บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 3 หน้า 2
“คุณน้าลัดดาเขาคงเสียดายนะคะ ที่ไม่มีลูกกับคุณพ่อ จะได้มาแบ่งเบาภาระความเป็นอภิมหาเศรษฐี”
“ลิลลี่ เรายังเคืองขุ่นใจอะไรกับน้าเขานัก เขาก็ออกจะดีกับลูก”
“แต่เขาก็ไม่ใช่แม่ค่ะ .. เอาอย่างนี้ ลูกขอเวลาใช้ชีวิตอิสระอีกแป๊บนึง คิดซะว่าส่งลูกไปดูงานต่อ ซัก.. ซักสามเดือน นะคะป๊า”
“ไม่ได้ ต้องกลับมาเดี๋ยวนี้ .. ป๊าเหนื่อย”
“สองเดือนครึ่งค่ะ”
“สองอาทิตย์”
“โห ป๊าใจดีจัง สามเดือน ตกลง เย้!”
“สโรชา”
“ขา.. แหม เรียกเต็มยศเลย”
“ป๊าให้เดือนเดียว ระหว่างนี้ ถ้าป๊ามีงานสำคัญ ป๊าจะเรียกตัวด่วน..”
สโรชารีบเอาใจ “บอกล่วงหน้า 24 ชั่วโมง แล้วให้ไอ้น้ำมนต์ไปรับลูกมาเลย”
“อ้อ .. นี่เจ้าน้ำมนต์สมรู้ร่วมคิดด้วยเรอะ”
“อย่าไปว่ามันนะพ่อ มันเพิ่งรู้ตะกี้นี้แหละ”
“ให้มันได้อย่างงี้สิ” พิสิฐลงนั่ง หมดแรงจะเถียงกับลูกสาวสุดสวาท
สโรชารู้ว่าพ่อตามใจแล้วก็โผเข้ากอดหอมแก้มฟอด
ที่ร้านกาแฟ น้ำมนต์ส่งกระดาษให้สโรชาเช็ดลิปสติกที่แดงแปร๊ดออก
“ชั้นบอกป๊าว่า ถ้ามีอะไรด่วนให้บอกแก แกจะมารับชั้นไปในทันใด”
“เจริญละ .. ไอ้บ้านที่แกไปปลอมตัวหารักแท้อาศัยอยู่น่ะ ไม่ได้ใกล้ๆเลยนะ” สโรชายิ้มประจบเพื่อน “ไม่ต้องมายิ้มประจบ..ชั้นอยากเห็นนายวิศรุตของแกจริงๆ ว่าจะซักแค่ไหน”
“ก็ดูดีแล้วกัน .. แต่เมื่อกี้ ชั้นเดินสวนกับเขาด้วยละ โลกมันแคบเป็นบ้า”
“จริงดิ ..” น้ำมนต์หยิบโทรศัพท์มาเปิดให้ดูรูป “นี่ .. หล่อเท่าคนนี้มั้ย”
“คนนี้แหละ นี่แหละ คุณวิศรุต”
“โอ้โห.. เป็นไง โชคชะตาฟ้าลิขิต ถ้าหล่อขนาดนี้ จัดไป จะให้ช่วยอะไรก็บอก”
สโรชาดูรูปวิศรุต ยิ้มปลื้ม น้ำมนต์ถองให้
สโรชาหอบถุงช้อปปิ้งเข้ามาบ้านวิศรุต แหงนมองฟ้าที่ครึ้มเหมือนฝนจะตก ฟ้าเริ่มคำราม ผ้าบนราวโดนลมปลิวพะเยิบ สโรชารีบวิ่งมาเก็บ หอบผ้าเต็มมือ ธาราตามมาถึง ช่วยกันเก็บได้พอดี
“อู๊ย มัวหลับอยู่รึไง ถึงเพิ่งออกมาเก็บผ้า เร็วเร้ว.. เดี๋ยวฝนลง”
“ธาราเพิ่งกลับเหรอเนี่ย”