บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 1 หน้า 6
“มิน่า.. ถึงได้เก็บไอ้พวกนี้มานั่งขุดเห็ดช้อนผักตบ ก็ดีค่ะ รู้อย่างนี้แล้ว ธาราจะได้ไม่บ่นอีก เวลาคุณลดแลกแจกแถม ให้ราคาพิเศษลูกค้า” ธาราหันไปค้อนใส่ริดกับจ้อน หรือริชาร์ดกับจอห์นนี่ สองหนุ่มน้อยตัวดำเมี่ยมที่ทำสวนอยู่ วิศรุตเดินตรงไปที่กอพลับพลึงใหญ่หน้าบ้าน เห็นกอพลับพลึงไหวๆ มีรอยย่ำใกล้ๆ
“อะไรคะนั่น.. อย่าลุยเข้าไปค่ะ ใช้ไม้ค่ะ ไม้” ธาราส่งไม้ให้วิศรุต วิศรุตเงื้อยื่นเข้าไปเขี่ยแหวก
หมาไทยขนาดกลางๆ กระโจนออกมาพร้อมกับแมวตัวหนึ่ง สองสัตว์วิ่งไล่กันเสียงเจี๊ยวจ๊าวกระโจนไป ธาราวี้ดว้าย
วิศรุตปล่อยไม้ ถอนใจโล่ง “กอพลับพลึงพังหมด ริชาร์ด จอห์นนี่ มาจัดการเกลี่ยดินตรงนี้ด้วย”
“มันชื่อไอ้ริดกับไอ้จ้อนค่ะ”
ริชาร์ดเดินมาอย่างเร็ว “แหม เจ๊ ชื่อดีๆ เรียกแล้วเป็นมงคลนะ”
จอห์นนี่กัด “ตัวเองน่ะ ชื่อทะเร่อทะร่า แล้วเปลี่ยนเป็นธารารึเปล่าเหอะ”
“อีบ้า.. เดี๋ยวด่าให้” ธาราผลักจอห์นนี่กระเด็น จอห์นนี่หันมาแลบลิ้นหลอก
วิศรุตยิ้มมีความสุขกับบรรยากาศคนทะเลาะกันขำๆ
ในห้างสรรพสินค้า สโรชาเดินมายืนกลางห้าง มองไปรอบๆ ยิ้มๆชอบใจความโอ่โถง สโรชาเดินในแผนกของประดับบ้าน ที่มีของโชว์จำพวกที่มีลายธงชาติอเมริกัน นึกย้อนไปตอนที่อยู่อเมริกา
ในห้องเพนท์เฮ้าส์ใหญ่ มีธงชาติอเมริกา น้ำมนต์ยืนดูสโรชาเก็บกระเป๋า “แกจะกลับเมืองไทยจริงเหรอ ไหนว่าจะไปเที่ยวกันก่อน”
“เรื่องอะไรชั้นจะไปเป็นกอขอคอ แกกะหนุ่มของแก”
“ทำอย่างกับไม่เคยไปด้วยกัน .. แต่ก็ดีนะ ป๊าแกจะได้หายคิดถึง”
“ไม่เห็นอยากเจอเลย”
“ไอ้ลี่ แกจบโทมาร์เก็ตติ้ง .. ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ที่จะมางอนเรื่องพ่อมีเมียใหม่น่ะ”
“มีได้ แต่ต้องไม่ใช่คนนี้ ชั้นรับไม่ได้ คอยดูนะ ชั้นจะแกล้งไม่กลับบ้านต่อไปเรื่อยๆ ใช้เงินป๊าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ”
“ไอ้บ้าเอ๊ย” น้ำมนต์ส่ายหน้า
สโรชาเชิด โยนเสื้อผ้าของใช้ลงกระเป๋า
สโรชาเดินชมเสื้อผ้าเลือกชุดสวยถูกใจมากมาย หยิบกางเกงขาสั้นทาบเอว แล้วส่งให้คนขายโดยไม่ลอง “ขอตัวนี้” สโรชาชี้ ชี้ ชี้ “ตัวนี้ บิกินี่สีแดง” พนักงานขายหลายคน หยิบของตามที่สโรชาชี้ ชิ้นแล้ว ชิ้นเล่า สโรชายิ้มสบายใจ
ใกล้ค่ำฟ้าครึ้ม สโรชาถือถุงข้าวของออกมาจากห้าง แท็กซี่คันหนึ่งปราดเข้ามาเทียบ สโรชาเปิดประตูรถ