บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 4 หน้า 3
“ชั้นจะเขียนได้ไง ชั้นอยู่บ้านคุณวิศรุต”
“ไม่รู้ละ ชั้นรับคำสั่งมางี้ นี่ชั้นอุตส่าห์ตื่นก่อนเวลาห้างเปิด ทิ้งภารกิจช้อปปิ้งช่วยกระตุ้นเศรษฐกิจชาติ แล่นไปหาป๊าแก เพื่อเอาแฟ้มนี่มานะ”
สโรชาเซ็ง “โห .. ป๊าหาเรื่องยุ่งให้เลยนะ .. ไหนว่าให้เวลาอิสระเป็นเดือนไง”
น้ำมนต์ยิ้มแบบช่วยไม่ได้ สโรชาพลิกดูแฟ้มในมือ สีหน้าเครียดจิ๊จ๊ะไม่ชอบใจ แต่ยิ่งอ่าน ยิ่งสนใจ ตั้งใจอ่าน พยักหน้าหงึกหงัก เอาการเอางาน
ที่ท่าน้ำ วิศรุตขึ้นจากเรือ พาแจ๊คกับเจนกลับจากวัด ริชาร์ดกับจอห์นนี่ รอรับอยู่ที่ท่า พอแจ๊คเดินผ่าน ริชาร์ดยื่นพาน วางหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษให้ “เอาเวอร์” ริชาร์ดพูดต่อไม่ได้ หันไปถามเพื่อน “เว่อร์อะไรวะ ไอ้จอห์นนี่”
“ไอ้บ้า แค่นี้ก็จำไม่ได้ เอาเว่อ เซอหวิด”
“ใช่ ๆๆ เอาเว่อ เซอร์วิส”
วิศรุตงง “อะไรของพวกนาย”
จอห์นนี่อธิบาย “พลับพลึงออกไปซื้อมา ให้พวกเราเอามาให้ แล้วหัดพูดปะกิดครับ”
“โอว.. ขอบคุณมาก good service” แจ๊คขอบใจสองลิง แล้วหันมายิ้มกับวิศรุต เดินควงแจน ถือหนังสือพิมพ์ ไปตามทางเข้าบ้านไป
วิศรุตยิ้มรับ แต่ก็งง มองไปทางครัว ริชาร์ดกับจอห์นนี่บลัฟกันเรื่องสำเนียงอังกฤษต่อไป
วิศรุตเดินมาทางห้องพลับพลึง ธาราเดินมาเจอ “จะไปไหนคะ คุณวิศรุต”
วิศรุตมองห้องพลับพลึง ประตูปิดอยู่ “พลับพลึงทำงานเป็นไงบ้าง”
“ก็พอใช้ได้ค่ะ ต้องจ้ำจี้จ้ำไชสอนหน่อย ซักผ้า ถูบ้าน กวาดสวน พอทำได้”
“วันนี้ใครออกไปซื้อหนังสือพิมพ์ให้แขก”
“อ๋อ” ธารารีบเอาหน้า “ธาราเองค่ะ ธาราสั่งให้แม่พลับพลึงไปซื้อ เผื่อว่าแขกจะได้อ่าน.. ดีมั้ยคะ ดีมั้ยคะ”
“ก็ดี .. แต่ทีหลังไม่สั่งไม่ต้องทำนะ แขกมาพักผ่อนที่นี่ ผมอยากให้เขาเลิกรับรู้โลกภายนอกบ้าง”
ธาราเซ่อไป จะปฏิเสธว่าไม่ใช่ฝีมือตัวก็ไม่ได้ซะแล้ว ได้แต่พยักหน้ายิ้มแหยๆ รับคำ พอวิศรุตเดินไป ธาราหันขวับ ตีปีกพั่บๆ ไปทางห้องพลับพลึง ทุบประตูปังๆ “นี่ แม่พลับพลึง ออกมาคุยกับชั้นหน่อยซิ”
มุมหนึ่งในบ้านวิศรุต ธาราสะบัดสะบิ้งเล่าให้สุทิศกับประพันธ์ฟัง สโรชานั่งหน้าจ๋อย
“หนอย มาหลอกเราว่าแขกอยากอ่านหนังสือพิมพ์ ต้องออกไปซื้อให้ ที่แท้มันก็อยากออกไปเที่ยว”
สุทิศถาม “แล้วพลับพลึงเขาซื้อหนังสือพิมพ์มาให้แขกหรือเปล่า”
“ซื้อ”
ประพันธ์เป็นห่วง “แล้วพลับพลึงโดนคุณวิศรุตดุหรือเปล่า”