บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 11 หน้า 3
“ไม่รู้สิ อย่ามาถามแม่เลย .. แม่แค่เดาเอา” จริยาเฉไฉทำงาน หยิบเครื่องแก้วมาเป่า หันไปเปิดตู้โน่นนี่ วินิตาสงสัย
ที่สนามไดรฟ์กอล์ฟ วินิตาไดร์ฟกอล์ฟหวือไป มีพลโทวินิตยืนดู วินิตาไม่มีลูกจะวางตีต่อ ก็เลยเดินมาหาพ่อ
“ลูกคิดว่าพระองค์หญิงจะทรงขายให้เรามั้ย?”
“ก็มีสิทธ์ 50/50 นะคะ เดาพระทัยยาก เพราะว่าคุณสโรชาลูกสาวเจ้าของโรงแรม ใหญ่นั่นน่ะ ก็ได้ไปดูที่ดินพร้อมวิเหมือนกัน”
“จริงเหรอ? เขาเข้าไปยังไง”
“เขามีนายหน้าเข้าไปกระแซะก่อนค่ะ ผู้ชายหน้าตาดี ทำทีเป็นครูสอนพิเศษ คุณหญิงประสงค์สม ไม่รู้ทำอีท่าไหน ประจบคนแก่บ่อยๆจนยอมให้ไปดูที่ดิน”
“แปลกจริง ปกติพระองค์หญิงทรงตะเพิดนายหน้าทุกรายนี่นา รายนี้เข้าไปได้ยังไง”
เด็กยกถาดลูกกอล์ฟมา พลโทวินิตชี้ให้เทลงไปในเครื่องวางลูก
“บางทีเขาอาจจะมีแผนจะไปเป็นเขยเจ้าก็ได้นะคะ ดูคุณหญิงประสงค์สมดี๊ด๊า ทำท่าปลื้ม แต่ไม่เป็นไรนะคะคุณพ่อ วิมีแผนสอง วิจะเป็นสะใภ้เจ้า เอาที่ดินมาให้ แก้หน้าที่คุณพ่อเป็นเขยเจ้าไม่สำเร็จ”
พลโทวินิตเตรียมจะเดินเข้าไปไดรฟ์ แต่ชะงัก “วินิตา อย่าเอาคำพูดไร้สาระของแม่ มาล้อพ่อ พ่อไม่ชอบ เรื่องอดีตของผู้ใหญ่ กับเรื่องปัจจุบันของลูก มันคนละเรื่องกัน”
“อูย.. ค่ะ คุณพ่อ”
พลโทวินิตจ้องหน้าลูกสาวแล้วไดรฟ์กอล์ฟออกไป วินิตายิ้มแหยๆ
ที่บ้านพลโทวินิต จริยานั่งจิบน้ำชา กรีดนิ้วดูแหวนเพชร พลโทวินิตเดินเข้ามาหา “คุณอย่าเอาเรื่องเก่าไปใส่หัวลูกนัก จริยา”
“ทำไมล่ะ ก็คุณเองแหละที่รื้อฟื้น เรื่องมันผ่านมาตั้งเป็นสิบๆปีก็ยังจะโหยหาอดีต คิดถึงรักแท้ที่ตายไปแล้ว ป่านนี้วิญญาณแม่กิรติฯคงจะ...”
“อย่าเรียกเธออย่างนั้น ท่านหญิงกิรติโสภณไม่ใช่คนที่คุณจะพูดจาลามปามก้าวร้าว เธอเป็นกุลสตรี”
“ฮึ! กุลสตรีแต่ให้ผู้ชายเจาะไข่แดง”
“หยุดนะ จริยา”
“คุณนั่นแหละ หยุด ! .. ชั้นไม่ยอมให้คุณซื้อที่ดินนั่นด้วยเงินของเรา เพื่อเก็บไว้ให้ลูกคุณที่ไม่ใช่ลูกชั้น”
“เงินของผม! .. ที่คุณเอาไปซื้อเพชรซื้อกระเป๋าบ้าบอนั่นก็เงินของผม อย่ามาทำเป็นหมาในรางข้าวเลย คุณไม่มีสิทธิ์หรอก จำไว้” วินิตเดินออกไปอย่างโมโห
ทั้งสองคนไม่เห็นว่าแก้วกิริยาลูกสาวคนเล็กเดินมาแอบได้ยิน แก้วกิริยาตกใจ “ลูกคุณพ่อที่ไม่ใช่ลูกของคุณแม่ ? .. ท่านหญิงกิรติโสภณ ?”