บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 1 หน้า 4
“จำได้ฮะ .. ผมไม่อยากโตเลย”
เสียงคุยกันเงียบไปพร้อมๆกับรถแล่นออก ห่างไปจากสายตา
20 ปี ต่อมา ในคลองแห่งหนึ่ง เรือยนต์แล่นมาแต่ไกล จนมาจอดที่ท่าน้ำ วิศรุตก้าวลงมาจากเรือ แหงนมองตัวบ้าน เดินตรงไปตามทางเข้า Greenery Homestay กรีนเนอรี่ โฮมสเตย์
ธาราเดินตรงมาหา ในมือถือจดหมายที่ส่งมาจากต่างประเทศ “คุณวิศรุต..ไปขับเรือเล่นเหรอคะ จดหมายค่ะ มาส่งเดี๋ยวนี้เอง”
วิศรุตพยักหน้าขอบใจ รับจดหมายมาแกะอ่าน ธารายืนทำท่าอยากรู้ แต่เจอสายตาดุของวิศรุตก็เผ่น
“หลานรัก หวังว่าหลานคงสนุกกับชีวิตที่เมืองไทย ส่วนป้าสบายดี และกำลังจะเดินทางไกลไปเที่ยวทิเบตกับเพื่อนๆ หลานคงรู้ว่าป้าเกลียดอินเทอร์เน็ต ดังนั้นเราคงไม่ได้ติดต่อกันอีกสักพัก ..ที่เขียนมาครั้งนี้ก็เพื่อจะเตือนไม่ให้หลานลืมคำสั่งของแม่ ว่าให้มาเมืองไทยเพื่ออะไร อย่ามัวเพลินกับการใช้ชีวิต จนลืมเป้าหมายของชีวิตนะหลานรัก.. ป้าจะเขียนมาอีกครั้ง เมื่อกลับจากทิเบตจ้ะ .. รัก แนนซี่”
วิศรุตถอนใจ พับกระดาษช้าๆ มองแหวนวงงามที่สวมอยู่ ใช้ความคิด
ธาราที่แอบจ้องอยู่เดินเข้ามาหา “อย่าลืมไปรับแขกที่สนามบินนะคะ ธาราเตรียมห้องพักไว้พร้อมแล้ว”
“ไม่ลืมหรอก จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” วิศรุตเดินไป ธารามองตามยิ้มปลื้ม
ที่สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ บริเวณจุดนัดพบในอาคารผู้โดยสารขาเข้า ผู้คนลากกระเป๋าออกมาตามทาง บ้างเข็นรถเข็น มีคนรอรับกันออกไป สโรชา สุนทรเกษมปรากฏตัวสวยสะดุดตา แต่งตัวเปรี้ยวปรี๊ด แว่นกันแดดอันโต เข็นรถเข็นกระเป๋ามา
สโรชาหยิบโทรศัพท์ขึ้น กดโทรออก “ฮัลโหล ชั้นถึงเมืองไทยแล้วนะ แกจะตามมาเมื่อไหร่?.. ไม่ละ ชั้นไม่เข้าบ้านหรอก เหม็นหน้าคน ชั้นจะไปนอนโรงแรม แกอย่าบอกป๊าแล้วกันว่า ชั้นกลับมาแล้ว” สโรชาเดินสวยเชิดเข็นรถไปโดยไม่มองทาง วิศรุตเดินตรงมาโดนเฉี่ยว หลบเอี้ยวตัวเกือบไม่ทัน
“Hey! you!”
“Hey! I'm sorry sorry.” วิศรุตจะเดินไป นึกได้ “no! It's you, not me to say I'm sorry”.
สโรชามองหน้าวิศรุตชัดๆ ตะลึงเพราะถูกใจ “อุ๊บ” สโรชาแกล้งทำสำเนียงฝรั่ง “ก็ได้ค่ะ ขอโทษค่ะ ชั้นผิดเองค่ะ ขอโทษ”
“ครับ ไม่เป็นไร ผมก็ขอโทษเหมือนกัน” วิศรุตหายโกรธ และไม่ติดใจ ค้อมศีรษะให้ แล้วรีบเดินไป โบกมือทักลูกทัวร์ที่เดินตรงมา
สโรชาถอดแว่นกันแดดออก มองตาม ปิ๊งเข้าให้แล้ว