บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 4 หน้า 2
“ยางแบนอยู่แยกร่มไม้โน่น แล้วมอเตอร์ไซค์ก็ดันพร้อมใจกันหยุด”
“เออ ยางแบนเอง แล้วบ่นเจ็บใจคน”
“ก็มันน่าโมโหมั้ย มีรถจอดอยู่ใกล้ๆคันนึง พอเราเดินไปขอยืมแม่แรง มันขับหนีเฉยเลย”
“ผู้ชายเหรอ”
“ผู้หญิง!!” สโรชาคล้องกระเป๋าผ้าไว้ที่ไหล่ กำลังจะผลุบออกหน้ารั้ว ได้ยินพอดี นึกสงสัยว่าจะเป็นรถน้ำมนต์ ประพันธ์หันไปเห็นพลับพลึง กำลังจะเดินออกหน้ารั้ว ก็ร้องเรียกเตือน “พลับพลึง จะไปไหน เดินไม่ไหวหรอก วันนี้มอไซค์วินเขาลาหยุด”
“ชั้นใช้ไปตลาด .. นั่นไง มอ'ไซค์”
มอเตอร์ไซค์วินผ่านเข้ามาพอดี สโรชายิ้มลาโบกมือบ๊ายบาย ขึ้นซ้อนท้าย ออกไป
“อ้าว เฮ้ย ทีเมื่อกี้ไม่มีซักคัน” ประพันธ์ทั้งงง ทั้งโมโหทั้งร้อนวุ้ย
ในร้านอาหาร สโรชาสวมแว่นดำ คุยกับน้ำมนต์ มีอาหารน่ากินอยู่บนโต๊ะ สโรชาขำ “คนที่แกขับรถหนีน่ะ คือคุณประพันธ์”
“ประพง ประพันธ์อะไร ใครจะไปรู้ล่ะ เดินถกแขนเสื้อพุ่งเข้ามาหาชั้นอย่างงั้น เป็นใครก็ต้องกลัววะ .. นี่ถ้าไม่คิดถึงคำสั่งป๊าแก ..ชั้นก็คงไม่ย้อนกลับมารอ”
“อ๋อ ไม่ได้กลัวชั้นเก้อ .. แต่กลัวป๊าชั้นผิดหวัง”
“ก็กลัวทั้งสองอย่างแหละ .. ถามหน่อยซิ ไอ้ปฏิบัติการมิชชั่นอิมพอสซิเบิ้ล ปลอมตัวหารักแท้ของแกน่ะ เมื่อไหร่จะเสร็จเป็นที่พอใจ”
“บอกแล้วไงว่าขอเดือนนึง”
“มันจะเป็นเดือนที่ชีวิตแกกะชั้นวุ่นวายมากเชียวละ”
“วุ่นยังไง”
“ก็ช่วงนี้ ป๊าแกจะเร่งทำโรงแรมใหม่ เป็นมัลติเพล็กซ์ โปรเจคท์ยักษ์ แล้วเขาจะให้แกเข้าประชุมด้วยน่ะสิ”
“บ้าเหรอ จะไปประชุมได้ไง บอกป๊าแล้วกัน ว่าสะดวกเมื่อไหร่จะเข้าไป”
“แล้วที่เคยสัญญาว่าเรียกเมื่อไหร่จะไปเมื่อนั้นล่ะ”
“โธ่ .. ก็ตอนสัญญา งานมันยังไม่ยุ่งนี่ ตอนนี้ที่โฮมสเตย์คุณวิศรุตน่ะ มีแขกมาพัก ชั้นต้องช่วยเขาทำงานบ้าน ต้อนรับนักท่องเที่ยว .. นี่ น้ำมนต์ ตอนนี้ชั้นรู้ละ ว่าทำไมฝรั่งชอบมาพักโฮมสเตย์ มันสบายนะเว่ย .. ไม่ต้องแต่งตัวหรูลงมาดินเนอร์ เหมือนเวลาพักโรงแรมห้าดาว”
“อันนั้นใครๆก็รู้ แกอย่าทำเป็นตื่นเต้นหน่อยเลย”
“ยังมีโรงเรือนปลูกผักอีกนะ มีการให้ชาวบ้านเอาผลผลิตตัวเองมาแลกผักได้ด้วย”
น้ำมนต์ไม่ฟัง เปิดกระเป๋าหยิบเอกสาร 1 แฟ้มบางๆ ส่งให้สโรชา สโรชาหน้าหงิก เปิดพลิกดู “ลำพังป๊าแก ก็คงผลัดได้ แต่เขาบอกว่าเขาจะเรียกประชุมกรรมการ ระดมหุ้น ให้แกเขียนแผนการตลาดให้เขาหน่อย”