บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 7 หน้า 4
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมถือแฟ้มตำราออกมาจากตึกเรียน พร้อมกับคนอื่นๆ ชะลอรอ จนคนอื่นๆ ไปกันหมด
วิศรุตเดินมา เห็นม.ร.ว.หญิงประสงค์สมยืนรีรอก็ถอยหลบยืนหลังเสา ลับสายตา ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมหันไปก็ไม่เห็นวิศรุต วิศรุตเดินหนีไปอีกทาง ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเห็นนายสายัณห์มายืนรอ ก็จำใจเดินไปขึ้นรถ
ที่วังเทวาสถิตย์ พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีประทับอยู่ที่ศาลา มองม.ร.ว.หญิงประสงค์สมที่เดินเข้ามา ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินเข้ามากราบ
“ย่าให้เขาทำแสร้งว่า กับน้ำอัญชันไว้ ไปล้างมือล้างไม้ มารับประทานด้วยกันสิ”
“เพคะ”
อัศดงวางจานแสร้งว่า จานแบ่ง และราตรีเสิร์ฟน้ำอัญชัน
“เสด็จย่าให้ห้องเครื่องทำเครื่องว่างแบบไทยทุกวัน .. ชื่นตาชื่นใจดีนะเพคะช่วงนี้”
ทิวากระซิบ “ทรงให้ทำ แต่ก็ไม่ค่อยเสวยหรอกค่ะคุณหญิง”
“อ้าว.. อย่างนี้พวกแม่ครัวก็น้อยใจแย่”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีชายเนตรมองทิวา ปรามๆ แล้วก็ตัดสินพระทัยเอ่ยถาม “พ่อวิศรุตเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่ได้เจอเลยเพคะ เป็นสัปดาห์แล้ว ที่หญิงไม่ได้เห็นเขาที่โรงเรียนเลย..ถ้าเสด็จย่าทรงพอพระทัยจะสนทนากับเขา.. จะให้หญิงโทรตามอีกไหมเพคะ ..”
พระองค์หญิงส่ายพระพักตร์ “บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนที่เราอยากเจอก็ได้”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมไม่เข้าใจ พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีถอนพระทัย เมินลุกไป
ที่ศาลาริมน้ำ วิศรุตสอนฝรั่งเล่นหมากรุกไทย มีแก้วน้ำดื่มสมุนไพรวางข้างๆ สโรชายกคัพเค้กมาเสิร์ฟ
“It's not much difference.”
“เค้ก ธาราทำค่ะ สอนฝรั่งเล่นหมากรุกไทยเหรอคะ”
“ใช่”
“หมากรุกเนี่ย ป๊า เอ๊ย พ่อพลับพลึงเคยสอน”
“ฮื่อ”
“เขาบอกว่าหมากรุกก็เหมือนเกมชีวิตคนแหละ บางทีก็ต้องรุก บางทีก็ต้องหลบ” วิศรุตหันมาจะโบกมือให้สโรชาเงียบก่อน แต่สโรชายังคงพูดต่อ “แต่ถ้ามีโอกาสแล้วไม่รุก ก็โง่ เพราะอาจจะเท่ากับเปิดโอกาสให้คนอื่น...”
ฝรั่งโขกหมากรุกปัง ! “Check!”
วิศรุตยิ้มกับฝรั่งแล้วหันมาดุสโรชา “พลับพลึง เธอทำให้ชั้นเสียสมาธิ”
สโรชายิ้มแหย .. ทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วค่อยๆเดินออก วิศรุตลุกขึ้น ผายมือให้ฝรั่งอีกคนที่นั่งดู เข้าไปนั่งเล่นแทนที่ ตัวเองลุกออกมา