บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 1 หน้า 3

ในห้องบรรทม หม่อมเจ้ากิรติโสภณแต่งองค์ทะมัดทะแมง เก็บเสื้อผ้าจากตู้ หยิบกล่องแหวนในโต๊ะออกมาเปิดดู แล้ววางใส่กระเป๋า เสียงแนนซี่ฝรั่งครูพี่เลี้ยงเล่า “หม่อมเจ้าหญิงกิรติโสภณ จำเป็นต้องตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต แบบที่คนไทยเขาเรียกว่า ไปตายเอาดาบหน้านั่นแหละ  ..”  หม่อมเจ้ากิรติโสภณเปิดหน้าต่าง มองออกไปข้างนอก ระแวดระวัง ..

บ้านพักของแนนซี่ที่อังกฤษ หม่อมเจ้ากิรติโสภณไกวเปลเด็กน้อย มีแนนซี่ยิ้มอยู่ข้างๆ 

เสียงแนนซี่เล่า “เธอเลือกที่จะเลี้ยงเด็กชายน้อยคนนี้เพียงลำพังในต่างแดน อาจเป็นเพราะเธอรักผู้ชายคนนั้นมาก จนไม่อยากให้บิดาไปทำร้ายเขา หรืออาจจะเพราะเธอต้องการรักษาพระเกียรติของสกุลวงศ์” 

หม่อมเจ้ากิรติโสภณแนบหน้ากับเด็กน้อย ยิ้มให้แนนซี่

หลายปีต่อมา หม่อมเจ้ากิรติโสภณกิรติโสภณนอนอยู่บนเตียงในห้อง ยังคงสวยงามแต่ดูโทรมซีดไป มีแจกันลิลลี่สีชมพู แนนซี่นั่งเฝ้า เด็กชายวิศรุตวัย 6 ขวบนั่งบนเตียง จับมือแม่ไว้

“ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ฉันต้องหักใจอย่างมากที่จะไม่ติดต่อกลับไปหาใครที่เมืองไทยอีก” หม่อมเจ้ากิรติโสภณมองเด็กชายวิศรุต “ลูกอาจจะเด็กเกินกว่าจะเข้าใจอะไรที่เราเล่านะแนนซี่ แต่ชั้นอยากให้เขารู้ไว้บ้าง” หม่อมเจ้ากิรติโสภณเริ่มไอ “เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด.. ชั้นอยากจะฝากฝังเขาไว้กับเธอ จนกว่าจะถึงเวลาที่เขาโตพอจะกลับไป..” หม่อมเจ้ากิรติโสภณพูดถึงตรงนี้ก็กระแอม แล้วเริ่มไอแห้งๆ ไม่มีแรงจะพูดต่อ 

“กลับทำไม ?!  ที่ผ่านมา เธอเคยส่งจดหมายไป ก็ไม่มีใครตอบนี่”

เด็กชายวิศรุตมองหน้าแนนซี่ แม้ยังเด็ก ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็พยายามจำประโยคนี้ 

“มันอาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง ..ยังไงซะ เขาก็ต้องกลับไปทวงสิทธิ์ของเขา” หม่อมเจ้ากิรติโสภณพยายามขยับตัวขึ้นอย่างยากลำบาก เอื้อมหยิบกล่องแหวนบนหัวเตียง เปิด หยิบแหวน “แหวนนี่ จะทำให้เขาได้รับสิ่งที่เขาควรได้รับ”  หม่อมเจ้ากิรติโสภณไอขึ้นมาอีก “แหวนเทวาสถิตย์”

เด็กชายวิศรุตชะโงกตัวเข้าไปดู หม่อมเจ้ากิรติโสภณส่งแหวนให้ แต่ร่วงลงที่นอน เพราะมือไม่มีแรง เด็กชายวิศรุตคว้าไว้ 

แนนซี่บอกหลาน “รอโตเป็นผู้ใหญ่ก่อนค่อยใส่จ้ะ” หม่อมเจ้ากิรติโสภณส่งสายตาอ้อนวอนแนนซี่ แนนซี่รับปาก “ไม่ต้องห่วงหรอกนะ หญิงกิรติ .. ชั้นจะทำตามที่เธอต้องการ จะดูแลลูกชายเธอ จนกว่าเขาจะพร้อมที่จะกลับไป” 

หม่อมเจ้ากิรติโสภณยิ้มเหนื่อยๆ หลับตาลง เด็กชายวิศรุตยังคงเล่นแหวน แนนซี่ถอนใจ กุมมือหม่อมเจ้ากิรติโสภณ สงสารจับใจ

แนนซี่กับเด็กชายวิศรุตออกมาจากสถานประกอบพิธีศพที่อังกฤษ มือประคองถือโถอัฐิ หน้าเศร้ากันทั้งคู่ เด็กชายวิศรุตถือช่อลิลลี่สีชมพู สองคนเดินมาขึ้นรถ เสียงแนนซี่ คุยกับเด็กชายวิศรุต

“จำได้มั้ย ว่าแม่สั่งอะไรไว้”