บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 19 หน้า 5
“ดีมากค่ะ เป็นผู้ให้แล้ว ก็ต้องยอมเป็นผู้รับบ้าง”
“น้องหญิงพูดซะอย่างกับพี่ทำอะไรยิ่งใหญ่มากมาย พี่แค่มีความคิดว่า คนเราเมื่อมีโอกาสมากกว่า ก็ควรจะแบ่งปันให้คนที่มีโอกาสน้อยกว่า..โดยเฉพาะกับเด็กกำพร้า” ชัยบดีตีหน้าเศร้า “คงเป็นเพราะพี่เองก็ได้ชื่อว่าเป็นเด็กกำพร้าคนนึงเหมือนกัน”
“พี่วิศรุตพูดซะหญิงเศร้าเลย หญิงก็กำพร้าเหมือนกัน ..ยังดีที่ท่านย่ารับมาเลี้ยง”
“ตอนนี้ เราสองคนก็อยู่ในฐานะเดียวกัน ได้รับพระกรุณาจากท่านยายเหมือนกัน ก็ควรกตัญญูต่อท่านยายให้มากๆ ..เพราะท่านทรงเป็นญาติผู้ใหญ่คนเดียวของเรา .. จริงไหมครับ”
“ค่ะ พี่วิศรุต!” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมตอบแล้วยิ้มปลื้มในตัวพี่ชายปลอมที่กุลีกุจอบริการอาหาร ไม่รู้เท่าทันเล่ห์กลแม้แต่น้อย
ครัววังเทวาสถิตย์ ราตรีจัดเครื่องสุธารสชาของพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี ส่วนอัศดงจัดน้ำดื่มของแขก 3 ที่
“ดีจัง ได้เวลาเสวยพระสุธารสชา ก็มีคนเข้าเฝ้าฯ ไม่ต้องทรงเหงา เสวยองค์เดียว”
“แล้วถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ใครจะเข้าเฝ้า ต้องทูลนัดล่วงหน้าเป็นวันเป็นเดือน นี่วันนี้พอทรงทราบว่าเป็นใคร ทรงรับนัดทันทีเลยนะสายัณห์”
“คงจะทรงถูกโฉลกกับชื่อวิศรุต”
ราตรีกับอัศดงพยักหน้าพร้อมกัน ยกถาดเครื่องดื่มและพระสุธารสชาออกไป สายัณห์ยิ้ม
โถงวังเทวาสถิตย์ พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงรับการ์ดเชิญจากพานทองที่พิสิฐยื่นถวาย “ดีใจจริง ที่ไม่ลืมเรา”
“ขอประทานพระอนุญาต ทูลเชิญเสด็จด้วยนะกระหม่อม”
“จริงๆเราไม่ได้ไปไหนๆนานแล้ว...”
พิสิฐมองวิศรุตให้ช่วยพูด
“แต่งานนี้คงขาดฝ่าบาทไม่ได้ เพราะทรงเป็นคนสำคัญที่ทำให้โครงการนี้เกิดขึ้นได้”
พระองค์หญิงทอดเนตรมองวิศรุตอย่างเอ็นดู “ช่างพูด เห็นแก่พ่อวิศรุต .. กับคุณทั้งสอง ถ้าไม่เจ็บไข้ได้ป่วยอะไร เราก็จะไป”
พิสิฐและสโรชายิ้มกว้างที่พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงรับปาก
“เชิญคุณหญิงกับคุณชายตามเสด็จด้วยนะเพคะ”
“ได้สิ เราจะพาไปทั้งหมดนั่นแหละ ไม่เคยไปไหนพร้อมหน้า คงเตรียมชุดกันสนุก”
“เป็นพระกรุณายิ่งนัก กระหม่อม”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงหันไปรินชาจิบ พิสิฐจิบน้ำ สโรชามองพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีที่ทอดพระเนตรบัตรเชิญแล้วแย้มโอษฐ์