บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 18 หน้า 4
ห้องหม่อมเจ้าหญิงกิรติโสภณ พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงประทับยืน ถือแหวน เปิดดูรูปขาวดำภายใน เทียบกับรูปหม่อมเจ้าหญิงกิรติโสภณ ที่ติดผนังอยู่ “ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง เมื่อเป็นลูกของหญิงจริงๆ แม่ก็จะรักเขาเหมือนที่รักหญิง”
ที่บ้านวิศรุต วิศรุตนั่งทำงานอยู่ในห้อง ครู่หนึ่งก็ปิดเครื่อง ลุกขึ้นยืน รู้สึกว่าชีวิตช่วงนี้เงียบเหงาจริง หันไปมองรูปแนนซี่ หยิบโปสการ์ดที่เก็บไว้หลายใบมาพลิกดู หยุดที่ใบหนึ่ง
“ได้เข้าไปพบคนที่แม่ของเธอไม่มีโอกาสได้พบหรือยัง เอาแหวนวงนั้นไป แสดงตนซะ แล้วกลับสู่อ้อมอกครอบครัวที่แท้จริง .. คิดถึงเธอ แนนซี่”
“นายหน้าซื้อขายที่ดิน จะกลับเข้าไปใหม่ในฐานะ.. หลานงั้นเหรอ .. เขาจะเชื่อผมมั้ย.. ป้าแนนซี่ ?” วิศรุตเครียด ถอนใจ เก็บโปสการ์ด
ที่บ้านพิสิฐ สโรชาทำงาน กางเอกสารเต็มโต๊ะ ลัดดาเดินมาพร้อมถาดเครื่องดื่ม สโรชาหันมอง
“น้าเอาน้ำผึ้งผสมโสมมาให้”
“ขอบคุณค่ะ”
“น้าดีใจที่หนูกลับมาบ้านนะลิลลี่ .. กลับมาอยู่อย่างถาวรน่ะจ้ะ”
“ที่นี่บ้านของลิลลี่” สโรชาเน้น “ของคุณแม่ลิลลี่นะคะ ยังไงลิลลี่ก็ต้องกลับ” สโรชาทำท่าไม่สนใจ เก็บปากกา งานเสร็จ
ลัดดาเดินออก แล้วเปลี่ยนใจ หันกลับมา “กลับมาคราวนี้ ..ถ้าหนูไม่ชอบอะไรในตัวน้า รีบบอกน้านะ” สโรชาหันมา แต่ไม่มองหน้าลัดดาตรงๆ “น้าพร้อมจะปรับปรุง และเปลี่ยนแปลง แต่หนูอย่าห่างเหินหมางเมินกับน้าเลย คนเรามีชีวิตอยู่ด้วยกันไม่นาน ถ้าขุ่นมัวเคืองกัน ก็จะต่อกรรมกันไปไม่จบสิ้น”
“ค่ะ เท่านี้ใช่ไหมคะ”
“จ้ะ เท่านี้แหละ น้าจะไปสวดมนต์ หนูทำงานเถอะ” ลัดดาเดินออกไป
สโรชามองตาม ยักไหล่ไม่เห็นแคร์
พิสิฐยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงทางเดิน สโรชามายืนข้างๆพ่อ ครู่หนึ่งพิสิฐตัดสินใจพูด“น้าลัดดาเขาเป็นมะเร็ง” สโรชาตกใจ “เหมือนพี่สาวเขาน่ะ แต่เขาไม่แสดงอาการ ยังไปวัด ปฏิบัติตัวเหมือนปกติ เขาบอกว่าจะอยู่กับมันให้ได้”
“น้าลัดดาเป็นมะเร็งเหมือนคุณแม่.. งั้นเหรอคะ แบบนี้ก็กรรมสนองสินะคะ ที่ทำกรรมกับคุณแม่ไว้”
“ลัดดาไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับแม่ของลูกนะ”
“จริงเหรอคะ”