บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 22 หน้า 5
“ผมอยากดูแลท่านยายให้หายดีก่อน เรื่องตรวจดีเอ็นเอ เมื่อไหร่ก็ได้ จริงไหมครับ”
สโรชาแอบผิดหวัง “นั่นสินะคะ ยังไงสุขภาพของเสด็จก็ต้องมาก่อน”
สวนในวัง ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมพยายามเก็บพิรุธไม่ให้วิศรุตเห็น ฝืนยิ้ม “เมื่อคืนก็ไม่มีอะไรนี่คะ นอกจากเรื่องท่านย่าประชวร”
“ถ้าคุณหญิงว่าไม่มีอะไร ผมก็สบายใจ ที่ผมถามเพราะความเป็นห่วง ถ้าคุณหญิงมีปัญหาอะไรขอให้นึกถึงผมไว้” วิศรุตรู้สึกได้ว่าม.ร.ว.หญิงประสงค์สมมีความทุกข์ในใจ จึงยื่นมือไปจับมือม.ร.ว.หญิงประสงค์สมไว้อย่างให้กำลังใจ “ผมพร้อมที่จะเป็นพี่ชายที่ยินดีช่วยเหลือน้องสาวเสมอ”
“ค่ะ ถ้าหญิงมีปัญหาอะไร หญิงจะนึกถึงคุณวิศรุตคนแรก” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมอยากร้องไห้เล่าทุกอย่างให้วิศรุตฟังแต่ทำไม่ได้
สโรชาและชัยบดีเดินเข้ามาเห็นวิศรุตที่กุมมือม.ร.ว.หญิงประสงค์สมพอดี สโรชาช็อกไปชั่วขณะ
ชัยบดีไม่พอใจอย่างมาก เข้าไปดึงม.ร.ว.หญิงประสงค์สมออกมา “แกคิดจะทำอะไรน้องหญิง ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” ชัยบดีตรงเข้าไปผลักอกวิศรุตอย่างแรง ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมและสโรชาพากันตกใจ “เป็นคนแค่คนปลูกผักคิดจะเด็ดดอกฟ้าเหรอ แกไม่รู้หรือไงว่าน้องหญิงเป็นของ...”
“หยุดพูดเหลวไหลได้แล้วค่ะพี่วิศรุต” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมขอตัวกับวิศรุต “หญิงต้องขอโทษแทนพี่ชายด้วยนะคะ หญิงรู้สึกไม่ค่อยสบายขอตัวก่อนค่ะ” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินหนีไป
ชัยบดีเข้าไปประชิดวิศรุต กัดฟันพูดเบาๆได้ยินกันสองคน “อย่ามายุ่งกับน้องหญิงของฉันอีก” ชัยบดีเดินออกไป
สโรชาเข้าใจผิดมองวิศรุตอย่างผิดหวัง
สโรชาเดินมาที่หน้าตึกบริเวณที่จอดรถอย่างเสียใจ คิดว่าวิศรุตมีใจให้ม.ร.ว.หญิงประสงค์สม วิศรุตตามมา
สโรชาเย็นชาใส่ “เดี๋ยวคุณกลับได้เลยนะคะ ฉันจะกลับเอง ส่วนรถฉันจะให้คนไปเอาที่โฮมสเตย์”
“นี่คุณเป็นอะไร ทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากด้วย ก็แค่กลับไปที่โฮมสเตย์ด้วยกัน”
“ก็ฉันไม่อยากกลับ” วิศรุตดึงแขนสโรชาไปที่รถด้วยกัน สโรชาพยายามขืนตัว “ปล่อยฉันนะ”
“จะขึ้นรถไปดีๆ หรือจะต้องให้ผมอุ้มขึ้น”
“คุณกล้าเหรอ ที่นี่วังเทวาสถิตย์นะ ไม่กลัวคุณหญิงประสงค์สมจะมาเห็นหรือไง” วิศรุตตรงเข้าไปจะอุ้มสโรชาจริงๆ สโรชาตกใจกลัวคนมาเห็น “อย่านะ ฉันขึ้นก็ได้”
วิศรุตเปิดประตูรถให้สโรชาขึ้นไป สโรชายอมขึ้นไปทั้งๆที่ยังงอนวิศรุตอยู่
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมยืนมองวิศรุตและสโรชาอยู่ที่ระเบียงห้อง ด้วยสายตาเศร้าสร้อย รู้ได้ทันทีว่าวิศรุตและสโรชาต่างมีใจให้กัน ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมร้องไห้รู้สึกเกลียดตัวเองที่ตอนนี้ไม่คู่ควรกับวิศรุตอีกต่อไปแล้ว