บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 3 หน้า 3
“ใช่ .. อย่าบอกใครนะ ชั้นเผลอหลับบนรถเมล์ มันพาอ้อมไปสุดโลกเลย”
สโรชายิ้ม แล้วสองคนก็ชุลมุน หอบตะกร้าผ้าเข้าบ้าน
ในห้องพักแขก สโรชาปูที่นอนดึงตึง คล่องแคล่วมาก พอเสร็จ ตบหมอนเรียบร้อย “งานง่ายๆ สบายมาก Very easy anybody can do”
วิศรุตยืนมองอยู่ สโรชาหันไปเจอตกใจ แต่ก็ยิ้ม “เก่งนี่”
“ก็.. เคยทำบ่อยค่ะ”
“หมายถึงภาษาอังกฤษของเธอน่ะ”
สโรชาตกใจ “ก็ .. แหม ศัพท์ง่ายๆ เรียนตั้งแต่ ป.สาม”
วิศรุตเดินเข้ามามองรอบๆ ท้าวเอวดูความเรียบร้อย “พรุ่งนี้เย็นๆ แขกจะเข้ามาพัก แต่ชั้นต้องไปข้างนอกอีก ถ้ากลับช้า เธอดูแลนะ”
“ค่ะ”
วิศรุตหันมาเกือบชนสโรชาที่เดินเลี่ยงจะออก หน้าประจันกัน สโรชาจะเดินออก วิศรุตเบี่ยงหลบ แต่ก็ไปทางเดียวกัน สโรชาเบี่ยงไปอีกทาง วิศรุตก็เบี่ยงทางนั้น โยกอีกเบี่ยงอีกไม่พ้นสักที วิศรุตเลยยืนตรงนิ่งๆ ให้สโรชาเบี่ยงออกไปได้ วิศรุตมองตามอย่างเอ็นดู
ยามเช้า วิศรุตเดินออกมาจากตัวบ้าน หยิบหนังสือพิมพ์มาคลี่ๆ ดูข่าวพาดหัว พลางสมองหาสโรชา ก้มอ่านหนังสือสักครู่ก็เงยมองหาอีก วางหนังสือ นั่งคิด มองและลูบหัวแหวนที่นิ้วมือตัวเอง
สโรชาโผล่มาจากด้านหลัง พร้อมถาดอาหารเช้า “อรุณสวัสดิ์ค่ะ เจ้านาย”
วิศรุตสะดุ้งนิดหนึ่ง ลดมือลง มองดูอาหารเช้าในถาดที่สโรชาเอามาวางตรงหน้า “อะไรเนี่ย เอามาให้ชั้นกินเหรอ”
“ค่ะ อาหารเช้าสำคัญต่อสุขภาพ กินแต่กาแฟ จะไม่มีสารอาหารไปเลี้ยงสมอง”
“ชั้นรู้ แต่มันไม่เคยกิน”
“กินเถอะค่ะ นิดนึงก็ยังดี แค่ขนมปังไข่ดาว”
“เธอทำเหรอ” สโรชาพยักหน้า “เก่งนี่ ไข่สวยเชียว”
“ขอบคุณค่ะเจ้านาย”
วิศรุตตักกินแล้วชะงัก “ใครให้เธอเรียกชั้นว่าเจ้านาย”
“อ้าว ก็คุณเป็นเจ้าของบ้าน แล้วชั้นทำงานบ้านให้ ไม่เป็นเจ้านายได้ไงคะ”
“อย่าเรียกอย่างนี้อีก ชั้นไม่ชอบอะไรที่เจ้ายศเจ้าอย่าง เธออยู่กับชั้น ทำงานให้ชั้น เหมือนที่คนอื่นๆ มาอยู่เป็นเพื่อนชั้น แค่นี้เราก็ได้แลกเปลี่ยนผลประโยชน์กันแล้ว ชั้นอยากใช้ชีวิตแบบคนมีเพื่อน .. ไม่ใช่คนแปลกถิ่น หลงอยู่ในโลกนี้คนเดียว”
“โห.. ฟังดูเหงาจัง .. น่าสงสาร” สโรชาทรุดนั่งพื้น ยื่นหน้ามาใกล้ๆ เงยมองวิศรุต