บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 17 หน้า 2
“แปลว่า ฝ่าบาทจะทรงตัดสินพระทัยขายให้คุณพิสิฐ แล้วใช่ไหมกระหม่อม”
“บอกให้เขาคุยกับทนายของเรา ราคาไม่ใช่ปัญหา เสนอตัวเลขมาอย่าให้ขี้เหร่นัก เราจะจัดการเรื่องการโอนให้”
“เป็นพระกรุณาอย่างหาที่สุดมิได้เลยกระหม่อม” วิศรุตลงกราบที่พื้น
และเป็นอีกครั้งที่พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทอดพระเนตรชายหนุ่มด้วยพระเมตตาจนเกือบจะเอื้อมหัตถ์มาแตะศีรษะ
ที่โรงแรม วิศรุตรายงาน พิสิฐตบโต๊ะดีใจ ”มันต้องอย่างนั้น มันต้องอย่างนั้น เห็นมั้ยว่าผมเก่งขนาดไหน คนอื่นอยากซื้อแทบเป็นแทบตาย แต่พระองค์หญิงทรงขายให้ผม” พิสิฐนึกได้ “เออ ผมเก่งที่เลือกคุณเป็นตัวแทนไปขอซื้อไง เข้าเฝ้าเช้าสายบ่ายค่ำ ในที่สุด ..เยี่ยม เยี่ยมมากคุณ!!!” พิสิฐตบไหล่ โอบวิศรุตอย่างพออกพอใจสนิทสนม “ส่วนเรื่องที่เกาะน่ะ ผมอ่านรายงานแล้ว ผมจะเก็บไว้เป็นงานในอนาคตแล้วกัน ตอนนี้ไม่ต้องไปรบกวนธรรมชาติ.. อย่างคุณว่าละนะ แค่โปรเจคนี้ก็งานล้นแล้ว”
“ท่านจะเข้าเฝ้าได้เมื่อไหร่ ผมจะทูลนัดพระองค์หญิงให้ครับ”
“วันนี้มั้ย ให้เจ้าลิลลี่ไปด้วย เอาแต่เที่ยว กลับมาทำงานได้แล้ว คุณนวล ตามลิลลี่”
เลขานวลโผล่มา “คุณลิลลี่ไม่เข้าค่ะ ขอพักก่อน” เลขานวลหันมาเห็นวิศรุต ตกใจ “คือแขกเข้าโรงแรมเยอะ คุณลิลลี่เลยอยู่ฝั่งโรงแรม ไม่เข้าออฟฟิศนี้ค่ะ”
“เออ ๆ เออ คุณทูลพระองค์หญิงว่าผมกับลูกจะเข้าเฝ้ามะรืนเลยนะ วันนี้ให้ทนายเราคุยกับทนายของวังก่อน เรื่องสัญญาซื้อขาย การจ่ายเงินอะไรน่ะ ..คุณนวล เดี๋ยวเรียกผู้จัดการฝ่ายการเงินและบัญชีมาให้ผม .. แหม คุณวิศรุต คุณนี่ ยอดๆๆ”
เลขานวลออกไป พิสิฐหันไปมองรูปสโรชาที่วางไว้หลังโต๊ะ ทำหน้าถมึงทึงใส่
ห้องทำงานน้ำมนต์ น้ำมนต์หน้าเครียดทำงาน โทรศัพท์ดัง ยกดู รับโทรศัพท์จากพิสิฐ แก้วกิริยาเตรียมเอกสารอยู่ไม่ไกล “ค่ะคุณป๊า .. ด่วนเลยเหรอคะ...” น้ำมนต์รับคำสั่ง “ค่า..บัดนาวค่ะ !!” แก้วกิริยาเห็นลูกพี่วางสาย รีบเอาเอกสารมาส่งให้ตรวจ น้ำมนต์ส่งคืน “ไม่ว่างเซ็น มีงานอื่นด่วนกว่า” น้ำมนต์เผ่นออกจากที่นั้น แก้วกิริยางง
นอกรั้วบ้านวิศรุต สโรชาในสภาพพลับพลึงในชุดทำงานบ้านมอมๆเดินมาชะโงกท้ายบ้าน มือถือโทรศัพท์เครื่องเก่าๆ “จะด่วนอะไรนักหนา ... เพิ่งกลับมาจากเกาะก็ส่งรายงานไปแม่บๆ ไปทำงานตอนนี้ไม่ได้หรอก ตัวดำคล้ำแดดขนาดนี้” น้ำมนต์โผล่พรวดมาคว้ามือสโรชา ลากถลาไปทันที “ว้าย น้ำมนต์ แกจะพาชั้นไปไหน ปล่อย เฮ้ย !!!!”