บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 21 หน้า 5
วินิตางง “อ้าว คุณแม่ อะไรกันพูดยังไม่ทันรู้เรื่องก็ลุกหนีไป” วินิตานั่งหน้าง้ำอยู่ตรงนั้น
จริยาตัดสินใจโทรศัพท์หาชัยบดี
สวนของโรงแรม สโรชาพยายามคิดทำยังไงถึงจะได้แหวนวงนี้กลับคืนมา
“ฉันขอซื้อแหวนวงนี้ต่อได้ไหมคะ คือ มันสวยถูกใจมาก”
“คงไม่ได้หรอกครับ แหวนวงนี้สำคัญกับผมมาก”
“งั้นเหรอคะ” สโรชาส่งแหวนคืนให้อย่างเสียดาย
ชัยบดีได้โอกาสรับแหวนคืนและจับมือสโรชาไว้ “อีกอย่างผมก็ไม่คิดจะขายอยู่แล้ว กะจะเก็บไว้ให้คนที่สำคัญที่สุดสำหรับผม” ชัยบดีส่งสายตากรุ้มกริ่ม สโรชาแกลังยิ้มเขิน
วิศรุตมองดูอย่างไม่พอใจ นึกหวงสโรชา เผลอหักกิ่งไม้แถวนั้นหักคามือ ชัยบดีไม่มีทีท่าจะปล่อยมือ แถมจะดึงมือสโรชาไปหอม สโรชาไม่กล้ากระชากมือกลับกลัวเสียแผน
เสียงโทรศัพท์ชัยบดีดังขึ้นขัดจังหวะพอดี ชัยบดีแอบทำหน้าเซ็ง รับโทรศัพท์ ชัยบดีเสียงแข็ง “ฮัลโหล....” ชัยบดีหน้าเจื่อน “ได้ผมจะรีบไป” ชัยบดีวางสาย
“ถ้าคุณวิศรุตมีธุระสำคัญก็ตามสบายเลยนะคะ ไว้เราค่อยคุยกันใหม่วันหลังก็ได้”
“แล้วผมจะหาโอกาสมาพบคุณอีกนะครับ” ชัยบดีรีบเดินออกไป
สโรชาได้แต่โล่งใจที่ไม่ต้องปล่อยให้ชัยบดีฉวยโอกาสอีก สโรชาลุกขึ้นหันไปเห็นวิศรุตเดินออกมาจากพุ่มไม้แถวนั้นก็ตกใจ “คุณวิศรุต ฉันคิดว่าคุณกลับไปแล้วซะอีก”
“ผมตั้งใจว่าจะรอคุณ เพื่อถามเรื่องแหวนของผม แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมโทรถามกับคุณพิสิฐเลยดีกว่า”
วิศรุตเดินมาอีกด้าน พยายามกดโทรศัพท์เพื่อติดต่อพิสิฐ สโรชาท่าทางร้อนใจเดินเข้ามา “คุณวิศรุต เรื่องนี้ฉันอธิบายได้นะคะ” สโรชาจนหนทางยอมสารภาพ “ฉันทำมันหายเอง ไม่ต้องไปคาดคั้นป๊าหรอก”
วิศรุตกดวางโทรศัพท์ มองสโรชาอย่างโกรธๆ “เรื่องกุญแจเซฟหาย ก็เป็นเรื่องโกหกสินะ”
“คือ...ฉันสัญญานะคะ ฉันจะเอาแหวนมาคืนคุณให้ได้”
วิศรุตถอนใจอย่างปลงๆ “ในเมื่อมันหายไปแล้ว ก็ช่างเถอะ ต่อไปผมจะไม่ทวงถามกับคุณหรือคุณพ่อคุณอีก”
“แต่แหวนนั้นสำคัญกับคุณมาก คุณช่างมันง่ายๆแบบนี้เหรอคะ”
“แหวนวงนั้นอาจจะมีค่าทางใจเพราะมันเป็นแหวนของแม่ผม แต่แม่ก็อยู่ในใจผมตลอดเวลาอยู่แล้ว ถึงแหวนจะอยู่หรือหายไป มันก็ไม่สำคัญ”