยส่ายหน้าเหมือนรับไม่ได้ โดยมีหยกมณียืนทำหน้าปวดตับอยู่ช้างๆ
“พอๆๆๆ หน้าสวยซะเปล่า แต่ร้องเพลงไม่ได้เรื่องอย่างนี้จะเอามาเป็นนักร้องได้ยังไง เลิกฝันเลยอาหยก”
“น่าแจ้...ให้โอกาสเด็กมันอีกสักครั้งน่า เพลงนี้อาจจะไม่ถนัด เสียงสูงต่ำมันเยอะ ยากนะแจ้” หยกมณีพยายามช่วยย่าหยา “เอ้า..ไหนลองร้องเพลงที่เธอถนัดมาสักเพลงซิ เพลงที่ร้องแล้วแบบว่าพาคนฟังขึ้นสวรรค์ได้เลยน่ะ”
ย่าหยาอึ้ง คิดถึงเรื่องราวในอดีต
7 ปีก่อน เมื่อพ.ศ.2493 ที่โรงเรียนสอนภาษาจีน ชลธีแอบยิ้มขณะฟังเพลงเมิ่งจงเหริน (Meng Zhong Ren) ที่จันทร์ชมพูพยายามร้อง แต่ร้องยังไงก็ผิดคีย์เสียงหลงอยู่ดี สักครู่ชลธีกลั้นไม่ไหว หัวเราะออกมา
จันทร์ชมพูหยุดร้องทันที งอนเล็กๆ น่ารักน่าเอ็นดู “พี่ธีนะ จันทร์ไม่ร้องแล้ว”
“พี่ล้อเล่นน่า จันทร์ซ้อมบ่อยๆ เดี๋ยวก็ร้องได้เอง ไม่ยากหรอก”
ว่าแล้วชลธีก็ร้องเพลงเมิ่งจงเหริน ให้จันทร์ชมพูฟังอย่างอิน
เสียงชลธีซ้อนเข้ากับเสียงร้องของย่าหยาที่ยังคงผิดคีย์เพราะไม่มั่นใจและปวดใจกับภาพในอดีตที่ผุดขึ้นมาในหัว
สุ่ยส่ายหน้าไปมา ในขณะที่หยกมณีทำหน้าเหยเก สุ่ยเอามือปิดหู “หยุดดดดด อั๊วะทนไม่ไหวแล้วววว ลื้อร้องเพลงหรือขอส่วนบุญห๊า”
“หยกขอเวลาสักวันสองวันนะแจ้ รับรองจะฝึกให้แขกถามหาเลย”
“ลื้อก็รู้นะอาหยก คนจะร้องเพลงเพราะมันเป็นพรสวรรค์ที่ฟ้าประทานมา ไม่ใช่ฝึกกันวันสองวันแล้วจะร้องได้ เสียเวลาทำมาหากินจริงๆ!!!!!” สุ่ยเดินออกทันที
หยกมณีพยายามเรียก “เดี๋ยวก่อนแจ้..แจ้สุ่ย!!” หยกมณีหันมามองย่าหยา ย่าหยาหมดหวัง
บ้านเสี่ยเล้ง โทรศัพท์ดังขึ้น ซ้งนั่งกัดเล็บอยู่ที่มุมประจำของตัวเอง
เกี๊ยงเดินเข้ามายืนมอง “โทรศัพท์ดัง ทำไมลื้อไม่รับ”
ซ้งไม่มองหน้า “คนที่จะสั่งให้อั๊วะทำอะไร คือนายใหญ่คนเดียว”
เกี๊ยงไม่พอใจ แต่ก็ไปรับโทรศัพท์ เสี่ยเล้งในชุดไว้ทุกข์สีขาว เดินลงมาจากข้างบน
“ฮัลโหล บ้านเสี่ยเล้งครับ อ้อ..ครับ ได้ครับ ที่ไหนนะครับ ครับ ขอบคุณครับ”
“ใคร”
“ลูกค้าครับ มารอเจรจาซื้อทองกับนายใหญ่ ท่าทางกระเป๋าหนัก”