บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 1 หน้า 10
“ใจดีจัง”
“หรือธาราจะเช็ด แล้วให้ชั้นไปทำอาหารเช้า”
“อุ้ย.. เรื่องอะไรจะให้คุณไปทำครัว ..ก็ได้.. ไปเอาน้ำให้ก็ได้” ธาราเดินทิ้งสะโพกไป
วิศรุตมองตาม แล้วหันกลับมาดูสโรชา แล้วก็ส่ายหน้า ถอนใจยาว วิศรุตก้มมองเห็นเสื้อผ้าตัวเองก็เลอะ เพราะโคลนจากตัวสโรชา จึงถอดออกพลางเดินไปทางห้องนอน
ครัวบ้านวิศรุต ธาราเปิดน้ำก๊อกไหลลงกะละมังใบน้อย “คุณวิศรุตนี่ไว้ใจคนง่ายจริงๆ นี่ถ้าส่อเค้าเป็นโจรนะ ชั้นจะจับกดน้ำให้ตายเลย” วิศรุตเดินเข้ามา สวมเสื้อกล้ามตัวเดียว ธาราหันตัวไปจ๊ะเอ๋พอดี สะดุ้ง วิศรุตรับกะละมังใส่น้ำมา ในมือวิศรุตข้างหนึ่งมีผ้าขนหนูผืนเล็ก เดินออกไป ธารามองตาม ส่ายหน้า “แหม ใจร้อนจริง”
สโรชาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองเพดานแล้วเหลียวไปรอบตัวอย่างงงๆ วิศรุตก็กลับเข้ามาพร้อมกะละมัง วางลง สโรชามองจ้อง ย้อนคิดถึงตอนที่เจอกกันที่สนามบิน “คุณ.. คนที่เราเจอ..” สโรชาขยับลุก
“ลุกได้แล้วเหรอ แม่พลับพลึง”
“ใคร? พลับพลึง ..”
“ก็เรานั่นแหละ มุดไปซุกเป็นลูกหมาคลุกขี้โคลนอยู่ในดงพลับพลึง ไหน เล่าให้ฟังซิ ว่าไปยังไง มายังไง” วิศรุตนั่งบนโต๊ะกลาง ชุบผ้าขนหนูลงอ่างน้ำ เอื้อมโปะผ้าใส่หน้าผากสโรชา สโรชามึนๆ ตะปบมือวิศรุตไว้ วิศรุตค่อยๆ ดึงมือออกมา “เช็ดหน้าเช็ดตาซะ ไหวมั้ย ตัวจะได้หายร้อน”
สโรชาปัด “ไม่ร้อนซะหน่อย”
“รู้ดี เช็ดไป แล้วตอบคำถามชั้น .. ข้อแรก เธอมาจากไหน”
สโรชาพูดแบบมึนๆ ไม่ครบคำ ลิ้นพัลวัน กุมผ้าไว้กับหัว “มาจากเมืองนอก”
วิศรุตพยายามฟัง “ฮืม เออ มาจากบ้านนอก .. พอรู้ละ หน้าตามันฟ้อง จังหวัดอะไร”
“แอล เอ”
“เล่นคำซะด้วย แอล.เอ ร้อยเอ็ด..” สโรชาสั่นหัวพรืด .. ค่อย ๆ เรียกสติ จ้องหน้าวิศรุตแบบตายังปรือๆ “เออ ..ตกลงเธอชื่ออะไร ?”
สโรชาคิด “เอาเหอะ.. เมื่อกี้คุณเรียกชั้นว่าอะไร ชั้นก็ชื่อนั้นแหละ”
“ชื่อพลับพลึงจริงๆเหรอ” สโรชาพยักหน้า “เรียนหนังสือ..หรือทำมาหากินอะไร?”
สโรชาถอนใจ พูดเสียงเบา “เรียน.. ตลาด”
“อะไรนะ ตลาด .. ขายของอยู่ในตลาดงั้นเหรอ ขายอะไรล่ะ? ตลาดไหน?”
สโรชาเรียกสติ ตั้งหลักจะเริ่มเล่า “คือยังงี้ค่ะ..!” วิศรุตจ้องเป๋ง คาดคั้น