บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 14 หน้า 5
“ปั้นวัว ปั้น” ริชาร์ดหันไปทางจอห์นนี่ “ควาย ! ให้ลูกท่านเล่น”
“แหม .. อย่างกับตัวเองหล่อกว่าควาย”
“หล่อกว่าควายรึเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าหล่อกว่าแก ไอ้จอห์นนี่”
“ไปชะโงกดูเงาในบ่อเลย ไอ้ริชาร์ด ไป ชะโงกเทียบกันดูเลย ใครหล่อกว่า” จอห์นนี่กระชากแขนริชาร์ดลุกยืน ลากไปทางบ่อน้ำ เล่นกันอยู่ตรงนั้น
ธาราบ่นต่อ “แกนะอธิป แกทำให้ฝันฉันสลาย ตั้งใจจะเปิดร้านขนมเล็กๆ เก็บหอมรอมริบนานเป็นชาติ อยู่ๆ แกก็มาทำให้ชั้นเป็นหนี้คุณวิศรุตสามแสน !!”
“มีสัญญากู้รึเปล่า ถ้าไม่มี..”
“อย่ามาปากเสียหัวหมอนะ แล้วไอ้ที่แกโดนซ้อมปางตายเพราะหนี้พนันน่ะ แกทำสัญญากู้รึเปล่า แกจำไว้นะ ต่อไปนี้ แกต้องทำงานที่นี่ หนักเอาเบาสู้ ห้ามเกี่ยง จนกว่าชั้นกับแกจะหาเงินมาคืนคุณวิศรุตได้”
อธิปถอนใจ เซ็งจ๋อย
บึงน้ำ สโรชาสนุกกับการเก็บผักบุ้งรวบเป็นกำๆ วางไว้บนใบตองริมน้ำ เดินชะเง้อเก็บดอกแคดอกขจรใกล้ๆบึง วิศรุตเดินมาเห็นก็เอื้อมมือช่วย วิศรุตกำดอกผักมาวางให้ “ขาหายดีแล้วเหรอ”
“หายแล้วค่ะ เห็นพวกผู้ชาย.. กับธารา ชวนกันทำสวน เลยมาช่วยเก็บผัก นี่ถึงไม่มีแขกมาพัก คนทำโฮมสเตย์ก็ไม่อดตายนะคะเนี่ย”
“ใช่ ถ้ารู้จักพอเพียง .. คนเราถ้าไม่มีหนี้ซะอย่างเดียว สบายละ”
“แต่ตอนนี้ คุณมีหนี้แล้วละ..ใช่มั้ยคะ .. น้องของธาราทำยุ่งนี่”
“ถ้ามันจะแก้นิสัยให้คนหลงผิดกลายเป็นคนดีได้สักคนนึง มันก็คุ้มนะ” วิศรุตสงสัย “เธอรู้ได้ยังไงว่าชั้นเป็นหนี้ ? ชั้นไม่ได้บอกใครซะหน่อยว่ายืมเงินคนอื่นมา”
สโรชานิ่งคิดนิดหนึ่ง แต่ไม่ยากเกินกว่าไหวพริบที่จะกลบเกลื่อน “เอ้อ.. ก็.. เดาเอาค่ะ คุณวิศรุตจะมีเงินเยอะขนาดนั้นเหรอ ช่วงนี้โฮมสเตย์ก็ไม่ค่อยมีแขกเข้า เงินสดหมุนเวียนไม่น่าถึงสามแสน คุณก็ต้องหาแหล่งเงิน”
วิศรุตสงสัยในวิธีการพูดนิดหน่อย แต่ก็พยักหน้ารับ “ฮื่อ .. ชั้นไปยืมเจ้านายมา”
“โอ๊ย คุณพิสิฐเขาใจดีค่ะ” วิศรุตจ้องหน้า “เอ้อ .. อ๋อ เดาเอาอีกละค่ะ ถ้าไม่ใช่คนดี ..คุณวิศรุตจะไปทำงานกับเขาได้ไง จริงไหมคะ?”
“ก็ใช่ แต่ชั้นไม่ได้เอาเงินเขามาฟรีๆหรอกนะ ชั้นเอาของสำคัญในชีวิตชั้นไปเป็นประกันฝากไว้”
“ของสำคัญ ? .. สำคัญมากแค่ไหนคะ ?”
“มาก .. ตีราคาเป็นเงินไม่ได้ด้วย.. เพราะฉะนั้น ชั้นต้องหาทางทำเงินให้ได้พอที่จะไปไถ่คืนให้ได้ไวๆ เธอต้องช่วยชั้นนะ เป็นกองกำลังแข็งขันให้เรือนพลับพลึงด้วย”
“ได้สิคะ ..ก็ที่นี่ ชื่อเรือนพลับพลึง มันก็เหมือนเป็นของพลับพลึงเอง จริงมั้ยคะ”
“โอ้โห ยังไม่ทันไร พูดเหมือนจะยึดกิจการชั้นซะงั้น ..เอา .. ยึดก็ได้ ถ้าสบายใจนะ”