บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 18 หน้า 5
เด็กหญิงสโรชาวัย 5-6 ขวบเดินหอบหมอนมาหน้าห้อง ประตูแง้มอยู่ เสียงลัดดาดังลอดออกมา “คุณเอามือออกไปค่ะ ดิฉันถอดเสื้อเอง” เด็กหญิงสโรชามองผ่านช่องประตูที่แง้มอยู่ เห็นแค่มือผู้ชายถือชุดนอนผ้าชีฟองของผู้หญิง เดินตรงมาใกล้ประตู เด็กหญิงสโรชาผงะสะดุ้งถอยออกจากประตู หน้าเจื่อน ตกใจ เห็นแค่เสื้อนอนสีหวานถูกปล่อยลงตะกร้าผ้าใกล้ประตู
สโรชาสะบัดหน้า “ลูกจำได้ค่ะ ว่าคุณป๊ากับน้าลัดดาเข้าไปทำอะไรกันในห้องคุณแม่ ก่อนคุณแม่เสีย”
“ทำอะไร... แกหมายถึงทำอะไรๆ น่ะเหรอ? ..จะบ้าเรอะ ไอ้ลี่ ตอนนั้นแม่เขาป่วยหนัก ป๊ากับลัดดาน่ะ เข้าไปดูแล เปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้..เพราะเขาลุกไม่ไหว” พิสิฐจ้องหน้าสโรชา ที่ทำท่าจะไม่เชื่อ
ในอดีต ห้องนอนบ้านพิสิฐ ภายในห้อง ลัดดาก้มจัดผ้าผู้ป่วยที่นอนบนเตียงแล้วส่งชุดนอนชีฟองที่ถอดจากตัวคนป่วย ส่งให้พิสิฐ ลัดดาหันไปหยิบอ่างน้ำ ผ้า พิสิฐเดินถือชุดไปใส่ลงตะกร้าที่วางอยู่ใกล้ประตู ผ้าชีฟองร่วง
สโรชาค่อยๆหัน มองพ่ออย่างอึ้งๆ เพิ่งรู้ความจริง “จริงเหรอคะ? ภาพที่ลี่ติดตา จำฝังใจมาตั้งแต่เด็กนั่น.... เอ้อ! ที่แท้อีกมุมที่ลี่มองไม่เห็นก็คือ...”
“โธ่ ไอ้ลี่ อะไรที่ไม่แน่ใจ ทำไมลี่ไม่ถามป๊าก่อน”
“ก็ลี่จะไปกล้าถามเหรอ? เห็นพอแม่ตายได้ไม่ทันไร ป๊าก็แต่งงานกับเขา ลี่ก็คิดว่าเขามีแผนแย่งป๊ามาตั้งแต่แม่ยังอยู่น่ะซิ”
“เพราะป๊าหล่อมาก งั้นซิ จริงๆเรื่องนี้ เป็นเพราะคุณตาคุณยายเราน่ะล่ะ เขาก็กลัวว่าถ้าพ่อแต่งงานใหม่กับคนอื่น เมียใหม่อาจเป็นคนไม่ดี ส่วนป๊าก็เห็นน้าลัดดาน้องของแม่ลูกเขาเป็นคนดี เขาเหมาะที่จะมาดูแลลูกของป๊าแทนแม่ของลูก”
“แต่ลี่ไม่อยากมีแม่ใหม่” สโรชาเริ่มอ่อน “ลี่ถึงได้ขอคุณป๊าไปเรียนโรงเรียนประจำไงล่ะ”
“ข้อนั้นน้าลัดดาเขารู้ แต่เขาก็ไปแอบดูเราที่คอนแวนต์แทบทุกวันนั่นแหละ ไปต่างประเทศเขาก็ห่วงบ่นถึง.. จนป๊าต้องดุให้เลิกห่วง”
“จริงเหรอคะ” พิสิฐพยักหน้ายืนยันหนักแน่น “ก็ลูก .. ลูกไม่รู้นี่คะป๊า”
“เมื่อรู้แล้วก็เปลี่ยนความคิดซะใหม่ได้นะลูก มองคนน่ะ ต้องมองให้รอบด้าน จำไว้” พิสิฐสอนลูก
สโรชาคิดแล้วเดินมาเบียดพิงพ่อแบบจะขอโทษ ชายตามองเข้าไปในบ้าน