บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 23 หน้า 3

ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมรู้สึกตัวตื่น หน้าชัยบดีจ่ออยู่ตรงหน้า เลิ่กลั่กตกใจ ร้องกรี๊ด ขยับลุก พลันก็รู้ตัวว่าเปลือยอยู่  “อะไรกันนี่!! พี่ .. คุณ... แก ..”

“น้องหญิง พี่เอง  พี่รักน้องหญิงนะ”

“ไม่ .. ไม่จริง ไม่ !!!”ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมคว้าผ้าคลุมตัว ลุกหนี 

ชัยบดีขยับตามไม่ทัน ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมร้องไห้หนีเข้าห้องน้ำ “น้องหญิง!!”

ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมปาดน้ำตา ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร เธอหันไปเห็นกรรไกรปลายแหลมที่ไว้ตัดไหมพรมวางอยู่ ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินไปหยิบกรรไกรมาจะกรีดข้อมือตัวเอง ปลายแหลมกรรไกรจ่อที่ข้อมือ หญิงสาวมือสั่น แต่สุดท้ายก็อ่อนแอไม่กล้าพอ ทิ้งกรรไกรลงกับพื้น ทรุดลงร้องไห้อีกครั้ง ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมหันไปมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ ตัดสินใจเดินไปหยิบโทรศัพท์ โทรหาวิศรุต “หญิงไปหาได้ไหมคะ  หญิงอยากคุยกับใครสักคน”

วิศรุตเดินพูดโทรศัพท์ ค่อยๆหยุด สงสัยในน้ำเสียงม.ร.ว.หญิงประสงค์สม “คุณหญิงเป็นอะไรรึเปล่า ..  ให้ผมไปหาที่วังไหมครับ  .. ได้ครับ ได้”  วิศรุตวางสาย แปลกใจ และห่วงใย

ห้องทำงานสโรชา ประพันธ์พาอธิปมาเล่าเรื่องชัยบดีให้สโรชาและน้ำมนต์ฟัง น้ำมนต์เอารูปชัยบดีตอนเป็นวิศรุตเห็นหน้าชัดๆมาให้อธิปยืนยัน

“นี่ล่ะครับไอ้คนที่มันซ้อมผมที่บ่อน มันชื่อชัยบดี ตอนนั้นถ้าพี่ธาราไม่เอาเงินไปให้ มันบอกจะส่งผมออกไปชายแดน เมื่อกี้ผมก็เห็นมันเดินออกไปจากโรงแรม”

“มิน่านายเลยทำอะไรแปลกๆ เอาหน้ามาซุกอกฉัน”

สโรชาอึ้ง “คุณวิศรุตตัวปลอม จริงๆคือ นายชัยบดีคนคุมบ่อนงั้นเหรอ”

“ผมให้เพื่อนส่งรูปตอนที่มันคุมบ่อนมาให้ด้วยครับ นี่ครับ”  อธิปรีบเปิดมือถือ รูปชัยบดีตอนที่เป็นคนคุมบ่อนให้ทุกคนดู น้ำมนต์เอามาเทียบกับรูปตน เห็นชัดว่าเป็นคนๆเดียวกัน 

ประพันธ์เห็นด้วย “ชัดเป๊ะ” 

น้ำมนต์โวย “เฮ้ย แบบนี้ไม่ได้แล้วนะลี่ แกจะปล่อยให้คนแบบนี้อยู่ในวังเทวาสถิตย์ไม่ได้นะ”

ประพันธ์วิตก “นั่นสิครับ ไม่รู้ใครมันชักนำให้ไอ้หมอนี่มาหลอกคนในวัง”

น้ำมนต์เร่งรัด “แกรีบไปบอกคุณวิศรุตให้เขาไปเปิดเผยความจริงกับทุกคนได้แล้ว”

สโรชาลำบากใจ “ฉันเคยถามเขาแล้ว แต่เขาก็ยังไม่มีที่ท่าจะอยากเปิดเผยความจริงเลย”

อธิปคาดคั้น “แล้วเราจะปล่อยให้ไอ้หมอนี่มันลอยหน้าเป็นคุณวิศรุตไปเรื่อยๆเหรอครับ” 

สโรชาลังเลใจว่าควรจะทำยังไงดี