บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 17 หน้า 4
ในร้านอาหาร น้ำมนต์กับสโรชาในชุดพลับพลึงนั่งกินอาหารอยู่ด้วยกัน สโรชาหลบมุม
“ชั้นชอบเรื่องงูของแกว่ะ ตกลงแกกับงูนี่ คุณวิศรุตเขากลัวอะไรมากกว่ากัน”
“ไอ้บ้า”
“เอ๊ะ!.. หรือว่าเป็นแกนั่นแหละ ที่เอาคราบงูไปวาง ให้คุณวิศรุตตกใจ”
“มันเป็นถ้ำงูจริงๆเว่ย .. คุณตะวันเขาบอกว่า เขากับคนรักเขาก็เคยเข้าไปเจองู แต่คงเป็นงูใจดี ไม่กัดคน .พูดแล้วก็แปลกดีนะ ที่ชั้นไปหน้าเหมือนคนรักเขาที่ตายน่ะ”
“แต่คุณตะวันนั่นเขาก็ไม่ได้จีบแกใช่มั้ย”
“เปล่า” สโรชารวบช้อน จิบน้ำ บริกรเดินมา
“ดีแล้ว จะได้ไม่ยุ่ง” น้ำมนต์พูดจบก็ถอนใจ รวบช้อนอีกคน บริกรได้จังหวะเก็บจานของทั้งสองไป โต๊ะโล่ง
น้ำมนต์นึกถึงเรื่องรักซ้อนของตัวเอง สโรชาจับสังเกตได้ เงยขึ้นจ้องหน้าเพื่อน “แกมีปัญหาอะไรรึเปล่าวะ น้ำมนต์”
“ไม่มี๊ .. จะมีอะไร” น้ำมนต์กลบเกลื่อน “ชั้นแค่กำลังคิดว่า .. แกจะทำยังไงกับพลับพลึง จะหนีออกจากบ้านกลางดึก ทิ้งจดหมายลาออกไว้ ..หรือว่าไปสารภาพเขาตรงๆ”
น้ำมนต์จ้องหน้าถาม สโรชากอดอกถอนใจ ใช้ความคิด.. ครู่หนึ่งก็ยิ้มออก
ร้านส้มตำข้างโรงแรม ผู้คนมากมาย สุทิศนั่งจิ้มส้มตำกิน ไก่ย่างวางลงบนโต๊ะ สุทิศกำลังจะจิ้ม เสียงใสๆของแก้วกิริยาดังขึ้น “นั่งด้วยนะคะ” สุทิศเงยมอง กุลีกุจอลุกต้อนรับ “เจ้านายไม่อยู่ ไม่รู้จะไปกินข้าวกลางวันคนเดียวที่ไหนค่ะ ร้านนี้แน่นทุกเที่ยงเลย”
“ตามสบายเลยครับ .. คิดซะว่าผมจองที่ไว้ให้แล้วกัน”
“ป้าคะ” แก้วกิริยาควักปลาหมึกออกมาจากถุง ส่งให้แม่ค้า “ย่างให้หน่อยค่ะ”
“เอางี้เลยเหรอคุณ ผมให้คุณไปทานที่บ้าน”
“ที่บ้านไม่มีใครทานกับแก้วหรอกค่ะ มีแต่คนกลัวปากหอม .. แก้วมากินกับคนที่ซื้อฝากดีกว่า”
“ไม่ได้ซื้อหรอกครับ ซื้อแต่กล่อง ปลาหมึกน่ะ ชาวบ้านเขาให้มา.. ทีแรกจะเก็บเปลือกหอยสวยๆมาฝาก คุณวิศรุตห้าม บอกว่าถ้าทุกคนไปทะเลก็เก็บของทะเลกลับบ้าน..ไปป่าก็เอาของป่ากลับบ้าน อีกหน่อยเวลาแขกมาบ้านเราก็บอกให้เขาหยิบของในบ้านเราติดมือกลับไปด้วยแล้วกัน.. ผมก็เลยวางคืนไป ไม่กล้าเก็บ”
“จริงค่ะ แก้วเห็นด้วย คุณวิศรุตนี่เป็นคนดีนะคะ ถ้าแก้วมีพี่ชายแบบนี้ แก้วรักตาย”
สองคนกินอาหารไป คุยกันไป สุทิศดูมีความสุขมาก
วิศรุตกอดอกรอฟัง สโรชาหน้าจ๋อยพยายามอธิบาย “พ่อบอกว่าถ้าไม่กลับ จะตัดพ่อตัดลูก”
“แล้วทำไมต้องเป็นคืนนี้ ไปกลางวันไม่ได้เหรอ”
“ป๊า.. พ่อน่ะค่ะ บอกมานานแล้ว แต่พลับพลึงผัดวันประกันพรุ่งมาเรื่อยๆ จนพรุ่งนี้ที่บ้านจะมีงานบุญใหญ่ พ่อต้องการให้พลับพลึงไปถึงบ้านให้ได้”