บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 15 หน้า 4
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินพูดโทรศัพท์ ตื่นเต้นที่จะเล่า แต่ก็สำรวม “หญิงมีเรื่องตื่นเต้นค่ะคุณวิศรุต”
วิศรุตเดินฟังม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเล่าทางโทรศัพท์อย่างตั้งใจ “แล้วตอนนี้พระองค์หญิงกับคุณหญิงอยู่กันยังไง ไม่ขวัญเสียแย่เลยเหรอครับเนี่ย” ประพันธ์มานั่งลงสวมรองเท้า ได้ยินวิศรุตพูดโทรศัพท์ก็ยิ้มให้ “ก็คงต้องเพิ่มมาตรการรักษาความปลอดภัยให้มากขึ้นละครับ”
“พี่ชายจะให้มีพนักงานรักษาความปลอดภัยจากบริษัทมาเฝ้าค่ะ หญิงว่ามันมากไป วังไม่ใช่ค่ายทหาร เราเคยอยู่อย่างสงบๆ อยู่ๆ จะมีคนนอกมาเดินพลุกพล่าน นี่ .. ท่านย่าคงไม่สบายพระทัยแน่ๆ”
“แต่ก็ต้องหาทางระมัดระวังครับ คุณหญิงดูแลพระองค์หญิงดีๆ แทนผมด้วย” วิศรุตพูดไปแล้วก็นึกได้ว่าเยอะไปละ “หมายถึงทูลว่าผมเป็นห่วงด้วยนะครับ”
ประพันธ์ได้ยินวิศรุตพูดโทรศัพท์ หันมาเห็นวิศรุตวางสายแล้วยังยืนหน้าเครียด “มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ ผมช่วยอะไรได้มั้ย ?”
วังเทวาสถิตย์ วิศรุตยืนชี้ให้ช่างติดกล้องวงจรปิดในจุดที่มองเห็นได้ทั่ว มีสายัณห์เป็นลูกมือ คอยดูอย่างสนใจ พระองค์หญิงวิสุทธิโสภี กับม.ร.ว.หญิงประสงค์สมยืนมอง ต่างก็ยิ้มปลื้ม พอใจ ทิวา ราตรีพลอยชื่นใจไปด้วย
“คุณวิศรุตช่วยได้จริงๆนะเพคะท่านย่า เรื่องนี้พวกเรานึกไม่ถึงเลย”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงยิ้ม มองวิศรุตคุยกับช่าง อีกมุมหนึ่งไกลๆ ประพันธ์กำลังชี้จุดที่จะติดอีกจุดต่อไป
ห้องกลางชั้นบน วิศรุตอธิบายอยู่ตรงหน้ามอนิเตอร์ โทรทัศน์วงจรปิด ภาพในจอเห็นหลายๆมุมของวัง สลับเปลี่ยนไป “ต่อไปนี้จะทอดพระเนตรเห็นทั่วบริเวณวังเลยกระหม่อม ต่อให้เป็นมุมอับสายตาแค่ไหน กล้องก็เห็น ว่าใครไปใครมา แล้วภาพพวกนี้ก็บันทึกเก็บไว้ได้นาน”
“แบบนี้ก็ดีกว่าที่จะให้คนมาเดินยามนะเพคะ แหม..ดูทันสมัยอย่างกับวังยุโรป”
“ขอประทานอนุญาต เอ่อ .. กราบทูล” ประพันธ์หันไปหาวิศรุต “ผมพูดถูกมั้ย” วิศรุตพยักหน้าให้พูดไป “วังนี้กว้างมาก ที่ฝ่าบาทให้ติดกล้องเฉพาะจุดสำคัญน่ะก็สมควรแล้ว แต่หากว่าจะทรงให้ติดกล้องหลอกๆ เพิ่มอีกบางจุด เพื่อขู่โจรก็ได้นะกระหม่อม”
“เข้าใจแนะนำนะ .. ว่าแต่ ติดกล้องหลอกๆ แล้วเราจ่ายสตางค์หลอกๆได้มั้ยจ๊ะ”
“อูย.. กระหม่อมไม่สามารถนำสินค้าออกจากบริษัทฟรีๆได้กระหม่อม ที่รีบพาช่างและของมาด่วนได้ในวันนี้ ก็เพราะเป็นธุระของเพื่อนกระหม่อม เขาเป็นห่วงฝ่าบาทมาก”
“เราเข้าใจละ?” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงหันไปหาวิศรุต “ต้องขอบใจอีกครั้งนะคุณวิศรุต นี่ไงล่ะ ข้อดีของการมีเพื่อน!! ถึงคุณจะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน แต่การมีกัลยาณมิตรน่ะอาจจะดีกว่าการมีพี่น้องอีกนะ” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภี หันไปมองม.ร.ว.หญิงประสงค์สม “จริงมั้ยหญิง ?”
“เพคะ หญิงก็คิดว่าหญิงโชคดีนะคะ ที่มีคุณวิศรุตเป็นเพื่อน”