บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 17 หน้า 5
“แล้ว.. ที่ว่าป้าพลับพลึงมาหาเมื่อวันก่อน ก็ไม่เห็นวี่แววจะต้องกลับนี่ ..ให้ชั้นโทรคุยกับพ่อเธอมั้ย” สโรชาทำนิ่ง หน้าตูมแบบเด็กดื้อ วิศรุตตัดบท “โอเค โอเค ..กลับก็กลับ ไม่ต้องทำหน้าเศร้า .. แล้วจะไปยังไง นี่ถ้าชั้นไปส่งได้นะ”
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ไม่ต้องไปส่งเลยค่ะ”
“ทำไมล่ะ ? ขับรถไปไม่กี่ชั่วโมงหรอก จะได้ไปรู้จักบ้านพลับพลึงด้วย”
“คุณมีธุระเยอะ พลับพลึงไปรถทัวร์ได้ค่ะ มีรถเที่ยวดึก พลับพลึงเก็บกระเป๋าแล้ว”
วิศรุตมองหน้าพลับพลึง อยากจะท้วงถามยื้อให้อยู่ แต่ยั้งไว้ ทำได้แค่ฮึดฮัด หงุดหงิดใส่ วิศรุตดุ “ชั้นไปส่ง”
บรรยากาศพลุกพล่านตอนกลางคืนที่ท่ารถ ผู้คนรอรถ รถเข้าเทียบท่า สโรชาเข้าไปซื้อตั๋ว เสร็จแล้วเดินมาหาวิศรุตที่ยืนรอ พากันไปที่รถ สโรชารู้สึกผิด แต่ก็ตัดใจเล่นละครต่อ รีบเดินมาดักหน้า ก่อนที่วิศรุตจะถึงรถ ยื่นมือรับกระเป๋า วิศรุตไม่ให้ แต่ถือกระเป๋ามาส่งให้สโรชาที่บันไดขึ้นรถ สายตาอาวรณ์ “เธอจะไปจริงๆน่ะเหรอ?” สโรชาพยักหน้า “ไปคนเดียวได้ใช่ไหม?” สโรชาพยักหน้าอีก วิศรุตจ้องหน้า ถาม “แล้ว .. เธอจะกลับมาอีกมั้ย?” สโรชาพูดไม่ออก เห็นหน้าวิศรุตที่จริงจังห่วงใย จึงก้มหลบตา “ต้องการความช่วยเหลืออะไรก็บอกมานะ เธอมีเบอร์โทรศัพท์ชั้นนี่”
สโรชาวางกระเป๋ายกมือไหว้ วิศรุตจับมือนั้นไว้ สโรชายิ้ม “เราจะต้องเจอกันอีกค่ะ”
วิศรุตจะยกมือโอบ แต่เห็นคนพลุกพล่านก็ยกมือค้าง สโรชาเดินไปขึ้นรถ วิศรุตมองตาม โบกมือลา เห็นคนอื่นมองก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังอาลัยอาวรณ์เกินเหตุ สโรชาบนรถ มองวิศรุตที่หันหลังเดินไปจนลับตา พอแน่ใจว่าวิศรุตไม่กลับมาก็ถลาวิ่งลง
น้ำมนต์รอฉกตัวพาไปอีกทาง “ยุ่งจริงละแกเนี่ย !!”
วันต่อมา ที่วังเทวาสถิตย์ พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีเซ็นเอกสารซื้อขาย เจ้าหน้าที่รับกลับมาแล้วปิดแฟ้ม “เรียบร้อยละสินะ”
“เรียบร้อยแล้วกระหม่อม” วิศรุตรับคำ
“คุณสโรชา คุณพิสิฐ คุณคงทราบว่าที่ดินผืนนี้ชั้นรักมาก ถ้าคุณนำไปพัฒนาก็ขอให้คำนึงถึงประโยชน์สูงสุดที่จะเกิดแก่สังคมด้วยนะ”
“กระหม่อมและลูกสาว ตั้งใจให้ที่ตรงนี้เป็นทั้งศูนย์การค้า และศูนย์การเรียนรู้สำหรับเยาวชน อาคารเดิมก็จะบูรณะทำหอศิลป์ ไม่รื้อแน่นอนกระหม่อม”
“และ เราจะรักษาพื้นที่สีเขียวให้มากที่สุดเพคะ”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงยิ้มพอพระทัย มองวิศรุตที่ก้มหน้าแอบมองสโรชา พอวิศรุตรู้ว่าถูกมองก็ยิ้มเก้อๆ
“คุณวิศรุต แม้ว่าคุณจะหมดหน้าที่การเป็นตัวแทนซื้อขาย แต่อย่าลืมว่า คุณเป็นเพื่อนของวังเรา จะเข้ามาอีกเมื่อไรก็ได้ ไม่ว่าจะในฐานะอะไร เราก็ยินดีต้อนรับ”