บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 19 หน้า 4
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินคุยกับชัยบดี ชัยบดีทำเขิน
“หญิงเพิ่งทราบว่าที่พี่วิศรุตออกไปข้างนอกบ่อยๆ เพราะมีกิจกรรมการกุศล”
“อย่าเรียกว่ากิจกรรมการกุศลเลยครับ แค่เป็นสิ่งที่พี่ชอบทำ ทำแล้วรู้สึกดีน่ะครับ แม่สอนว่า ยิ่งให้ก็ยิ่งได้ แล้วโลกนี้ก็มีคนที่ลำบากกว่าเรามากมาย วันไหนมีมาก เราก็ควรเอาส่วนเกินไปแบ่งคนอื่นบ้าง ..เท่านั้นละครับ”
“แต่ที่บริจาคนี่ก็เป็นเงินไม่น้อยนะคะ บริจาคประจำด้วย ..มีเหลือใช้มากเหรอคะ?”
“มากหรือน้อย อยู่ที่เรารู้จักพอครับ ภาษาอังกฤษเขาบอกว่า The Penny saved is the Penny gained”
“ถึงจะหาไม่ได้มาก แต่ถ้าเราเก็บไว้ได้มากเท่าไหร่ ก็เท่ากับหาได้เพิ่มเท่านั้น” ชัยบดีดูนาฬิกา ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมสงสัย “พี่วิศรุตมีนัดเหรอคะ ?”
“ก็ไม่เชิงครับ แต่อยากไปดูอะไรหน่อย น้องหญิงไปด้วยกันก็ได้นะครับ” ชัยบดียิ้มแบบพี่ชายที่แสนดี มีลับลมคมในกรุ้มกริ่ม ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเริ่มไว้ใจก็ยิ้มใสๆ เป็นเชิงถาม
สนามบอลโกล์หนู ฟุตบอลพุ่งเข้าโกล์หนู ชัยบดีกระโดดย้าฮู้ ดีใจ ตบมือตบไหล่กับเด็กๆที่สนามโกล์หนูเล็กๆใต้ทางด่วน ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมนั่งเก้าอี้กระดาษ เชียร์แบบเรียบร้อย ยิ้มให้ชัยบดีที่เตะบอลกับเด็กๆ บอลลูกสุดท้ายทำคะแนนชนะ ชัยบดีตบมือแตะกับเด็กๆทุกคน ทุกคนกรูมาต่อแถว ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมนั่งอึ้ง เห็นชัยบดี แจกซองให้เด็กๆทุกคน
“ทุกคน เอาไปเป็นทุนการศึกษานะ อ้ะ อันนี้ของทีมชนะ เอาไปกินจิ้มจุ่มกัน ขยันๆซ้อมนะ อย่าเอาเวลาว่างไปเล่นเกมหมดล่ะ นัดหน้า เอาผลการเรียนมาอวดด้วย .. ใครเรียนดีขึ้นจะให้รางวัลเพิ่ม” เด็กๆเฮ .. ไหว้ แล้วแยกย้ายไป ชัยบดีทำท่าพี่ใหญ่ใจดีโบกมือลา แล้วเริงร่าวิ่งมาหาม.ร.ว.หญิง ประสงค์สม “เบื่อไหมครับน้องหญิง”
“ร้อนนิดหน่อย แต่ก็ .. สนุกดีค่ะ พี่วิศรุตทำแบบนี้บ่อยเหรอคะ”
“ตั้งแต่มาเห็นเด็กๆพวกนี้ครั้งแรก ก็สักร่วมๆปีละครับ เด็กๆพวกนี้น่าสงสารครับ บ้านอยู่ในชุมชนแถวนี้ บางคนไม่มีเงินไปกินข้าวกลางวัน บางคนไม่มีเงินเรียนหนังสือ พี่ไม่ชอบไปบริจาคเอิกเกริก ก็เลยให้เขามาเล่นกีฬากัน เราจะได้ดูด้วยว่าไง ว่าคนไหนมีทีท่าติดยามั้ย เหมาะที่เราจะสนับสนุนมั้ย”
“ฉลาดจัง ใจดีด้วย”
“อย่าบอกใครนะครับ พี่เขินน่ะ” เสียงท้องชัยบดีร้อง “อูย .. ไปหาอะไรกินกันมั้ยครับ” ชัยบดีหน้าซื่อ ยิ้มเหมือนไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมพยักหน้า มีความรู้สึกดีกับพี่ชายคนใหม่
ห้องอาหารหรู ชัยบดีตักอาหารบริการม.ร.ว.หญิงประสงค์สม เอาอกเอาใจจนเห็นได้ชัด
“ใส่ซองรางวัลเด็กไปเยอะมั้ยคะ เดี๋ยวมื้อนี้หญิงเลี้ยงเอง”
“จะดีเหรอ” ชัยบดีตบๆกระเป๋า “แต่ ท่าทางพี่จะกระเป๋าแบนแล้ว ยินดีรับเลี้ยงครับ”