บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 15 หน้า 2

“อันนี้แต๋วก็ไม่ทราบนะคะ”

ใจเริงหงุดหงิดแต่พยายามระงับอารมณ์  คุณแต๋วแยกไปเก็บของที่โต๊ะ ใจเริงกำหมัดแน่น ไม่ยอมแพ้

บ้านฤกษ์  รถฤกษ์เข้ามาจอดที่หน้าบ้าน  แอ๊ดปิดประตูแล้วรีบวิ่งมาหา  พิมลงจากรถมองไปที่ห้องใจเริง ปิดไฟเงียบ “เริงยังไม่กลับเหรอ ?”

“ยังเลยค่ะ”

“สงสัยจะมัวแต่หางานใหม่” ฤกษ์อึ้งไป

“ถ้าเริงกลับมาแอ๊ดก็ลองถามแล้วกันว่ากินอะไรมาหรือยัง ? ถ้ายังไม่ได้กินก็ฝากดูแลด้วยนะ”

แอ๊ดในใจไม่อยาก แต่ก็ต้องรับปาก “ค่ะ”

ฤกษ์มองไปที่ห้อง ในใจแอบคิด .. “หรือว่ายังอยู่ออฟฟิศ” ลึกๆ ฤกษ์ก็สนใจเริง โดยไม่รู้ตัว

ในห้องทำงาน..ฤกษ์เดินเข้ามาในชุดเตรียมนอน ฤกษ์หยิบงานมาแล้วก็เดินไปอ่านที่ริมหน้าต่าง ใจเริงเดินเข้าบ้านมาด้วยความเหนื่อยอ่อน ฤกษ์ยืนอ่านเอกสารอยู่ริมหน้าต่าง รู้สึกเหมือนมีคนเดินอยู่ที่สนามหน้าบ้าน ฤกษ์หันไปมอง ใจเริงเงยหน้าขึ้นไปเห็นฤกษ์พอดี ใจเริงยิ้มให้ ฤกษ์มองเกือบจะเผลอยิ้ม แต่ก็ชะงักไว้ แล้วก็เดินออกจากหน้าต่างไปที่โต๊ะทำงาน  ใจเริงหุบยิ้ม ชักสีหน้า .. หมั่นไส้ “ทำเป็นใจแข็งไปเถอะ”

ใจเริงยังเชิดหน้าและเดินไปอย่างมั่นใจ  ฤกษ์ดูนาฬิกาเวลาประมาณ ๔ ทุ่มครึ่ง..ฤกษ์คิดแอบเห็นใจ

ฤกษ์กับใจเริง...  คนหนึ่งแข็งข้างนอก แต่ข้างในเริ่มอ่อนลง อีกคนทำเป็นอ่อนข้างนอก แต่ข้างในแข็งกระด้างและทำทุกอย่างได้เพื่อความอยู่รอด

วันต่อมา ออฟฟิศฤกษ์..ตอนกลางคืน เหลือฤกษ์ทำงานอยู่คนเดียว ฤกษ์กำลังวาดแบบอย่างเคร่งเครียดจนปวดตา ขยับตัวนวดตาแล้วก็สะดุดกับใจเริงที่ยังเฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง เห็นใจเริงนอนหลับคอพับอยู่ หมดสภาพ  ฤกษ์ส่ายหน้า    เสียงข้อความเข้า ฤกษ์หยิบมาอ่าน

“วันนี้พิมทานข้าวบ้านพ่อแม่ กลับดึกหน่อย ฤกษ์โอเคนะคะ”

ฤกษ์พิมพ์กลับ “โอเคครับ ผมเพิ่งเสร็จงาน กำลังจะกลับบ้าน  พิมทานเสร็จแล้วรีบกลับน๊า...คิดถึงงงงง”

ฤกษ์ส่งสติ๊กเกอร์อ้อนเมีย พิมอ่านแล้วยิ้ม “คิดถึงเหมือนกันค่ะ .. ขับรถกลับบ้านดีๆนะคะ เจอกันค่า ^^”

พิมส่งสติ๊กเกอร์น่ารักมุ้งมิ้ง แล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข

ฤกษ์อ่านสติ๊กเกอร์แล้วยิ้ม..หันมาปิดคอม เก็บของ เตรียมกลับบ้าน ฤกษ์เดินออกจากห้องทำงาน เดินผ่านใจเริงที่นอนหลับอยู่ไปอย่างไม่สนใจ ... แต่ในใจลึกๆ แอบเป็นห่วง ฤกษ์เดินผ่านใจเริง ... ใจเริงหลับ แต่จริงๆ ไม่ได้หลับ...จิกตรีน ลุ้นสุดฤทธิ์ว่าฤกษ์จะปลุกหรือเปล่า .. ลุ้น ลุ้น และลุ้น สุดท้าย ฤกษ์ก็ไม่ปลุก...ลับหลังฤกษ์  ใจเริงค่อยๆ ลืม

ตาขึ้น .... หน้าเสีย ไม่ยอมปลุกฉัน !!! ฤกษ์เดินออกจากออฟฟิศมาแล้ว แต่ในใจลึกๆ ยังเป็นห่วงใจเริง ฤกษ์เดินมาและค่อยๆช้าลงๆ...ช้าลง...จนหยุดเดิน ใจเริงลืมตาค่อยๆหันมามองฤกษ์ พอเห็นว่าหยุดเดินก็ลุ้น ฤกษ์คิด ใจเริงลุ้น