บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 8 หน้า 3
มือปืนยืนยัน “ครับ”
เสี่ยเล้งหัวเราะอารมณ์ดี
ซ้งเอาใจ “ช่วงนี้น้ำเยอะ ไหลเชี่ยวด้วยนะนายใหญ่”
“วันนี้ไม่เจอมัน อีก 2-3 วันมันคงโผล่มาให้เห็นเอง” เสี่ยเล้งหัวเราะร่วน “แล้วผู้หญิงล่ะ”
“คือ..” เสี่ยเล้งหยุดหัวเราะ แล้วหันมามองมือปืนอีกคนด้วยสายตาพิฆาต “มัน..เอ่อ..พาผู้หญิงกระโดดลงน้ำไปด้วยครับ”
เสี่ยเล้งร้อนวูบขึ้นมาทันที “ไอ้ธาม!!!!!” เสี่ยเล้งสั่งทุกคน “หาศพมันให้เจอ!!!! ส่วนย่าหยา ถ้าไม่มีลมหายใจกลับมา” เสี่ยเล้งกระชากคอมือปืนสองคนเข้ามา “ลื้อสองคน..ตาย!!!!!”
สองมือปืนกลัวขี้หด ในขณะที่เสี่ยเล้งดุดันเอาจริง
ธามสวมเสื้อคลุม ถือชุดเปียกของย่าหยาออกมา ย่าหยาที่นั่งคิดหาทางออกที่มุมหนึ่งของห้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“ของกลาง..คืน”ธามวางเสื้อผ้าย่าหยาไว้ที่เก้าอี้ข้างตัว ก่อนจะเดินย่างสามขุมเข้ามาหาย่าหยา
“คืนของแล้วก็แล้วกันสิ จะเข้ามาทำไมอีก” ธามไม่ต่อปากต่อคำ แต่คืบเข้ามาใกล้ย่าหยาเรื่อยๆ “จะทำอะไร”
“ออกมาตั้งนาน ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้ง อยากเป็นหวัดเหรอ” พูดเสร็จ ธามก็หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่วางบนเตียง ขึ้นมาเช็ดผมให้ย่าหยา ย่าหยากระเถิบตัวหนี ธามเสียงเข้มหมือนดุเด็กๆ “จะไปไหน มานี่..นั่งนิ่งๆ”
ย่าหยาได้ยินคำพูดธามแล้วนึกถึงใครบางคน
เมื่อ 7 ปีก่อน ในห้องนอนบ้านพักที่ภูเก็ต จันทร์ชมพูสวมเสื้อคลุม ผมเปียกเพราะเพิ่งสระ นั่งอยู่หน้ากระจกเอียงอาย ชลธีในชุดเสื้อคลุมถือผ้าขนหนูผืนเล็กเดินมา
จันทร์ชมพูพลิกตัวหนีเล็กๆพอเป็นพิธี “ไม่เป็นไรค่ะพี่ธี จันทร์จัดการเองได้”
ชลธีสุภาพ อ่อนโยน น่ารัก “จะไปไหน มานี่ นั่งนิ่งๆ พี่เช็ดให้”
จันทร์ชมพูยอมโอนอ่อนผ่อนตาม รู้สึกผ่อนคลาย เพราะชลธีทั้งเช็ดทั้งนวดหัวให้อย่างนุ่มนวลเบามือ
ย่าหยาหัวสั่นหัวคลอนไปมาเพราะแรงเช็ดของธาม ในที่สุดย่าหยาก็ทนไม่ไหว “นี่มันมือหรือไม้เบสบอลกันแน่ห๊ะ!!! เช็ดเบาๆหน่อยได้มั้ย”
“เบาแล้วเมื่อไหร่จะแห้ง ผู้ชายที่ไหนก็มือหนักอย่างนี้ทั้งนั้น”
“ไม่จริง อย่างน้อยก็คนหนึ่งล่ะที่ทำทุกอย่างด้วยความอ่อนโยน”
ธามชะงักกึก “ใคร คนรักเธองั้นเหรอ”
“ใช่”
“ชื่ออะไร อยู่ที่ไหน หวังว่าคงไม่ใช่เสี่ยเล้ง”
“ถ้าใช่ล่ะ”