บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 23 หน้า 5
ที่ห้องพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี วังเทวาสถิต ทิวารับปรอทวัดไข้จากหัตถ์พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีไปเพ่งดู “พระปรอท วัดได้ 38 เพคะ แสดงว่าทรงมีไข้อ่อนๆ นี่คงเป็นเพราะทรงอ่อนแอ เสวยได้น้อย ได้สารอาหารไม่ครบ ก็ประชวร”
ราตรีเสนอ “เดี๋ยวหม่อมฉันไปเอาผ้าชุบน้ำมาถวายซับพระพักตร์นะเพคะ ลดอุณหภูมิหน่อย”
“นี่เราสองคนเป็นหมอไปแล้วรึ”
ทิวาตอบ “ก็ประชวรบ่อย หมอมาก็สั่งการ จนพวกหม่อมชั้นจำได้แล้วเพคะ”
ชัยบดียกถาดข้าวต้มมา ทิวาถอยห่างตามราตรีไปทางด้านหนึ่ง “ขอประทานอภัยท่านยาย กระหม่อมอาสานำอาหารเช้ามาถวาย”
“จะให้กินบนที่นอนนี่เรอะ ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวยายจะลุกลงไป”
ชัยบดีวางถาด พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีขยับองค์ลุก พอยืนก็จะล้ม ชัยบดีประคองไว้ อัศดงวิ่งผ่านห้อง พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีหันไปทอดเนตรเห็นเพราะประตูเปิดอยู่ “อะไรกัน วิ่งซะโกลาหล แม่อัศดงใช่มั้ยนั่น” อัศดงถอยกลับมา ลงนั่งหน้าประตู ก้มหน้ารอรับสั่ง “วิ่งไปไหน วิ่งทำไม ใครจะเป็นจะตายรึ?”
“คุณหญิงประสงค์สมอาเจียนหนักเพคะ”
“อ้าว ป่วยอีกคนเรอะ”
“ป่วยทุกเช้ามาหลายวันแล้วเพคะ ไม่ค่อยได้ลงไปห้องเครื่องรับทานอะไรก็ไม่ค่อยได้ อาการเหมือนคนแพ้”
อัศดงชะงักปากทัน ก่อนที่จะจบความ แต่พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงสะดุ้ง คิดไปไกลแล้ว ชัยบดีผงะนิดหนึ่ง!!
ชัยบดีเดินมาที่หน้าห้องม.ร.ว.หญิงประสงค์สม ยืนลังเลอยู่หน้าห้องว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ เสียงโทรศัพท์ชัยบดีดังขึ้น
“คุณชายมีอะไร ห๊ะจะให้ผมเอาเงินไปให้ที่บ่อนงั้นเหรอ ผมมีไม่มากหรอกนะ” ชัยบดีหงุดหงิด “ได้ผมจะรีบไป” ชัยบดีวางสาย “ไอ้ผีพนันเอ๊ย ทำไมต้องมาวุ่นวายตอนนี้ด้วย” ชัยบดีเดินไปจับที่ประตูห้องม.ร.ว.หญิงประสงค์สม ชัยบดีพูดกับตัวเอง “คุณหญิง ถึงผมจะชั่วจะเลวแต่ผมก็รักคุณหญิงนะ” ชัยบดีจำใจผละจากหน้าห้องม.ร.ว.หญิงประสงค์สมไป
หน้าสถูปพระองค์เจ้ามรุพงษ์ วิศรุตยืนถอนใจ นึกถึงคำพูดของม.ร.ว.หญิงประสงค์สม
”เกียรติยศชื่อเสียงวงศ์ตระกูล มันจะถูกทำลายเพราะหญิงอีกคนนึงไม่ได้ ท่านย่าจะเสียพระทัยแค่ไหน”
“คงถึงเวลาที่ต้องกลับเข้าไปที่วังเทวาสถิตย์แล้วสินะ” วิศรุตเหม่อมองออกไปอย่างตัดสินใจ
วังเทวาสถิตย์ สโรชาตัดสินใจมาที่วังเพื่อบอกความจริงเรื่องวิศรุตด้วยตัวเอง อัศดงเดินมาต้อนรับ
“ฉันมาเข้าเฝ้าเสด็จพระองค์หญิงจ้ะ ทูลท่านด้วยว่าเรื่องสำคัญ”
“แต่ตอนนี้เสด็จมีแขก” อัศดงอึกอักเล็กน้อย “เรื่องสำคัญเหมือนกันค่ะ”
สโรชาแปลกใจ “ใครเหรอจ้ะ”
“เอ่อ...คุณวิศรุต มรุพงษ์ค่ะ” สโรชาได้ยินชื่อวิศรุตก็ยิ่งสงสัย