บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 7 หน้า 2
“ขอโทษนะ ถ้าชั้นพูดอะไรไม่เข้าท่า ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณ..”
“ยังจะตามมาอีก .. เธอมีปัญหาอะไรกับการที่ชั้นจะเป็นนายหน้าขายที่หรือไม่เป็น”
“ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรค่ะ แค่สงสัยว่าทำไมคุณปฏิเสธงานที่คุณทำได้”
“เธอรู้ได้ยังไงว่าชั้นทำได้”
“อ้าว..ก็คุณเคยทำงานนายหน้าซื้อขายที่ดินมาก่อนไม่ใช่เหรอคะ”
“แค่ชั้นเคยพาคนไปเที่ยว เขาเจอที่ดินถูกใจ ชั้นก็แนะนำให้คนอยากซื้อรู้จักกับคนอยากขาย แค่นั้นเอง มันไม่ใช่อาชีพหลัก เธอก็เห็นว่างานหลักชั้นคือโฮมสเตย์ ปลูกผัก แล้วก็ไปสอนพิเศษ แค่นี้ก็แทบหาเวลาว่างไม่ได้แล้ว”
“แต่ถ้าคุณเอาเวลาที่เหลือว่างนิดๆ หน่อยๆ เข้าไปเจรจาขอซื้อที่ดินจากเจ้านายในวังเทวาสถิตย์ คุณอาจจะมีรายได้มากขึ้น จนมีเวลาทำงานที่คุณรักได้สบายใจ ไม่ต้องเครียดกับปัญหากำไรขาดทุนของโฮมสเตย์ก็ได้น้า..”
“ชั้นไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องกำไรขาดทุน”
“แล้วคุณมีปัญหาอะไรกับวังนั้นเหรอคะ”
“พลับพลึง !! เธอนี่ยอกย้อน ไม่เหมือนพลับพลึงคนที่ชั้นเจอวันแรกเลย”
“คุณก็..เอ่อ.. ดูหงุดหงิด อารมณ์เสียกับเรื่องนี้ เหมือนไม่ใช่คุณวิศรุตใจดีที่ฉันรู้จัก”
“ก็เพราะเธอ.. เธอมาตอแยกับชั้นในเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่ไง ..”
สองคนจ้องหน้ากัน สโรชานึกได้ว่าควรเป็นฝ่ายอ่อนให้เจ้านาย ก็ค่อยๆ ยักไหล่ ถอยออกไป “ไปก็ได้ ขอโทษค่ะ ที่มาตอแยในเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
วิศรุตมองท่าทางยักไหล่นั้น รู้สึกแปลกๆ
สโรชาเดินหน้ามุ่ยออกมาจากเรือนผัก “ใครว่าเรื่องไม่เป็นเรื่องล่ะลิลลี่ .. นี่แหละเรื่องใหญ่เชียวละ โปรเจคแรกในชีวิตแกเชียวนะ”
ริชาร์ดกับจอห์นนี่เดินสวนมา จะเข้าไปในเรือนผัก คนหนึ่งถือจดหมายแอร์เมล์
“บ่นอะไรเหรอพลับพลึง”
“เปล่า” สโรชารีบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เดินไป
สองหนุ่มพากันเดินเข้าเรือนผักไป
วิศรุตรับจดหมายจากจอห์นนี่ “ขอบใจ” วิศรุตมองหน้าซองภาษาอังกฤษ “แนนซี่” วิศรุตหันไปหากรรไกรหยิบมาตัด จอห์นนี่กับริชาร์ดมอง วิศรุตเดินไปห่าง ออกไปจากเรือนผัก
“สงสัยแฟน อิ๊อิ๊ ชื่อแนนซี่”
“ชื่อเพราะเนอะ” สองคนทะเล้น คิกกักกัน
วิศรุตนั่งอ่านจดหมายจากแนนซี่ ยิ้มๆ สโรชาถือกระบวยรดน้ำต้นไม้ไม่ไกลนัก แอบมอง