บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 1 หน้า 5
ล็อบบี้ โรงแรมพิสิฐ สโรชาอยู่ที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ หยิบพาสปอร์ตส่งให้พนักงาน พิสิฐเดินมาด้านหลัง พนักงานสวัสดีกันเป็นทาง พิสิฐรับไหว้ “หวัดดีจ้ะ ขยันขันแข็งกันดีนะ”
สโรชาชำเลืองเห็นก็รีบหันหนี หลบมาอีกทาง จนพิสิฐเดินพ้นไป พนักงานดูชื่อนามสกุลในเอกสาร มองหน้าสโรชา มองไปทางพิสิฐที่เดินผ่าน
สโรชาจุ๊ปาก “อย่าบอกป๊า ว่าลูกสาวมาพักที่นี่ .. ตกลงมั้ย” สโรชาวางแบงค์ 100 ดอลล่าร์ ใช้นิ้วดันเลื่อนส่งให้พนักงาน
พนักงานดันกลับ ยิ้ม “เรารักษาความลับ ให้แขกที่มาพักค่ะ”
สโรชายกนิ้วโป้งให้ เซ็นชื่อลงเอกสาร แล้วผละออกมา เบลบอยรับกุญแจ เดินนำ
ห้องพักโรงแรม สโรชาทิปเบลบอยเป็นแบงก์ดอลลาร์ “อีกสามชั่วโมง ชั้นจะออกไปช็อปปิ้ง จัดรถไปส่งให้หน่อยนะ” เบลบอยรับคำแล้วออกไป สโรชาเริ่มเดินสำรวจห้อง มองไปรอบๆ เขย่าม่านดูฝุ่น แตะนิ้วลูบตามจุดต่างๆ
เปิดเตียงดูความตึงของผ้าปูเตียง ดูข้าวของที่เป็นระเบียบบนโต๊ะ เปิดตู้เย็น โทรทัศน์ โผล่ดูห้องน้ำ “เรียบร้อยดีมาก” สโรชายิ้มพอใจ เข้าห้องน้ำ คว้าผ้าเช็ดตัว ปิดประตูห้องน้ำ
ลานอาบน้ำกลางแจ้ง บ้านวิศรุต ฝักบัวเปิดน้ำแรงซู่ลงมารดเนื้อตัววิศรุต ธารามองจากด้านหลัง บ่นตะโกนใส่
“แบบนี้ได้ยังไงคะ ไปรับแขก แต่ไม่ได้แขกกลับมา ปล่อยให้เขาไปเที่ยวที่อื่นก่อน อย่างนี้ก็จัดบ้านเก้อสิคะ”
วิศรุตอาบเสร็จ คว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้มาห่มคลุม เดินออกจากลานอาบน้ำ “ไม่เก้อหรอก เขาไปฟังเพลงที่หัวหินแค่สองคืน มะรืนก็มา”
“เอ๊า.. แล้วที่จองเอาไว้วันนี้”
“จองไว้ก็เปลี่ยนได้ เราทำโฮมสเตย์ตามใจแขก ไม่ซีเรียส”
“แหม .. อย่างนี้ก็ขาดทุนตาย”
“ขาดทุนอะไร .. บ้านของเราเอง ..มีคนมาพักก็ได้เงิน ..ถึงไม่มีคนมาพักเราก็ได้จัดบ้านสวยๆ สะอาดๆ แค่นี้ก็กำไรแล้ว”
“คิดซะอย่างนี้ เมื่อไหร่จะรวย”
“รวยแล้วเหาะได้มั้ย ธารา” วิศรุตสวนยิ้มๆ ธาราอ้าปากค้าง เถียงไม่ออก วิศรุตเดินหนีไป ธารานึกได้เดินตาม
วิศรุตสวมเสื้อแล้ว เดินออกมาดูต้นไม้หน้าบ้าน ธารายังตามมาตอแย
“ธาราก็ไม่ได้อยากจะเหาะได้หรอกนะคะ แต่คุณทำโฮมสเตย์มาสองปี รายได้ไม่คุ้มรายจ่าย อยากถามว่าจะทำไปเพื่อ..”
“เพื่อให้บ้านไม่เหงา.. จริงๆนะ ชั้นเคยอยู่ตัวคนเดียวมานาน พอมีโอกาสก็อยากมีเพื่อนเยอะๆ บ้านนี้ยังรับคนได้อีกมาก”