บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 7 หน้า 5
สโรชาเดินหนีเข้าครัว เห็นธารากำลังหาวพลางเก็บขนมเค้กที่ทำเสร็จใหม่ๆ แล้วจะเริ่มล้างชามเลอะครีม “มาพอดีเลยแม่พลับพลึง ช่วยล้างชามพวกนี้ให้หน่อย ชั้นเมื่อยจะแย่แล้ว”
“ได้เลยจ้ะ ..แบบนี้ต้องเอาน้ำร้อนราด คราบไขมันจะได้ละลาย ล้างง่าย”
“รู้ดีนี่ ชักเก่งนะเรา..”
“ก็ธาราสอนไง..” สโรชาประจบ เข้าไปกอดแขน ลากธาราออกจากอ่างล้างจาน “เค้กอร่อยนะ ฝรั่งบอกเวรี่กู้ดเลย ..ไปพักผ่อนเถอะ ชั้นเห็นธาราทำเค้กมาตั้งแต่เช้ามืด ไม่ได้หยุดเลย ไป ไป๊ ไปนอนพักซักนิด ตื่นขึ้นมาจะได้สดชื่นนะ ไปเหอะ” สโรชาป้อยอแล้วดันหลังธาราออกไป
พออยู่คนเดียวหน้าประตูครัว ควักโทรศัพท์จะกด แต่วิศรุตเดินมา “ธาราล่ะ”
พลับพลึงสะดุ้ง เก็บโทรศัพท์แทบไม่ทัน “ไปพักผ่อนค่ะ จะให้ตามมั้ยคะ”
“ไม่ต้อง ฝากบอกด้วยว่า เดี๋ยวชั้นจะพาแขกนั่งเรือไปเที่ยววัด แล้วจะชวนกินอาหารข้างนอก ไม่ต้องเตรียมอะไรมื้อเย็น”
“ค่ะ”
วิศรุตเดินไป สโรชามองตามจนลับตา ยกโทรศัพท์ขึ้นกด “น้ำมนต์”
สโรชาเดินผลุบออกหน้ารั้ว ไม่ทันเห็นริชาร์ดกับจอห์นนี่ก้มๆเงยๆดายหญ้าแถวกอพลับพลึง
“จะไปไหนเหรอ พลับพลึง”
สโรชาสะดุ้ง ! “ไป... ไปซื้อของ”
“ให้ริชาร์ดไปซื้อให้มั้ย ขี่จักรยานไปเดี๋ยวเดียวก็ถึงตลาด” ริชาร์ดพยักหน้าทะแม่งๆ
“ไม่เอา ชั้นซื้อเองดีกว่า เกรงใจ”
“เกรงใจอะไรกัน ริชาร์ดมันทนแดดอย่างกับวัว พลับพลึงอย่าไปเดินตากแดดเลย”
“ชั้นไปเองได้ นี่ไง ชั้นมีร่ม” สโรชาพูดจบก็กางร่ม
“เฮ้ย ริชาร์ด แกไปเอาจักรยานมาเร็ว ขี่พาพลับพลึงไปตลาด”
“จักรยานเหรอ ? ..ยางแบน แกเอาไปสูบก่อนสิ แล้วชั้นจะขี่ไป”
“อ้าว ทำไมแกปล่อยให้ยางแบน ทำไมไม่สูบลมไว้”
“ยางในมันรั่ว”
“รั่วทำไมไม่ปะ ร้านปะยางที่ตลาดก็มี เนี่ย คนเรานะ ไม่รู้จักเตรียมพร้อม”
“เดี๋ยว ! .. ถามหน่อย ทำไมแกต้องใช้ชั้นวะ ทำไมแกไม่อาสาเอง”
“เอ๊า.. ชั้นเป็นลูกพี่แกไง”
“ใครตั้งให้แกเป็นลูกพี่ เอาอะไรมากำหนดว่าแกเป็นลูกพี่ชั้น”
“ความหล่อเว้ย ความหล่อ”
“ถุ๊ย !.. พูดไม่อาย พลับพลึงดูซิใครหล่อกว่าใคร ..”