บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 12 หน้า 5
“ไม่รู้แล้วจะทำมาหากินได้เหรอ อย่างโฮมสเตย์น่ะ ถ้าไม่ทำตลาด ไม่โปรโมทจุดขาย มันก็จะซบเซาแบบของเรานี่ละ อยู่ๆลูกค้าก็หมด เลิกมาซะงั้น”
“คุณวิศรุตเขาอาจจะประกาศปิดปรับปรุงก็ได้นะ แต่เราไม่รู้ เพราะเขาลงในเว็ปน่ะ”
“จริงเหรอ .. แล้วหล่อนเล่นอินเตอร์เน็ตด้วยเหรอ ?!!” ธาราหันไปจ้อง สโรชายิ้มแหยๆ สั่นหน้า “นี่ ! ..แล้ววันนี้ นึกยังไง ลุกขึ้นมาแต่งหน้า”
“อุ้ย! ไม่ได้แต่งมาก แค่ทาปาก จะได้สดชื่นไง .. แต่ทำไมธาราหน้าตาเครี้ยดเครียด”
ธาราถอนใจ “พักนี้ชั้นเหนื่อย หาเงินเท่าไหร่ก็ไม่พอ”
“ได้ยินว่า ธาราส่งน้องเรียน” ธาราพยักหน้า “ธาราแน่ใจไหม ว่าน้องธาราใช้เงินเพื่อการเรียนอย่างเดียว ไม่ได้เหลวไหลนะ”
ธาราโกรธ “พลับพลึง ! น้องชั้นเป็นเด็กดี เป็นความหวังของชั้นนะ นี่คุยกันว่าพอเรียนจบ อธิปก็จะมาช่วยชั้นทำร้านนะจ๊า”
“ทำไมเขาไม่มาช่วยตอนนี้ล่ะ”
“เขาเรียนหนัก อยู่หอที่มหาวิทยาลัยย่ะ เด็กบ้านนอกอย่างหล่อนจะรู้อะไร” ธาราเก็บผ้าหงุดหงิด เดินหนีไป หอบผ้าสูงปิดหน้าจนไม่เห็นว่าวิศรุตสวนมา
สโรชางเก็บผ้าลงตะกร้าแล้วจะยกขึ้น เจอวิศรุตยืนตรงหน้าจังๆ ตะกร้าร่วง “ว้าย ! คุณวิศรุต มาไม่ให้สุ้มให้เสียงคะ”
“ตกใจเลยเหรอ .. คุยอะไรกัน ทำไมธาราหน้าง้ำเข้าบ้านไป”
“อ๋อ .. พลับพลึงแค่สงสัยค่ะ ว่าธาราน่ะทำไมพักนี้หน้าเครียดๆ ก็เลยถามดู”
“คงมีปัญหาเรื่องน้องมั้ง ได้ยินว่าส่งเงินให้น้องนี่”
“นั่นละค่ะ ที่พลับพลึงห่วง ไม่รู้ว่าน้องเขาจะใช้เงินเรียน หรือหลอกไปใช้เหลวไหล”
“อืม.. น่าคิดนะ ไว้ชั้นจะคุยกับเขาดู” วิศรุตมองหน้าสโรชา สโรชารู้สึกว่าถูกจ้อง ค่อยๆเบี่ยงหลบ วิศรุตพยายามมองหน้าผาก
“จ้องพลับพลึงทำไมคะ อ๋อ ที่หัวโนวันก่อน หายแล้วค่ะ หัวแข็งค่ะ”
วิศรุตสูดหายใจ ดมกลิ่น “หอม หอมนะ กลิ่นนี่เหมือน..เคยได้กลิ่นที่ไหนนะ”
สโรชาลูบกกหู สะดุ้ง นึกได้ สโรชาลองแต้มน้ำปรุงของม.ร.ว.หญิงประสงค์สม“กลิ่นอะไร กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มมั้งคะ นี่ไง” สโรชาโปะผ้าใส่หน้าวิศรุต ให้ดมกลบเกลื่อน แล้วพอวิศรุตจะถามต่อก็รีบเผ่น
วิศรุตคว้าผ้าผืนหนึ่งที่สโรชาเก็บไปไม่หมดมาดม แล้วส่ายหัว “ไม่ใช่กลิ่นนี้”
สโรชาอาบน้ำ พยายามล้างกลิ่นน้ำปรุงออกจากกกหู “ไม่น่าเลยเรา ลอกคราบสโรชาออกได้แล้ว ดันมีกลิ่นคุณหญิงประสงค์สมกลับมา” สุดท้ายก็ต้องเปิดน้ำฝักบัวสระผม น้ำจากฝักบัวไหลซู่