บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 18 หน้า 3
ศาลาในวัง เมื่อตอนที่ชัยบดีเพิ่งมาถึง พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงตรัสถาม “ทำไมก่อนหน้านี้ เธอถึงไม่มา”
“แม่เคยบอกว่า เรื่องของท่านทำให้คนที่นี่อับอาย”
“อย่างนั้นรึ? แล้วเขาเล่าถึงที่นี่ไว้ยังไงอีกบ้าง”
“แม่เล่าว่าท่านยายใจดี แต่ท่านตาดุมาก ..เอ้อ ..เท่านี้ละครับ เอ้อ” ชัยบดีแก้คำพูด “เท่านี้แหละกระหม่อม เมื่อแม่ตาย กระหม่อมไม่เหลือใคร ก็พอดีมีคนไทยชวนมาเมืองไทย เลยทำมาหากินค้าขายไปเรื่อย ไม่กล้าเข้ามาที่วัง ..เพราะความเป็นชาววัง มัน....ไกลตัวเหลือเกินกระหม่อม”
“แล้วตอนนี้ เธอนึกยังไง ถึงกล้าเข้ามา”
“คงจะเป็นโชคชะตาฝ่าบาท” ชัยบดี โม้แบบเนียนมาก “กระหม่อมเจอแหวนที่ท่านแม่ซ่อนไว้มีจดหมายสั่งให้กระหม่อมมาหาท่านยาย ที่วังเทวาสถิตย์”
“จดหมาย?”
“น่าละอาย ที่กระหม่อมทำจดหมายนั้นตกน้ำ” ชัยบดีโม้ “แต่ใจความนั้นยังติดตา แม่เขียนว่า.. อยากกลับมากราบท่านยาย กระหม่อมก็เลยนำแหวนมาแทนตัวแม่”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงทอดเนตรมองแหวนในกล่องที่วางตรงหน้า ทรงหยิบพิจารณาระหว่างที่ชัยบดีเล่า หน้าตาน่าเชื่อถือมาก
ที่โต๊ะอาหาร พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทอดเนตรเห็น ชัยบดีเผลอตักอาหารกินคำโต “ที่นี่เราไม่รับประทานอาหารคำโต ค่อยๆตัก ค่อยๆเคี้ยว”
ชัยบดีวางช้อน ก้มไหว้อย่างนอบน้อม“ขอบพระทัยที่ทรงเมตตา กระหม่อมคงชินกับชีวิตเร่งรีบทำงาน มีเวลาน้อย”
“แล้วความเป็นอยู่ที่อังกฤษล่ะ เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ ..” ชัยบดีคิด ตีหน้าเศร้า “พออยู่ได้กระหม่อม ช่วงที่กระหม่อมเด็กๆ แม่ต้องไปทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟ ..ก็เป็นอาชีพทั่วไปที่คนไทยในต่างแดนทำกัน” ชัยบดีแต่งเรื่องเท่าที่เตรียมมา
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงสะอึก สงสารลูกสาวที่พลัดพรากไป ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมทึ่ง “ลำบากขนาดนั้นเลยเหรอคะ ?”
“เราอย่าพูดถึงเลยนะกระหม่อม มันจะทำให้ท่านยายเศร้าพระทัย”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงถอนพระทัยใจ “รับประทานต่อเถอะ ย่าขอไปพักผ่อน” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีเสวยน้ำแล้วประทับยืน เสด็จออก
ชัยบดีลุกให้เกียรติ ก่อนจะนั่งลง มองหน้าม.ร.ว.หญิงประสงค์สม “ปกติ ท่านเสวยน้อยอย่างนี้หรือครับ”
“คงทรงคิดถึงท่านอาหญิงน่ะค่ะ .. คุณวิศรุต” ชัยบดีตีสีหน้าเนียนว่าซาบซึ้ง “พี่วิศรุตรับประทานเถอะค่ะ หญิงตั้งใจทำมากนะคะ มื้อนี้”
สองคนรับประทานอาหารต่อ ชัยบดีอดไม่ได้ที่จะชำเลืองตามไปทางประตู