บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 12 หน้า 4
ในบ่อน ชัยบดีรับเงินจากอธิป ที่เอามาให้ฟ่อนหนึ่ง ราวๆสองหมื่น ชัยบดีตบหลังอธิปดังพลั่ก “นี่ครั้งแรก จะไม่คิดดอกเบี้ย จำไว้นะไอ้น้อง คิดดีๆ การลงทุนมีความเสี่ยง”
“แปลว่า ต่อจากนี้พี่อนุญาตให้ผมเล่นได้”
“เออ.. ถ้าหาเงินมาได้ก็เล่นได้” ชัยบดีขยิบตากับพรรคพวก “พาอธิปไป อย่ามือเติบนะมึง.. เตือนไว้ก่อน” พรรคพวกเดินไปพร้อมอธิป ตรงไปโต๊ะไพ่ ชัยบดีหันมาเจอ ม.ร.ว.พิริยพงษ์มาพอดี “สวัสดีครับคุณชาย แหม วันนี้ดูคุณชายราศีดีมาก บอกได้เลยว่ามีแววรับทรัพย์ ไปห้องโน้นดีกว่า พวกนี้ของเล่นเด็กๆ ไม่เหมาะกับคุณชายหรอก”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์พยักหน้ารับคำ ลำพองใจ ชัยบดียิ้มกริ่ม
ห้องพนันวีไอพี ม.ร.ว.พิริยพงษ์กำลังดวงขึ้น มีหญิงสาวเสิร์ฟเครื่องดื่มแล้วเดินออกไป “ดีจริงๆ .. อ้าว คุณ! ส่งมาสิ”
นักพนันคนหนึ่งทำท่าอิดออด ไม่ส่งชิปให้ ชัยบดีเดินไปประกบชิดแขน ก้มคุยเบาๆ“ผมว่า จ่ายให้ครบจะดีมากนะครับ”
นักพนันคนนั้นจะฮึดฮัด แต่มีของแข็งตุงๆกระแทกหลังจนสะดุ้ง รีบส่งชิปทั้งหน้าตักให้ ม.ร.ว.พิริยพงษ์กวาดเก็บอย่างลำพองใจ “ขอบคุณครับ” ม.ร.ว.พิริยพงษ์เริงรื่นกับชิปเต็มพื้นที่ตรงหน้า ยิ้มชอบใจที่ชัยบดีดูแล
วิศรุตกลับบ้าน มองรอบๆบ้านเงียบจริง ธาราเดินตามหลังเข้ามา “ธารา ไปข้างนอกมาเหมือนกันเหรอ”
“ค่ะ” ธารากลบเกลื่อนว่าตัวเองก็เพิ่งกลับ “คุณวิศรุตรับน้ำไหมคะ ธารามีน้ำกระเจี๊ยบ”
“ก็ดี นี่พลับพลึงไปไหนเนี่ย”
“หาอยู่เหมือนกันค่ะ ซักผ้าตากไว้ยังไม่เก็บเลย กำลังจะเรียกหานี่ละค่ะ” ธาราเดินหายไปข้างใน
วิศรุตเดินดูบ้าน แตะนิ้วดูตามกรอบรูปและหลังตู้ ฝุ่นเพียบ ถอนใจ “นี่พอไม่มีแขกเข้า ก็ไม่ดูแลบ้าน หรือว่าบ้านมันใหญ่เกินไป ทำเท่าไหร่ไม่รู้จักจบ”
ในห้องสโรชา สโรชาเพิ่งเหวี่ยงถุงเสื้อผ้าและรองเท้าส้นสูงปรี๊ดเข้าตู้ วิ่งมาหน้ากระจก ถอดวิกสลัดคราบสโรชา เปิดกระปุกครีบลบเครื่องสำอาง กำลังจะควัก เสียงเคาะประตูดัง “ขา... ใครคะ”
“ชั้นเอง ทำอะไรอยู่ แอบหลับเรอะ ผ้าผ่อนตากไว้เต็มราว ทำไมยังไม่เก็บ”
“จ้ะ จ้ะ เดี๋ยวชั้น .. เดี๋ยวพลับพลึงไปเก็บจ้า” สโรชาควักครีมล้างหน้า พอกทาๆๆๆ ลบเครื่องสำอาง
ลานตากผ้า ธาราเก็บผ้าทั้งเสื้อกางเกงและผ้าปูที่นอน ผ้าขนหนู “กว่าจะขายขนมเค้กหมดก็เย็นค่ำ ขายแพงก็ไม่ได้เพราะอยู่ในย่านบ้านพักอาศัย..ไม่ใช่ย่านธุรกิจ”
“ธารานี่พูดอย่างคนรู้ทฤษฎีการตลาดเลยนะ”