บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 23 หน้า 2
สโรชาเดินมาที่บริเวณล็อบบี้โรงแรม ผู้จัดการรีบจ้ำอ้าวเข้ามาหา “คุณสโรชาครับ”
“มีอะไรคะ”
“คุณวิศรุตมาถามหาครับ เขาไปที่ออฟฟิศแล้วไม่เจอคุณ เลยมาถามกับผม”
สโรชาคิดว่าอีกวิศรุตก็ยิ้มดีใจ “คุณวิศรุตเหรอ” ผู้จัดการผายมือไปที่โซฟา เห็นชัยบดีนั่งชะเง้อมองหาอยู่ สโรชา รีบดึงผู้จัดการให้หลบห่างออกมา “ไปบอกเขานะ ว่าฉัน...ไม่ได้เข้ามาที่นี่ ถ้าเขาทำอะไรก็บอกไม่รู้ไม่เห็นอย่างเดียว เข้าใจนะ”
ผู้จัดการทำหน้างง “ครับๆ” ผู้จัดการรีบเดินไปหาชัยบดี
สโรชารีบหาที่หลบมุมแอบดู เห็นชัยบดีท่าทางหัวเสียลุกออกไป ที่ทางเข้าออกน้ำมนต์พาอธิปและประพันธ์ท่าทางรีบร้อนเข้ามาที่โรงแรมสวนกับชัยบดีที่กำลังจะเดินออกไป ชัยบดีกำลังหัวเสียที่ไม่เจอสโรชาจึงไม่ได้สนใจใคร ในขณะที่อธิปเห็นชัยบดีก็ชะงัก
ประพันธ์เดินตามมาไม่ทันระวังชนอธิป กระเด็นไปชน น้ำมนต์ เป็นทอดๆ “ว้าย อะไรกันเนี่ย”
ชัยบดีได้ยินเสียน้ำมนต์โวยวายก็หันกลับมา อธิปตกใจกลัวชัยบดีเห็นตน รีบก้มหน้าซุกกับอกประพันธ์ ดึงประพันธ์ไว้ไม่ให้หันไป
“ทำอะไรของแกเนี่ย เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจฉันผิดหมด ฉันไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันนะเฮ้ย”
ชัยบดีไม่เห็นอะไรผิดปกติ จึงหันหลังกลับเดินออกไปพ้นจากโรงแรม ประพันธ์พยายามงัดอธิปออกจากอก
น้ำมนต์มาช่วยดึง “นายอธิปเลิกซุกอกแฟนฉันสักที”
ประพันธ์ชะงัก “แฟน คุณเรียกผมว่าแฟนเหรอ”
“หรือจะให้เรียกพัดลม”
ประพันธ์ดีใจ “เรียกเลยครับเรียกเลย” ประพันธ์ดีใจผลักอธิปออกมาจนได้
อธิปรีบมองเห็นชัยบดีไปแล้วก็โล่งใจ
สโรชาที่แอบมองดูอยู่ รีบออกไปหาน้ำมนต์ทันที “น้ำมนต์ นี่มาด้วยกันได้ยังไงเนี่ย”
“มีเรื่องสำคัญมาก” น้ำมนต์ลากเสียงยาว “จะบอกแกน่ะสิ” สโรชามองพวกน้ำมนต์อย่างแปลกใจ
ห้องนอนม.ร.ว.หญิงประสงค์สม ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมนั่งคุดคู้ ซุกตัวกับเก้าอี้ ทั้งน้ำตา นึกถึงเหตุการณ์คืนนั้น
ห้องพักในโรงแรม ชัยบดีประคอง ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมที่ใกล้จะหลับเต็มที เข้ามาในห้อง ปิดล็อค พา ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมนอนบนเตียง “ง่วงเลยใช่มั้ย พี่บอกแล้ว ว่าอย่ารับเครื่องดื่มคนแปลกหน้า” ชัยบดีค่อยๆปลดเสื้อผ้าทั้งตัวเองและม.ร.ว.หญิงประสงค์สม โทรศัพท์ในกระเป่าถือม.ร.ว.หญิงประสงค์สมดัง ชัยบดีล้วงหยิบ โยนไปไกลๆ หันไปหาม.ร.ว.หญิงประสงค์สมที่หลับไม่ได้สติ
ชัยบดีเปลือยท่อนบน สวมชุดคลุมมาลงนั่ง ประคองลูบหัวม.ร.ว.หญิงประสงค์สมอย่างรักใคร่ สีหน้าสำนึกผิด “น่ารักเหลือเกิน ผมขอโทษ”