บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 22 หน้า 2
“คุณหญิงประสงค์สมปรุงนะคะ ทุกอย่างสุกใหม่ๆทั้งนั้นค่ะ”
ชัยบดีหันไปมองม.ร.ว.หญิงประสงค์สม ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมแววตาเศร้าเมินไปทางอื่น ชัยบดีในแววตารู้สึกผิดจากเหตุการณ์เมื่อคืน ชัยบดีใส่ความไปทางวิศรุต “หรือจะเป็นผักจากสวนนายวิศรุต มรุพงษ์เมื่อวาน บอกแล้วว่าเห็นผักสวยๆอาจจะสกปรก สารเคมีเยอะก็ได้” ทุกคนพากันก้มหน้านิ่งไม่กล้าเถียง
“ผมกลับก่อนนะครับ มีพยาบาลถวายการดูแลอยู่ หมดน้ำเกลือถุงนี้ก็คงพอ ฝากทุกคนใส่ใจเรื่องอาหารนะครับ ผู้สูงอายุน่ะท้องเสียมากๆ อาจจะช็อกได้” หมอเดินออก ชัยบดีเดินตาม อมยิ้ม
อัศดงหน้ามุ่ย “ผักไม่สะอาดจะเป็นไปได้ไง เฮ้อ ..”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมรีบเข้าไปดูเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี อย่างเป็นห่วง ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมร้องไห้ “ท่านย่า เมื่อคืนหญิงไม่ควรออกไปกับพี่ชายเลย หญิง...” ทุกคนคิดว่า ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมร้องไห้เพราะเป็นห่วงเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี
บ้านวิศรุต สุทิศมาเล่าเรื่องเจอม.ร.ว.หญิงประสงค์สมไปกับชัยบดีที่ผับเมื่อคืนให้วิศรุตฟัง
“ผมเห็นคุณวิศรุตพาคุณหญิงออกไป ตอนนั้นท่าทางคุณหญิงเหมือนจะไม่ไหวแล้ว”
“อาจจะไม่มีอะไรก็ได้”
“ก็หวังว่างั้นนะครับ เพราะยังไงเขาก็เป็นญาติกัน ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ แต่ผมไม่ชอบสายตาหมอนั่นเลย จะว่าผมคิดมากก็ได้นะครับ”
วิศรุตฟังด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ เพราะรู้แก่ใจว่าชัยบดีไม่ใช่คนในครอบครัวม.ร.ว.หญิงประสงค์สมจริงๆ
สโรชาท่าทางรีบร้อนเข้ามาหาวิศรุต คว้าแขนเขาเพื่อดึงให้ไปด้วยกัน “รีบไปเถอะค่ะ”
วิศรุตดึงสโรชาเอาไว้อย่างงุนงง “อะไรของคุณ มาถึงก็จะให้ผมรีบไป”
“นั่นสิครับ อย่าบอกนะครับว่าคิดถึงกันจนต้องรีบมาหา”
“ใช่ที่ไหนล่ะสุทิศ เสด็จพระองค์หญิงประชวรค่ะ คุณควรจะรีบไปกับฉันนะคะ”
วิศรุตใจหาย “ทรงเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ฉันไม่ใช่หมอนะคะ คงตอบไม่ได้ คุณอยากรู้ก็ไปกับฉันที่วังเดี๋ยวนี้เลย”
วิศรุตลังเลแต่สุดท้ายก็พยักหน้ายอมไปกับสโรชา
มุมหนึ่งในวังเทวาสถิตย์ ชัยบดียืนโทรศัพท์ “คำแนะนำใช้ได้ผลนะ .. เขาตามหมอกันจ้าละหวั่น เมื่อคืน ก็เลยแค่เฉียดๆ”
ที่บ้านพลโทวินิต จริยาหลบมุมพูดโทรศัพท์ “คนที่คิดว่าตัวเองใกล้ตายน่ะ มีประโยชน์กับเรามากกว่าคนตาย จำไว้” จริยายิ้มเหี้ยม วางสาย “ยายแก่!! .. เกลียดชั้นนัก ก็ต้องเจอแบบนี้”