บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 19 หน้า 2
ห้องทำงานสโรชา สโรชานั่งทำงาน อ่านเอกสารง่วน แอบเบื่อๆเซ็งๆคิดถึงวิศรุต จดหมายขอบคุณบริจาคเงินสถานสงเคราะห์ในนาม “วิศรุต มรุพงศ์” ถูกวางบนโต๊ะ
สโรชาชะงัก เงยมอง สโรชาดีใจที่วิศรุตมา“คุณวิศรุต !”
วิศรุตยืนหน้าเฉยเมย จ้องสโรชาเย็นชา “ผมไม่ได้บริจาคเงินก้อนนี้ แล้วจดหมายขอบคุณมันมาได้ยังไง”
“ไหนๆคุณก็ทำงานให้คุณพ่อ ฉันก็เลยทำบุญเผื่อคุณด้วยก็เท่านั้นเอง”
“ในเมื่อคุณสโรชาเป็นคนบริจาค ก็ควรใส่ชื่อจริงของคุณลงไป อ่อหรือคุณชอบใช้ชื่อคนอื่นจนเคยตัว ผมอยากรู้จริงๆ อยู่กับความหลอกลวงคุณไม่เหนื่อยบ้างหรือไง” สโรชาอึ้งที่โดนเหน็บอย่างแรง วิศรุตหยิบถุงใส่เครื่องสำอางวางบนโต๊ะ “ผมลืมคืนของให้คุณ อีกอย่าง”
สโรชาเปิดถุงออกเห็นแป้งพับ ลิปสติก มาสคาร่า อายไลน์เนอร์ที่หายไปก็รู้ทันที “เครื่องสำอางฉัน”
“ใช่ผมให้ธาราเอามาจากกระเป๋าคุณเอง มันพิสูจน์ความจริงให้ผมได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น คุณสโรชาผมไม่ใช่คนที่เห็นความจอมปลอมเรื่องสนุกเหมือนคุณหรอกนะ” วิศรุตพูดจบจะเดินออกไป
สโรชารีบไปขวางไว้ก่อนด้วยสีหน้าอ้อนวอน “แต่ฉันมีเหตุผลนะคะ”
วิศรุตยืนหน้าเครียดฟัง ขณะที่สโรชาพยายามอธิบาย “มันเริ่มจากการตกกระไดพลอยโจน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณเลย คืนนั้นชั้นโดนปล้น แล้วโจรมันก็ไล่ปล้ำชั้นจนต้องหนีไปหลบซุกอยู่ในกอพลับพลึงหน้าบ้านคุณ ตอนคุณมาช่วย ฉันยังงงสติแตก เป็นไข้ แล้วก็เบลอ ฉันเลยตอบคำถามไม่ชัด ..พอบอกว่ามาจากแอล.เอ. คุณก็ทึกทักเอาว่าชั้นเป็นสาวร้อยเอ็ด”
“ผมถามชื่อคุณ ..คุณไม่บอกความจริง”
“คุณเรียกชั้นว่าพลับพลึงตั้งแต่แรกเองนะ ฉันบอกว่าจบการตลาด คุณก็ฟังว่าฉันขายของอยู่ในตลาด !!”
“แล้วคุณก็เข้าไปอยู่ที่โฮมสเตย์ของผม สวมบทสาวใสไร้เดียงสา ..ปกปิดสถานะที่แท้จริง ว่าคุณคือสโรชา สุนทรเกษม ทายาทเศรษฐีพันล้าน คุณทำเพื่ออะไร ? สนุกเหรอที่ได้ปั่นหัวคนอื่นให้เข้าใจผิด ..สนุกที่เห็นผมเป็นไอ้โง่ !!”
สโรชานึกโกรธที่วิศรุตแปลเจตนาตนไปทางนั้น กำลังจะพูดต่อ นารีมาเคาะประตู “ท่านประธานทราบว่าคุณวิศรุตมา ก็เลยให้มาเรียนเชิญที่ห้องค่ะ” สองคนสงบศึกอย่างจำยอม
ห้องทำงานพิสิฐ พิสิฐ วิศรุต สโรชา นั่งนิ่ง ต่างอารมณ์ วิศรุตขุ่นเคืองตาขวางใส่สโรชาแล้วเมิน สโรชาสลดแต่ยังอดเชิดใส่ไม่ได้ วิศรุตตัดสินใจพูด “เรื่องการขายที่ดินเรียบร้อยแล้ว ผมคงไม่มีความจำเป็นต้องมาที่นี่อีก”
พิสิฐและสโรชาพากันตกใจ “เฮ้ยๆๆ ไม่เอาน่าคุณวิศรุต คือผมผิดเอง ที่เลี้ยงลูกไม่ได้ความ ตามใจไม่เข้าท่า เล่นสนุกไม่รู้เวล่ำเวลา นั่นก็มาจาก” พิสิฐยอมด่าตัวเอง “คนเป็นพ่อไม่สั่งสอนให้ดี ถ้าคุณจะโกรธ ก็โกรธผมเถอะนะ”