บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 23 หน้า 4
ที่บึงบัว ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมนั่งเยื้องตรงหน้าวิศรุต หลบตา วิศรุตฟังความต้องการจบก็นิ่งอยู่
“คุณหญิงจะให้ผมช่วยเรื่องเดินทางต่างประเทศ!!! .. ทำไมต้องด่วนนักล่ะครับ?”
“หญิงอยาก... อยากเริ่มชีวิตใหม่เร็วๆค่ะ หญิงอยู่แต่ในวังนานเกินไปแล้ว”
“ถ้ามหาวิทยาลัยทางโน้นยังไม่ตอบรับ คุณหญิงทราบใช่ไหมครับ ว่ามันต้องไปรอ”
“หญิงพอมีสตางค์เก็บไว้บ้าง หญิงจะใช้เพื่อเป็นทุนสำหรับการใช้ชีวิตที่โน่นได้ค่ะ”
“คุณหญิงครับ”
“หญิงมั่นใจว่าคุณวิศรุตช่วยหญิงได้ หญิงไม่รู้จักใครที่จะพาหญิงไปจาก...”
“คุณหญิงครับ ..เรื่องนี้ มันเกี่ยวกับ.. นายวิศรุต คนนั้นหรือเปล่า คุณหญิงสบตาผมสิครับ ตอบผม ใช่ไหม?” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมลุกหนี หันหลังให้วิศรุต วิศรุตเดินอ้อมมายืนตรงหน้า ปลอบถามอย่างอ่อนโยน “คุณหญิงครับ คืนที่สุทิศพบคุณหญิงที่โรงแรม เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นใช่ไหม”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมพยักหน้า “หญิงไว้ใจเขา .. หญิงคิดว่าเขาเป็นพี่ชายคนนึง แต่เขาไม่ได้คิดกับหญิงแบบนั้น.. เขา.. เขา..”
“ผมจะไปเอามันเข้าคุก”
“ไม่ได้ค่ะ ไม่นะคะ เกียรติยศชื่อเสียงวงศ์ตระกูล มันจะถูกทำลายเพราะหญิงอีกคนนึงไม่ได้ ท่านย่าจะเสียพระทัยแค่ไหน..”
“แล้วหญิง.. เอ้อ คุณหญิง จะปล่อยให้เขาลำพองใจ ไม่ถูกลงโทษเลยงั้นเหรอ ?”
“ถ้าเขาถูกลงโทษ .. แล้วหญิงล่ะคะ? หญิงจะต้องแต่งงานกับเขางั้นเหรอ?”
“ก็ไม่เห็นต้องแต่งนี่ครับ” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมมีพิรุธ “หรือว่า”
วิศรุตมองท้องม.ร.ว.หญิงประสงค์สม ที่ยกมือแตะโดยไม่รู้ตัว แล้วรีบเอาออกเมื่อถูกมอง พยักหน้าอับอาย วิศรุตกุมหัว แต่ก็เรียกสติคืนอย่างรวดเร็ว “ผมจะไม่ยอมให้น้องสาวของผม เผชิญปัญหานี้โดยลำพัง” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมน้ำตาไหลพรู วิศรุตส่งผ้าเช็ดหน้าให้ ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมส่ายหน้าหนีไม่รับ วิศรุตตามเช็ดน้ำตาให้ “เชื่อผม ผมจัดการได้ ... น้องหญิง”
“คุณวิศรุต” วิศรุตกอดม.ร.ว.หญิงประสงค์สมไว้ ลูบหลังให้หายสะอื้น แล้วกอด
หน้าตึกวังเทวาสถิตย์ สายัณห์ลงจากรถวิ่งเหยาะๆมาเปิดประตูรถให้ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมลงมา ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมสีหน้าเซียวๆ แต่แววตามีความหวังมากขึ้น
อัศดงวิ่งมาช่วยถือกระเป๋าให้ “คุณหญิง ไม่สบายหรือเปล่าคะ หน้าซีดเชียว”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมอยู่ๆ ก็มีอาการอยากอาเจียน รีบเดินหนีเข้าตึก อัศดงและสายัณห์พากันยืนเหวอ กับอาการของม.ร.ว.หญิงประสงค์สม