บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 24 หน้า 3
รถของชัยบดีขับมาจอดที่หน้ารั้วบ้านพลโทวินิต ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมหวาดกลัว
“คุณจะทำอะไร พาหญิงมาที่นี่ทำไม”
“พี่จะจัดการไอ้พวกผู้ดีจอมปลอมที่มันหลอกใช้พี่ก่อน หลังจากนั้นพี่ก็จะพาน้องหญิงไปให้ไกลแสนไกล ที่ใครๆก็ตามเราไม่เจอ” ชัยบดีขับรถเข้าไปในรั้วที่เปิดกว้างอยู่
รถของชัยบดีแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ม.ร.ว.พิริยพงษ์และจริยาพากันตกใจ ชัยบดีถือปืนลงมาจากรถ “วันนี้ถ้าแกไม่ตายฉันก็ตาย” ชัยบดียิงใส่ม.ร.ว.พิริยพงษ์
ม.ร.ว.พิริยพงษ์รีบหลบ กระสุนพลาดไม่โดน ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมนั่งตัวสั่นอยู่ในรถ
จริยากรีดร้อง “แกบ้าไปแล้วเหรอชัยบดี หยุดนะ”
ชัยบดีเหวี่ยงปลายปืนไปที่จริยา จริยาผงะตกใจ “หุบปาก นี่มันเรื่องระหว่างฉันกับไอ้คุณชายพิริยพงษ์”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์รีบไปที่รถที่เปิดประตูทิ้งไว้
พลโทวินิตวิ่งลงบันไดมาพร้อมปืน แก้วกิริยาออกมาจากในครัว ท่าทางตกใจทั้งคู่
“แก้วได้ยินเสียงปืน มันอะไรกันคะคุณพ่อ”
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แก้วอย่าออกไป อยู่ในนี้ พ่อจะออกไปดูเอง”
“งั้นแก้วโทรเรียกตำรวจนะคะ” พลโทวินิตพยักหน้าเห็นด้วย
จริยาพยายามประนีประนอม “ถ้าแกฆ่าคุณชายแกก็จะถูกจับ มันไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยนะ แกก็แค่หนีไป เรื่องก็จบ”
“แล้วคิดว่ามันจะไม่ตามฆ่าฉันงั้นเหรอ มันก็เคยจะฆ่าฉันมาแล้วหนนึง ฉันจะไม่ยอมให้มันมาฆ่าฉันอีกหรอก แกเองก็เหมือนกันถ้าฉันหมดประโยชน์ แกก็คงคิดไม่ต่างจากไอ้คุณชายพิริยพงษ์”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์หยิบปืนจากในรถออกมา “ไอ้ชัยบดี”
ชัยบดีหันไปเห็นม.ร.ว.พิริยพงษ์ถือปืนก็ตกใจ ม.ร.ว.พิริยพงษ์ยิงใส่ชัยบดีเข้าที่กลางอกพอดี ปืนในมือชัยบดีสะบัดไปด้านหลัง เสียงกระสุนดังขึ้นอีกนัด ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมลงจากรถยืนตกใจ
พลโทวินิตวิ่งออกมาที่หน้าบ้านเห็นชัยบดีล้มลงกับพื้นเลือดนอง “วิศรุต” พลโทวินิตเห็นม.ร.ว.พิริยพงษ์ถือปืน จึงยกปืนในมือขึ้น “คุณชาย ยิงลูกผมทำไม”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์ตกใจที่ฆ่าคนตาย เห็นพลโทวินิตถือปืนก็กลัวรีบสารภาพ “มัน...มันไม่ใช่ลูกคุณอา มันก็แค่คนคุมบ่อน ที่แอบอ้างเป็นลูกคุณอา แอบอ้างเป็นทายาทวังเทวาสถิตย์”
พลโทวินิตตกใจ “ว่าไงนะ”
ชัยบดียังไม่ตาย สายตาที่เลือนรางจ้องมองไปที่ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมที่ยืนสั่นด้วยความหวาดกลัว ชัยบดียื่นมือเรียกหา “คุณหญิง... น้องหญิง...” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมหวาดกลัวแต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาชัยบดี ทั้งน้ำตา “ผมขอโทษ ผมรักคุณหญิงกับลูกนะครับ”