บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 20 หน้า 5
พิมนิ่งๆ แต่แอบดุ ฤกษ์ชะงัก แล้วรีบกลบเกลื่อน “พี่ขอโทษ....เอ่อ” พิมรอฟัง “พี่กลับดึกมาหลายวัน วันนี้ก็เลยรีบตื่นมาแก้ตัว .. ไม่โกรธพี่นะครับ” ฤกษ์อ้อน “กินบราวนี่ก่อนจะได้อารมณ์ดี”
ฤกษ์แกล้งยั่ว “หอมน๊า หม่ำๆ” ฤกษ์เอาขนมมาจ่อที่ปาก “หม่ำหน่อยนะ หม่ำๆๆๆ”
ฤกษ์ป้อนพิม เหมือนพิมเป็นเด็กๆ พิมมองหน้าฤกษ์อ้อนแล้วก็อดขำไม่ได้ แล้วก็หยิบบราวนี่มาถือเอง
“พอแล้ว พิมกินเอง” ฤกษ์ยิ้มกว้าง “อร่อยมั้ย?”
พิมพยักหน้า “เยส!”
“ดีใจทำไม ไม่ได้ทำเองสักหน่อย”
“แค่พิมยิ้ม พี่ก็ดีใจแล้ว เอ้อ! เดี๋ยวพี่ไปเอากาแฟมาให้นะ รอแป๊บนะ” ฤกษ์จะไปแล้วก็หันมาหอมแก้มพิมอย่างเร็ว จุ๊บ พิมสะดุ้งนิดๆ “มัดจำไว้ก่อน เดี๋ยวมาจัดเต็ม” ฤกษ์ยิ้มกรุ้มกริ่มน่ารักแล้วก็เดินไป พิมยิ้มอายๆ ... ฤกษ์เดินออกไปแล้ว พิมมองอาหารตรงหน้าแล้วก็คิด..แววตาสับสน..เหมือนจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่สุด ..
ฤกษ์วิ่งลงมาที่ครัวอย่างคึกคัก รีบชงกาแฟอย่างคล่องแคล่ว ด้านหลังเห็นแอ๊ดกำลังเก็บบ้าน แอบมองด้วยก็ยิ้มๆ บรรยากาศดีดี๊ ไม่น่าจะมีปัญหา
พิมพยายามไม่คิดมาก กินอาหารตรงหน้า ... ทันใดนั้นเสียงข้อความไลน์ในมือถือพิมก็ดังรัวๆ ตึ๊งๆๆๆๆๆ !!!
พิมหันไปหยิบมาเปิดอ่านอีกมือถือบราวนี่กินไปด้วย พอเห็นข้อความในไลน์ถึงกับอึ้ง ข้อความมาจากมาลัยวรรณ
“พี่พิมเห็นรูปล่าสุดที่พี่เริงลงในไอจีหรือยัง ?” ข้อความต่อมาเป็นรูปนาฬิกาที่ใจเริงลง พิมอ่าน “อยากเก็บเวลาของเราสองคนไว้นาน..นาน” พิมตัวชาๆ .. มาลัยวรรณส่งข้อความมาต่อ
“ในรูปมีนาฬิกาผู้ชายวางอยู่ด้วย พี่พิมคุ้นๆหรือเปล่า”
พิมใจเต้นแรงรีบกดเข้าไปในรูป พิมรีบซูมเข้าไปในที่นาฬิกาอันข้างๆ พิมอึ้งหันขวับไปทางหน้ากระจกเห็นนาฬิกาของฤกษ์วางอยู่ในองศาที่ใกล้เคียงกันและเหมือนกันเป๊ะ!!! บราวนี่ในมือร่วงทันที ตึ่งงงง !!
ฤกษ์เดินถือแก้วกาแฟมาที่ห้องนอน เปิดประตูเข้าไปอย่างอารมณ์ดี “กาแฟมาแล้วคร้าบบบบบบ”
พิมปัดแก้วอย่างแรง กาแฟหกใส่มือฤกษ์ “โอ้ย!!” แก้วตกแตกกระจาย เพล้ง
พิมไม่แคร์ ถามสวนขึ้น “เมื่อคืนพี่ฤกษ์ไปไหนมา!?” ฤกษ์ชะงัก แต่ยังทำเนียน “ก็...ก็พี่บอกแล้วไงว่าอยู่กับลูกค้า” พิมสวน “อยู่กับลูกค้าหรือว่าอยู่กับเริง!!!” ฤกษ์สะอึก พิมอารมณ์ขึ้นอย่างแรง .. ที่กดไว้ระเบิดออกมาหมด
“อย่าโกหก!!!! แล้วก็ไม่ต้องมาทำดีกลบเกลื่อนแบบนี้!! ทั้งบราวนี่ กาแฟ พิมไม่ต้องการ สิ่งเดียวที่พิมต้องการคือ ความจริง !!!!”
“พิม..ใจเย็นๆ” พิมสวน “ที่ผ่านมาพิมเย็นจนจะกลายเป็นอีโง่แช่แข็งอยู่แล้ว พอกันที!! พี่ฤกษ์บอกมา” เสียงพิมเริ่มสั่น น้ำตาปริ่มจะไหล “พี่ฤกษ์กลับไปหาเริงใช่มั้ย! ใช่มั้ย!!”