บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 12 หน้า 3
สโรชาลงนั่งจิบน้ำ ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมหันไปเห็นพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีเดินเข้ามา พร้อมทิวา ราตรี
“ท่านย่าเสด็จกลับมาแล้ว เหนื่อยไหมเพคะ” สโรชาน้อมตัวลงกราบอย่างต่ำสุด จะลงไปนั่งกับพื้น ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมฉุดไว้ “นั่งเก้าอี้ได้ค่ะคุณสโรชา ท่านย่าพระทัยดี”
“ไม่เหนื่อยหรอก วัดริมน้ำ อากาศดี มาที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง คุณสโรชา”
“วังงามมากเพคะ ขอบพระทัยที่ประทานอนุญาตให้หม่อมฉันเข้ามาได้ ขอบคุณคุณหญิงที่พาชม เป็นบุญตามากเพคะ”
“เราอยู่กันเงียบๆ รักความสงบ นานๆ ฉันจึงจะออกไปไหน ไม่ชอบข้างนอกวุ่นวาย” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีตรัสกับม.ร.ว.หญิงประสงค์สม “นี่ย่าไปวัด ก็ไปดูเจดีย์ท่านปู่เราน่ะ ว่าจะให้คนไปจัดบริเวณรอบๆให้สวยงาม” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีพระพักตร์ครุ่นคิด ทอดพระเตรมองไปข้างนอกอย่างเคร่งเคียด นึกถึงดอกไม้สดวางหน้าโกฐเจดีย์
“มีอะไรหรือเพคะท่านย่า”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงยิ้ม “มีใครก็ไม่รู้ เอาดอกไม้ไปวางที่โกศเจดีย์ท่าน” สโรชามองหน้าม.ร.ว.หญิงประสงค์สม แล้วมองตามไปที่รูปพระองค์เจ้ามรุพงษ์ประพัฒน์ มองย่าหลานคุยกันงงๆ “นอกจากคนวังเรา ก็ไม่น่าจะมีใครคิดถึงท่านถึงขนาดจะเอาดอกไม้ไปถวาย”
“หรือจะเป็นพี่ชาย..”
“โอ๊ย ..รายนั้น กลางวันนอน กลางคืนเข้าผับ จะเอาเวลาที่ไหนไปไหว้บรรพบุรุษ.. ช่างเถอะ ย่าจะไปพักผ่อนละ หญิงก็คุยกับคุณสโรชาไปนะ ตามสบายนะ”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมรับคำ ทั้งคู่ไหว้ลา พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีเสด็จผ่านไป สโรชาคิดถึงวิศรุต
ศรุตวางดอกไม้ที่เจดีย์
สโรชาถลาไปยืนใกล้พระรูปพระองค์เจ้ามรุพงษ์ประพัฒน์ จ้องแล้วหันไปถามม.ร.ว.หญิงประสงค์สม “ท่านปู่คุณหญิงก็ต้องเป็น..เอ่อ.” สโรชาคิดลำดับราชสกุล “พระองค์เจ้า..พระองค์ชาย”
“พระองค์เจ้าค่ะ .. พระองค์เจ้ามรุพงษ์ประพัฒน์ !”
“ฮ้า .. คนนี้เอง” สโรชาพูดเบาๆ “ที่คุณวิศรุตแอบเอาชื่อมาเป็นนามสกุล”
“ใช่ค่ะ” สโรชาสะดุ้ง นึกว่าไม่ได้ยิน “คุณวิศรุตก็บอกหญิงอย่างนั้น เขาบอกคุณสโรชาด้วยใช่ไหมคะ ?”
“บอกค่ะ เอ๊ย ไม่ได้บอกกับดิฉันหรอกค่ะ คือบอกคนอื่นแล้วเขาบอกมาอีกทีค่ะ”
อัศดงเข้ามาจากอีกทางพร้อมถาดขวดน้ำปรุง ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมหยิบขวดเจียระไนเล็กจิ๋วใส่น้ำปรุงส่งให้สโรชาดู “คุณสโรชาคะ”
สโรชาสะดุ้งจากภวังค์ รีบยิ้ม “อุ๊ย ..ขวดน่ารักจัง”
“นี่ละค่ะน้ำปรุง หญิงทำเอง ลองแต้มนะคะ หอมกลิ่นดอกไม้ไทยค่ะ”
สโรชาสูดกลิ่นหอมชื่นใจ สองสาวคุยกันถูกคอ