บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 15 หน้า 3
“น่าจะเรียกว่า ไม่ได้นอนซะมากกว่า ตั้งแต่ตำรวจออกไป ย่าก็นั่งคิด”
“ทรงคิดอะไรเพคะ”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภี ทำท่าเหมือนอยากจะตรัสอะไรแต่ไม่ตรัส พอดีม.ร.ว.พิริยพงษ์แต่งตัวเรียบร้อยออกมาจากห้อง “ทำไมวันนี้จึงตื่นก่อนเที่ยงได้ล่ะชาย เมื่อคืนก็กลับเข้ามาค่อนรุ่งมิใช่รึ ?”
“เอ้อ ค่ะ ชายมีนัดคุยธุระที่ต่างจังหวัดค่ะ อาจจะหลายวันนะคะท่านย่า”
“โจรเพิ่งจะเข้าสดๆร้อนๆ พี่ชายไม่ห่วงพวกเราเหรอคะ”
“ตำรวจเขาก็ว่าจะมาดูแลนี่นา ..หรือถ้าทรงกลัว ชายจะให้เพื่อนส่ง รปภ. มาสักห้าหกคน ช่วยเดินเวรยามรอบๆดีไหมคะ”
“รปภ. เป็นใครก็ไม่รู้จะให้มาเดินเล่นในวัง ..พี่ชายนี่ !”
“งั้นจะให้พี่ทำยังไงคะน้องหญิง”
“อย่าเถียงกันเลย จะไปทำงานก็ไปเถอะ พวกเราอยู่กันได้”
“เห็นมั้ย ... ท่านย่าพระทัยเข้มแข็งมาก งั้นชายทูลลาค่ะท่านย่า” ม.ร.ว.พิริยพงษ์ไหว้ลาออกไป
“พี่ชายท่าจะธุระยุ่งจริงๆ คงหวังพึ่งไม่ได้ละเพคะ” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมยิ้มปลงๆ หันไปเจอพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงยิ้มเครียด ก็แปลกใจ ..สงสัยจริงว่าพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงคิดอะไร
สวนบ้านวิศรุต สโรชารดน้ำกอพลับพลึง ด้านหลังริชาร์ด จอห์นนี่ และอธิปกำลังสอนชาวต่างชาติเตะตะกร้อ
สโรชามองซ้ายขวา พูดโทรศัพท์กับน้ำมนต์ว่า “เออ ดีแล้ว แกต้องรู้ว่าคุณประพันธ์ เขาไม่เคยเป็นงี้นะเว้ย ชั้นว่าคราวนี้เห็นจะชอบแกจริง .. เอ๊า .. ก็ชอบที่แกสวยมั้ง .. แหม เขาคงชอบผู้หญิงทำงาน ไม่ใช่หวังจะจีบเพื่อขายของหรอก follow your heart, not just your brain .... อันนี้ภาษาอังกิด สำเนียงพลับพลึงเอง โอเค๊ ?”
วิศรุตเดินมาได้ยิน “คุยกับใคร ..ประพันธ์เหรอ ?”
สโรชาอึกอัก “เอ่อ ค่ะ ค่ะ”
“พูดภาษาอังกฤษ อย่างกับพูดกับเพื่อนฝรั่ง”
“อุ้ย .. เอ่อ .. โอ๊ย ภาษาอังกฤษน่ะ ใครก็พูดได้ค่ะ พูดกับฝรั่งบ่อยๆก็เก่งเอง”
วิศรุตหมั่นไส้ “เก่งนัก เดี๋ยวให้พาแขกไปเที่ยวหัวหินแทนชั้นซะเลย”
“ได้ค่ะ อีซี่ อีซี่”
วิศรุตเขกหัว สโรชายกสายยางป้อง น้ำกระเด็นถูกวิศรุตกระโดดโหยง
ธาราเอาโทรศัพท์มาส่งให้พอดี “ว้าย โทรศัพท์ค่ะคุณวิศรุต” วิศรุตรับโทรศัพท์มา ธาราเงื้อมือจะตีสโรชา สโรชาหันหนี หัวเราะคิกคัก
“ครับ คุณหญิงประสงค์สม มีอะไรให้ให้ผมรับใช้”
สโรชาสนใจอยากรู้ มองคอยืดคอยาว แต่วิศรุตเดินหนีห่างออกไป ธาราผลักไล่ไปทำงาน