บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 14 หน้า 2
“อยู่นอกวัดจะเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้คุณวิศรุตล่ะ ถ้ามันบวช ยังพอได้เงินทำบุญ ติดกัณฑ์เทศน์ สะสมมาผ่อนหนี้”
“หยุด ถ้าคิดแบบนี้อยู่ด้วยกันไม่ได้นะธารา มันเรื่องอะไรคิดเอาเงินศาสนามาเป็นของตัว คนที่เขาศรัทธาทำบุญ เขาไม่ได้มีหน้าที่ส่งเสียครอบครัวของพระสงฆ์นะ”
“ก็ เห็นเขาทำกัน .. ออกจะร่ำรวย”
“รวยบนไฟนรกน่ะสิ เหมือนไปเล่นการพนันน่ะ รวยมั้ยล่ะ”
ธาราจ๋อย หันไปมองอธิปดุๆ วิศรุตหันมองริชาร์ดกับจอห์นนี่นั่งสัปหงก “เหนื่อยกันมาทุกคนแล้ว ไปนอนพักเถอะ”
“ขอบคุณคุณวิศรุตนะคะ อธิป กราบคุณวิศรุตซะ บุญคุณท่วมหัวละแก”
“ขอบพระคุณครับ ที่กรุณาใช้หนี้แทนผม”
ธาราดุ “ให้ยืม ไม่ได้ให้ แกอย่าโมเม ..ริชาร์ด จอห์นนี่ ไอ้หน่วยกล้าตาย ลุก ไปนอนได้แล้ว” ริชาร์ด จอห์นนี่สะดุ้งลุก กอดคอกันลุก งัวเงียจะไปทางห้องนอนวิศรุต “ผิดทางย่ะ เรือนพวกแกกับห้องชั้นอยู่ทางนี้ กู๊ดไนท์ค่ะคุณวิศรุต”
สี่คนออกไป วิศรุตมองตาม จะเดินขึ้นนอน หันไปหยิบใบพลับพลึงเหี่ยวน่วมที่วางไว้ยังไม่ได้ทิ้ง นึกย้อน
วิศรุตจับขาสโรชา เงยขึ้นเจอสโรชาจ้องอยู่ สองคนสบตากันนิ่งครู่หนึ่ง
วิศรุต ถือใบพลับพลึงในมือ หวนคิดถึงช่วงเวลาที่ใกล้ชิดกับสโรชา แล้วก็นึกครึ้มใจ
วันต่อมา หน้าห้องสโรชา ธาราถือผ้าชนหนูกับเสื้อใหม่พับเรียบร้อยเดินมาจะเอาไปให้อธิป สโรชาเปิดห้องออกมา ค่อยๆก้าว “ธารา กลับมากันแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง”
“ฮื่อ ..ก็ได้ไอ้ตัวแสบกลับมาพึ่งชายคาบ้านนี้อีกตัวนึง.. เมื่อคืนเป็นอะไร นอนเงียบ”
ธาราจับสังเกตสโรชาที่เดินช้าๆ ถือใบพลับพลึงแบนเหี่ยวพันๆมาในมือ “อ๋อ.. ขาเจ็บน่ะ เลยกินยาเข้าไป หลับปุ๋ยเลย”
“ไปทำอะไรมา ..ขาเจ็บ ?!” ธาราเดินมาคาดคั้น เบาๆ “ชั้นเห็นนะ ว่าคุณวิศรุตเข้าไป”
“ใช่ ..คุณวิศรุตพาชั้นเข้าไปในห้อง..เฮ้ย อย่าคิดอะไรนะ เขาเข้าไปช่วยนวด”
“ฮ้า! ช่วยนวด!! นี่พวกชั้นไม่อยู่แป๊บเดียว หล่อนใช้คุณวิศรุตนวดเชียวเหรอ”
“ก็อยู่กันแค่สองคน ..ไม่ใช่อย่างนั้น เมื่อคืนชั้นหกล้มหน้าบ้านโน่น ขาพลิก เดินกะเผลกๆ คุณวิศรุตก็เลยมาประคอง”
“ประคอง ?!!”
“ใช่สิ ...นี่ไง” สโรชาให้ดูใบพลับพลึงเหี่ยวๆ แบนๆ “คุณวิศรุตเก่งนะธารา ออกไปไปตัดใบพลับพลึงมาเผาไฟจนร้อน แล้วก็ให้ชั้นพันข้อเท้า” สโรชาขยับเดิน “ดูสิ หายแน่ะ”
“แน่ใจนะ ว่าหล่อนไม่ได้ฉวยโอกาสที่พวกเราไม่อยู่ วางแผนปล้นสวาทคุณวิศรุต”
“ว้าย!! บ้าแล้วธารา พูดงี้ ชั้นเป็นผู้หญิง ชั้นเสียหายนะ”
“จะไปรู้เหรอ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ ไว้ใจได้ที่ไหน.. แน่ใจนะ ว่าเล่าเรื่องจริง”