บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 7 หน้า 3
ริชาร์ดกับจอห์นนี่ลากไม้กวาดด้ามยาวกับที่โกยใบไม้ เดินมายืนแอบมองอยู่อีกทอดหนึ่ง
ริชาร์ดเม้าท์ “อ่านจดหมายแฟน อมยิ้มว่ะ”
จอห์นนี่ทวน “ฟรอม แนนซี่”
“ส่งมาจากที่ไหนวะ”
“อ่านไม่ออก ไม่รู้ประเทศอะไร”
สโรชาหันไปมองสองลิง
จอห์นนี่แซว “แน่ะ แอบดูเจ้านายเหมือนกันนะ พลับพลึง”
“เฮ่ย คุณวิศรุตหันมา ! ไปเหอะ”
สองลิงเผ่นไป สโรชาหลบมุมแอบมอง เห็นวิศรุตขยับตัวเงยหน้า ก็ค่อยๆเลี่ยงออก วิศรุตก้มอ่านจดหมาย
“ออกจากทิเบตมาได้หลายวันแล้ว ทีแรกตั้งใจว่าจะมาหาเธอที่เมืองไทย แต่เปลี่ยนใจอยากเที่ยวต่อ ตอนนี้จึงกำลังจะไปดูเมืองสีชมพู นครเภตรา เราคงยังไม่ได้เจอกันอีกนาน ระหว่างนี้เธออย่ามัวเพลินกับการใช้ชีวิต จนลืมเป้าหมายของชีวิตนะวิศรุต .. ด้วยรัก แนนซี่”
วิศรุตหุบยิ้ม ค่อยๆ เครียด ถอนใจ ปิดจดหมาย “ผมยังไม่พร้อม.. ยังไม่พร้อมจริงๆ”
ห้องนอนวิศรุต วิศรุตหลับ ลมพัดเข้ามา ม่านปลิว
ในอดีต ม่านหน้าต่างเพยิบปลิว หม่อมเจ้ากิรติโสภณนอนหลับ มีถังออกซิเจนวางอยู่แบบเตรียมพร้อม ด.ช.วิศรุตนั่งฟุบหลับเฝ้า.. ครู่หนึ่ง หม่อมเจ้ากิรติโสภณเพ้อ “ท่านแม่ ท่านแม่อย่าโกรธลูกนะคะ .. ท่านพ่อขา ท่านพ่อเฆี่ยนลูกก็ได้ ตีก็ได้ แต่อย่ามองลูกอย่างนั้น ..” ด.ช.วิศรุตสะดุ้งตื่น ลุกยืนชะโงกมองแม่ที่นอนเพ้อ ละเมอ “ท่านแม่เกลียดลูกเหรอคะ ทำไมท่านแม่ไม่ตอบ ท่านแม่เกลียดลูกแล้ว”
ด.ช.วิศรุตตกใจ ลุกยืนมอง เห็นแม่หน้าเซียว นอนหลับเพ้อ น้ำตาไหล “แม่ครับ แม่ครับ แม่อย่าร้องไห้ ..แม่ .. ใครทำแม่ร้องไห้..”
หม่อมเจ้ากิรติโสภณเริ่มหอบ ร้องไห้แล้วตื่น หอบจนตัวโยน จากนั้นหายใจไม่ออก แนนซี่เปิดประตูเข้ามา รีบประคองขยับตัวคนเจ็บ หันไปคว้าหน้ากากออกซิเจนมาครอบให้ ด.ช.วิศรุตถอยห่างออกมายืนเกาะปลายเท้า มองแม่อย่างตระหนก
วิศรุตตระหนกสะดุ้งตื่น ลืมตา ลุกขึ้นนั่ง “แม่ ..” วิศรุตลุกไปที่โต๊ะ เปิดลิ้นชัก หยิบกล่องแหวนออกมาเปิดดู เปิดหัวแหวนดูรูป หม่อมเจ้ากิรติโสภณอย่างเหงาๆ