บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 1 หน้า 9
รั้วด้านข้างบ้านวิศรุต ธาราเด็ดตำลึงที่เลื้อยพาดรั้ว รวบกำใส่ตะกร้าสาน ได้ยินเสียงกรี๊ดอยู่นอกบ้านก็เงี่ยหูฟัง “ปล่อยชั้นนน!!” ธาราคล้องตะกร้าตำลึงกระชับมั่น รีบวิ่งไปออกไปทางประตูรั้ว
สโรชาหลับหูหลับตาดิ้น ทุบตีวิศรุต วิศรุตรวบสองมือไว้ไม่ให้ขยับ สโรชาดิ้นไม่ออก ได้แต่จ้องหน้าวิศรุต
ธาราวิ่งออกจากประตูรั้วมาตามทางเดินด้านหน้า ตรงไปที่ดงพลับพลึง จอห์นนี่กับริชาร์ดวิ่งมาจากอีกทาง เห็นวิศรุตนั่งปล้ำอยู่กับหญิงร่างเล็ก เสื้อผ้ามอมโคลนเลอะมาถึงกางเกงขาสั้น ไม่สวมรองเท้า
“ตัวอะไรคะนั่นน่ะ ต๊าย มอมเป็นหมาตกโคลน ..”
“คนครับเจ๊ คน” จอห์นนี่ท้วง
ริชาร์ดเสริม “คนชัดๆ”
“คนน่ะใช่ แต่เป็นใบ้กระทันหันรึไง ถามว่ามาจากไหนก็ไม่ยอมบอก ลุก!!” วิศรุตลุก แล้วดึงแขนสโรชาฉุดให้ลุกขึ้น สโรชากะเผลก
ธาราระแวง “ไม่น่าไว้ใจนะคะ คนดีๆที่ไหน จะมานอนซุกอยู่ข้างทาง เธอเป็นใคร?”
สโรชากำลังคิดจะตอบ ชี้หน้าวิศรุตเหมือนจะคุ้นหน้า คิดไม่ออก วิศรุตถามสวนต่อมาอีกอย่างเร็ว “ลูกเต้าเหล่าใคร? บ้านอยู่ไหน? จะพาไปส่ง”
“ไปส่งบ้าน..” สโรชาฮึดฮัด อึกอัก “..ไม่เอา ไม่ต้อง!”
“ทำไมไม่ต้อง? .. เป็นพวกโฮมเลสรึไง”
“หรือว่าจะเป็นโจร เป็นโจรแน่ๆเลยเนี่ย มาแอบซุ่มจะหาลู่ทางเข้าบ้านเรา ใช่มั้ย?” ธาราไม่ไว้ใจ
“โจร!!” จอห์นนี่กับริชาร์ดมองหน้ากัน แล้วหันไปจ้องสโรชา
สโรชามองหน้าสี่คนที่จ้องเขม็งแล้วมึน อยู่ๆก็สายตาพร่าเบลอ ยืนโงนเงน แล้วก็ทรุดฮวบ วิศรุตรับไว้ทัน
โถงกลางบ้านวิศรุต ชายหนุ่มยืนมองสโรชาที่นอนเหยียดยาวบนโซฟา แก้มมีโคลนติดเลอะอยู่บ้าง จอห์นนี่กับริชาร์ดเป็นคนสวน ไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นบนเรือน ได้แต่ยืนชะเง้อ ซุบซิบกัน
“คุณวิศรุตจะให้แม่คนนี้นอนอยู่ตรงนี้อีกนานแค่ไหนคะ”
“ก็คงจนกว่าเขาจะตื่น .. ไม่เป็นไร วันนี้เราไม่มีแขก”
“งั้น ปลุกดีกว่า เดี๋ยวเกิดแขกวอล์คอินเข้ามา เจอสภาพแม่นี่ ก็ไม่กล้าเข้าพักหรอก ..ลุกขึ้นมาคุยกันซิ เป็นใครมาจากไหน นี่ ตื่น ๆ แม่ตัวดี” ธาราบีบแขนสโรชาเต็ม ๆ แล้วก็สะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงความร้อนจี๋ จนต้องจับไล่ไปทั้งแขน และหน้าตา “เฮ้ย.. ตัวร้อนจี๋เลย”
“ฮื่อ .. ก็สมควรละ คงตากฝนอยู่ในกอพลับพลึงทั้งคืน”
“เอาไงดีคะ เรียกตำรวจหรือตามหมอ”
วิศรุตคิดครู่หนึ่ง ธาราจ้องหน้าลุ้นให้ตัดสินใจซะที “เอางี้ ไปเอากะละมังใส่น้ำมา ขอผ้าขนหนูเล็กๆผืนนึง ชั้นจะเช็ดตัวลดไข้”