บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 20 หน้า 2
“เอ่อ...ค่ะ” แอ๊ดเห็นพิมนิ่ง เครียด แอ๊ดจำต้องไป แอ๊ดเดินเลี่ยงออกไป แต่อดหันมามองอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ พิมนั่งอยู่ในห้องรับแขกคนเดียว...ในบ้านที่กว้างใหญ่ แต่เงียบเหงา..ข้างหลังพิมเป็นรูปแต่งงานของฤกษ์กับพิมที่ใส่กรอบติดไว้อย่างสวยงาม พิมมองแล้วเจ็บจี๊ดในใจ
รูปใจเริงในกรอบหรู วางไว้ที่หัวเตียง เห็นใจเริงนอนยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขอยู่บนเตียง ผ้ายับยู่ยี่ราวกับผ่านศึกหนัก เสียงฤกษ์อาบน้ำดังเข้ามา ใจเริงปรายตาไปเห็นนาฬิกาของฤกษ์ถอดวางอยู่ข้างๆ นาฬิกาของตัวเอง ใจเริงคิดๆแล้วก็ยิ้มร้าย ลุกขึ้นมาหยิบโทรศัพท์มือถือ พร้อมกับจัดนาฬิกาข้อมือของตัวเองมาวางข้างๆ นาฬิกาของฤกษ์
แล้วก็ถ่ายเก็บไว้ แชะ !!! ใจเริงยิ้มร้าย .... นาฬิกาข้อมือฤกษ์...เวลาประมาณเกือบสองทุ่ม
นาฬิกาของพิม ... เวลาประมาณสองทุ่มครึ่ง .. พิมยืนอยู่ที่ริมสระน้ำมองออกไปที่หน้าบ้าน .. ว่างเปล่า พิมหยิบโทรศัพท์มาเปิดข้อความอ่าน ที่หน้าจอ “พี่มีประชุมกับลูกค้า กลับดึก ไม่ต้องรอทานข้าวนะคะ” พิมกดปิดหน้าจอ
แอ๊ดเดินมาหา “คุณพิมคะ..นี่ก็ดึกแล้ว จะทานอาหารเย็นเลยมั้ยคะ? แอ๊ดตั้งโต๊ะไว้นานแล้ว เย็นหมดแล้วค่ะ”
พิมส่ายหน้า “ฉันไม่หิว แอ๊ดเก็บโต๊ะไปเถอะ”
“หะ? อ้าว .. ไม่ทานเลยเหรอคะ” พิมพยักหน้าแล้วก็หันกลับไปมองที่ประตูหน้าบ้านต่อ...แอ๊ดเห็นแล้วก็สงสัยจับใจ
“เฮ่ออออ...”
พิมรอฤกษ์ ในใจตอนนี้ปั่นป่วนไปหมด
บ้านใจเริง ฤกษ์แต่งตัวเรียบร้อยเดินลงมา...เตรียมตัวกลับ ใจเริงเดินมาในชุดนอนเซ็กซี่...อ้อน
“พี่ฤกษ์ไม่อยู่ค้างจริงๆเหรอคะ”
“ค้างเนี่ยนะ? เริงก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ถามทำไม” ฤกษ์หันมาตอบอย่างเลือดเย็น ใจเริงสะอึกนิดๆ .. แล้วก็รีบอ้อน ทำหน้าน่าสงสัย “ก็ลองถามดู เผื่อพี่ฤกษ์จะใจอ่อน..แต่เริงก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ พี่ฤกษ์รีบกลับเถอะค่ะ พิมเค้ารออยู่ หมดเวลาของเริงแล้ว” ใจเริงเศร้า ฤกษ์เห็นแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ เข้ามากอด...ใจเริงค่อยๆเปลี่ยนจากหน้าเศร้าเป็นยิ้มสะใจ แล้วฤกษ์ก็จุมพิตเบาๆที่ หน้าผาก พร้อมกับพูดว่า “รู้ก็ดีแล้ว ....”
ฤกษ์พูดยิ้มๆ ไม่ได้จิก แต่หมายความตามนั้นเพราะคิดว่าใจเริงทำใจได้จริงๆ ใจเริงสะอึก ฤกษ์ยิ้ม “พี่ไปก่อนนะ”
ฤกษ์คลายกอดและหันหลังเดินออกไป ... ใจเริงปล่อยมือ..แต่เหมือนไม่อยากปล่อย ฤกษ์ออกจากบ้านไป ใจเริงค่อยๆ เปลี่ยนจากแมว..เป็นแม่เสือ...แววตาแข็งกร้าว เชิดหน้า
ฤกษ์ขับรถออกมาที่หน้าหมู่บ้าน ระหว่างนั้นเอง..มีโทรศัพท์เข้า หน้าจอขึ้นชื่อ “เปรม” ฤกษ์กดรับ “ว่าไง?”
“มึงจอดรถเดี๋ยวนี้เลย”
ฤกษ์งง “อะไรของมึง?”