บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 15 หน้า 2
ระเบียงวังชั้นบน พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีเสด็จดำเนินออกมา ชะเง้อมองไปรอบทิศ ในมุมสูง ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินตามมาชะโงกด้วย ฉายไฟฉายแรงสูงสาดไปทั่วสวนเบื้องล่าง มองหน้าท่านย่า
สวนหน้าวัง ทุกคนวิ่งไปวิ่งมา ต่างตามหาโจรที่อุกอาจมาทำให้พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงตกพระทัย “เจอมั้ย ?”
โถงวังเทวาสถิตย์ สามสาวชาววังตามกันเข้ามา ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมอยู่ข้างพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีสีหน้าเป็นกังวล พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีนั้นนิ่งกว่า
อัศดงรายงาน “ไม่เจอใครเลยเพคะ”
ทิวาเสริม “พวกเราแยกย้ายกันฉายไฟดูทั่วก็ไม่เห็นโจรเพคะ”
“หากันหลายสิบคน ยังไม่เจอ มันแปลกมั้ยล่ะ” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงแปลกใจ
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมวิตก “แสดงว่าวังของเราหละหลวมเรื่องความปลอดภัย .. นี่พี่ชายก็ไม่อยู่..”
“เอ๊ะ! แต่รถคุณชายก็อยู่นี่กระหม่อม” สายัณห์ท้วงขึ้น ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมแปลกใจ ย่าหลานมองหน้ากัน
ม.ร.ว.พิริยพงษ์เข้ามาจากประตูหน้า มองคนทั้งวังอย่างงงๆ เสยผมปกปิดพิรุธ จ้องหน้าสายัณห์แว่บหนึ่ง “เกิดอะไรขึ้นครับท่านย่า โกลาหลเชียว เปิดไฟอย่างกับกลางวัน “
ทางเดินระเบียงวังด้านล่าง ตำรวจชั้นสารวัตรเดินเคียงมากับพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี หยุดที่หน้าวัง หันมาทำความเคารพ “เท่าที่ตรวจดู ไม่มีร่องรอยการบุกรุกนะกระหม่อม พวกนี้อาจจะเก่งมาก ..ยังไงก็ตาม ขอให้ทรงระมัดระวัง ปิดประตูรั้ว และทั้งด้านนอกด้านในให้แน่นหนา”
“ค่ะ” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมกำชับ “สายัณห์ จำไว้นะ ทุกคนช่วยกันด้วย”
“เราจะเพิ่มจุดตรวจมาที่หน้าวัง จะได้ป้องกันได้อีกหน่อย”
“น่ารำคาญตาย มีตำรวจมาจดๆๆอะไรไม่รู้ แล้วก็ไป” ม.ร.ว.พิริยพงษ์บ่น
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีเอ่ย “ขอบคุณคุณตำรวจนะคะ ถ้ามีพวกคุณมาบ่อยๆ เราก็อุ่นใจขึ้น”
“เรายินดีปฏิบัติหน้าที่เพื่อพิทักษ์สันติราษฎร์ครับ” สารวัตรมองม.ร.ว.พิริยพงษ์ ตำรวจวันทยหัตถ์ลา
พระองค์หญิงทรงยิ้มขอบใจตำรวจ ม.ร.ว.พิริยพงษ์ทำหน้ารำคาญ เมิน พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงจับพิรุธ
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงพระดำเนินมาที่ตู้ ตรงจุดที่ทอดเตรเห็นโจรยืนอยู่เมื่อคืน นึกภาพโจรที่หันมาในความมืดและคิดภาพ ม.ร.ว. พิริยพงษ์เดินเข้ามา แววตา และการหลบตา
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงยิ้ม “ชั้นคงสั่งสอนลูกหลานไม่ดีพอ”
เช้าวันใหม่ ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินมาเห็นพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีจับต้นไม้กระถางและสวนถาดริมระเบียง
“ทราบจากทิวาราตรีว่า ท่านย่าตื่นบรรทมแต่เช้าเลยนะเพคะ”