บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 4 หน้า 5
“เอาไปเถอะ ไปนานๆก็ได้ พรุ่งนี้ผมไม่ไปไหน จะอยู่ดูแลแขกสองคนนี้ ก่อนส่งกลับ กุญแจรถอยู่ในบนโต๊ะ” วิศรุตแตะบ่าประพันธ์ แล้วเดินไป..
ประพันธ์มองตาม “ทำไมเป็นคนใจดีอย่างนี้วะ เกิดมาไม่เคยเจอ”
เช้าวันต่อมา บริเวณโถงบ้านวิศรุต สโรชาเดินหาว ลากไม้ถูพื้นมายืนตั้งหลัก สลัดความง่วง เสียงธาราในหัว
“อยู่ที่นี่ต้องตื่นก่อน นอนทีหลังจ้ะ ยิ่งเวลามีแขก ต้องตื่นก่อนแขก”
สโรชาบ่น “เพิ่งนอนแหม็บๆ ต้องตื่นอีกแล้ว ไม่สนุกก็ตรงนี้แหละ”
“ไหวมั้ย พลับพลึง”
“ไหวสิ” สโรชา สะดุ้ง เลิ่กลั่ก หันมาเจอวิศรุตนั่งอยู่มุมหนึ่ง “ไหวค่ะ คุณวิศรุต ทำไมมาอยู่ตรงนี้แต่เช้าคะ”
“ชั้นชอบมานั่งเล่นตรงนี้ช่วงเช้ามืด เดี๋ยวอีกแป๊บนึง พระอาทิตย์จะค่อยๆสาดแสงมา นกจะร้องจิ๊บๆอยู่ข้างสวน เสียงดังเข้ามา ได้ยินมั้ย นั่น” เสียงนกร้องจิ๊บๆ ดังเข้ามาจริง ๆ
“คุณตื่นก่อนนกอีก”
“ตั้งแต่เด็ก..ชั้นอยู่คนเดียว ไม่มีอะไรดีไปกว่าการสังเกตสิ่งรอบตัว มีนกในสวนเป็นเพื่อนเล่น ก็เลยติดนิสัยมาจนโต”
“คุณเป็นลูกคนเดียวเหรอคะ”
“คนเดียว ต้องเรียกว่าลูกกำพร้า กำพร้าพ่อตั้งแต่เกิด กำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก”
“แม่พลับพลึงก็เสียตั้งแต่พลับพลึงยังตัวเล็กๆ ค่ะ ป๊า ..พ่อก็ตั้งความหวังไว้กับพลับพลึง เพราะเป็นลูกคนเดียวนี่แหละค่ะ เฮ้อ”
“จริงสิ เธอควรจะมีเงินเดือนสินะ จะได้ส่งไปให้พ่อเธอบ้าง”
“จะดีเหรอคะ”
“แต่ชั้นมีให้เธอไม่เยอะหรอก ให้ได้แค่ค่าแรงขั้นต่ำนั่นแหละ ไว้ชั้นรวย ชั้นจะขึ้นให้”
สโรชาตกใจ นับนิ้ว คูณ ตาโต “คุณจะให้วันละสามร้อย เดือนนึงก็เก้าพันบาท เก้าพันบาท !!”
“ชั้นก็ให้ได้แค่นี้แหละ นั่น แดดส่องแล้ว”
สโรชาหันมองไปที่ขอบฟ้า แสงแดดเรื่อๆ ส่องมา รอบบ้านดูสวยดี แอบมองวิศรุตที่สูดหายใจสดชื่น
ด้านหน้าสถาบันสอนภาษา ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมยืนถือตำราชะเง้อหาคนที่ถูกใจคนนั้น นักเรียนคนอื่น
เดินผ่านไปมา นายสายัณห์ขับรถมาจอดรออยู่ ยืนข้างรถ สงสัยม.ร.ว.หญิงประสงค์สมไม่เดินมาขึ้นรถสักทีก็เดินไปหา พูดนอบน้อม “คุณหญิง.. เอ่อ รอใครรึขอรับ”
“เปล่า .. กำลังจะกลับละจ้ะ”
หลังจากรีรอสักครู่ แน่ใจว่าไม่มีวิศรุตอยู่แถวนี้แน่ๆแล้ว ก็เดินไปขึ้นรถ สายัณห์รีบประจำที่ เคลื่อนรถออก